New year's resolutions..

Για να κάνεις μια νέα αρχή πρέπει να





προσδιορίσεις τη σχέση σου με το 






παρελθόν..

Οι τσαρλατάνοι του έρωτα..

Σχολάσανε οι έρωτες,
σαν αποκαμωμένοι εργάτες απ' το μεροκάματο στη φάμπρικα..
Στοιβαγμένοι σε μισθωμένο λεωφορείο,
απρόσωπου εργοδότη,
περιμένουν υπομονετικά να γυρίσουν πίσω στην μίζερη πραγματικότητα
που τους κατευθύνει κάθε πρωί και μεσημέρι στην ίδια στάση..
Είναι δύσκολο να ξεφύγουν απ' τη ζωή που τους έταξαν
οι δαίμονες των παιδικών τους ονείρων
κι αν το φως φέρνει την ανακούφιση απ' τους νυχτερινούς εφιάλτες
υπάρχει μια αλήθεια να τους κατατρώει το είναι..
Ανελέητη επίμονη και κακομούτσουνη σαν λερναία ύδρα..                                                                      
που δε σ' αφήνει να χαρείς το ηρωισμό σου κάθε που βγάζει καινούριο κεφάλι..
Κι εγώ ακόμα κείτομαι άψυχη στη χωματερή της επιθυμίας,
περιμένοντας υπομονετικά κάποιον να μαζέψει το κουφάρι μου,
προτού το βεβηλώσουν με το σπέρμα τους οι τσαρλατάνοι του έρωτα..


Το eyelands με τίμησε και πάλι.. Τους ευχαριστώ πολύ..http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=69&Itemid=105

Άδειο κουτί..

Κι αφού είχα περιφέρει για καιρό το κορμί μου
πρόστυχο λείψανο στη θέα των ματιών σου
αποσύρθηκα τραυματισμένη κλείνοντας την πόρτα πίσω μου..
Το πρόσωπο μου άνυδρη γη,
το μυαλό μου κόκκοι άμμου διασκορπισμένοι στα σημεία του ορίζοντα,
τα χέρια μου δεν μπορούν πια να γράψουν
κι η δύναμη μου νικημένη στρατιά μισθοφόρων..
Ξέχασα πια να νιώθω,
οι αναμνήσεις αποχωρίστηκαν άθελα τους απ' τα συναισθήματα,
κάθισα αναπαυτικά στο εδώλιο της αυτοτιμωρίας μου
μόνη όπως ξεκίνησα παρατημένη απ' τον εαυτό μου και τον κόσμο
να απολογηθώ για την αυτοκαταστροφή μου..
Θα 'θελα ένα χέρι βοηθείας να αντιμετωπίσω τον εχθρό στον απέναντι καθρέπτη
μα είναι ο κόσμος απορροφημένος σε εμπορικές συναλλαγές..
Η λύση είναι πάντα απλή αλλά κάποιες φορές θέλεις να τη βρεις σαν ένα πιάτο έτοιμο φαϊ

προσφορά αγάπης και κατανόησης..
Δε βαριέσαι όταν είσαι άδειο κουτί
κανείς δε σκέφτεται πως κάποτε μπορεί να έκρυβες θησαυρούς
η μνήμη είναι η πιο αχάριστη γκόμενα..

Ο μεγάλος Δικτάτορας..

Σκεφτείτε μόνο πριν πόσες δεκαετίες γράφτηκε αυτός ο μονόλογος και πόσο επίκαιρος συνεχίζει να είναι.. Το μόνο που άλλαξε είναι τα πρόσωπα..

To eyelands.gr με τίμησε ιδιαίτερα δημοσιεύοντας ένα ποίημα μου. Τους ευχαριστώ πολύ!!


http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=663:2011-10-01-21-27-06&catid=69:2010-11-12-17-03-30&Itemid=105

Τα "δικά μας" πράγματα

Υπάρχουνε κάποια πράγματα που είναι μόνο "δικά μας"

κι αυτό δεν έχει σχέση με καμιά κτήση

είναι δικά μας χωρίς ποτέ να τα ορίσουμε και να τα αποκτήσουμε..

Είναι ο τρόπος που αγαπάμε μοναδικός, αμίμητος σαν το δαχτυλικό μας αποτύπωμα..

Είναι ο τρόπος που αγγίζουμε,

σημαντικό ή ανευ σημασίας κανένα άγγιγμα δεν είναι ίδιο..

Είναι ο τρόπος που κλαίμε, η μουσική του πόνου μας,

κι όποιος ισχυριστεί πως το δικό του κλάμα έχει περισσότερη σημασία

απ' του διπλανού του απλά δεν έχει νιώσει τη δύναμη το πόνου..

Είναι ο τρόπος που κοιτάμε,

γι αυτό άλλωστε και τα βλέματα ήταν και θα μείνουν αινιγματικά

κι οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια,

κάθε που θέλουν να ερμηννεύσουν τα άλυτα μυστήρια

του μυαλού..

Είναι όσα οι άλλοι ερμηνεύουν και παρερμηνεύουν ανάλογα με την επιθυμία τους 

και με μπουσουλα το δικό τους "χάρτη"..

Κανένας μας δεν είναι ίδιος με τον άλλο

κι ας ψάχνουμε όλοι κάποιον να μας μοιάζει και να μας καταλαβαίνει

δεν είναι η ομοιότητα, ούτε η κατανόηση απόδειξη αγάπης,

μα η αποδοχή της ιδιαιτερότητας

που κάνει την αγάπη ν' ανθίζει..

Ακροβολισμένη..

Κάποιες φορές ο έρωτας θυμίζει απροσδόκητο αναφιλητό
που ξεκομμένο από ένα βασανισμένο στήθος,
ψάχνει υπόσταση στο δροσερό αεράκι μιας ξεχασμένης νύχτας..
Δεν είναι τα διάφανα ρούχα που βοηθάνε τους ερωτευμένους
η φλόγα, έτσι κι αλλιώς, κρατάει όσο η νιότη
μέχρι που η χαρά του έρωτα σβήνει από το φόβο του θανάτου..
Κάποτε που ήσουν διάφανη είχες βρει τον τρόπο να απολαμβάνεις τις μυρωδιές
των ανθρώπων που αγαπούσες χωρίς την ενοχλητική παρεμβολή της  αμφισβήτησης..
Μετά ανακάλυψες πως ο χρόνος σου είχε πάρει το φυσικό
και σε είχε στεφανώσει με το αφύσικο
κι όλο αυτό έγινε με τόση απλότητα που δεν σκέφτηκες καν να το πολεμήσεις..
Με τον καιρό οι άμυνες των ανθρώπων καταλαγιάζουν
σαν θάλασσες που μετατρέπονται σε λίμνες από μια  αναπόφευκτη φυσική  εξέλιξη..
Δεν είμαι σίγουρη αν είναι η μοίρα που μας τοποθετεί στη θέση του αδύναμου
ή απλά η παραδοχή της ύπαρξης της
έτσι κι αλλιώς θα μείνω να ασθμαίνω στο ίδιο κορμί μ' εσένα,
να σε παρηγορώ με λόγια που δεν πίστεψα ποτέ
και να απολαμβάνω χαιρέκακα την παράδοση σου στο αναπόφευκτο..

Σκόνη..

Που να με βρεις..

Εδώ εγώ ψάχνω τον εαυτό μου στα κέρινα ομοιώματα της δημοτικής αγοράς..

Δεν ξέρω σε τι ωφελεί αυτή η μάταιη αναζήτηση..

Έζησα ακολουθώντας τα μονοπάτια των προγόνων μου..
Χωμάτινες πυξίδες τα χνάρια  τους..

Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από κεινο που σου 'ταξαν

την ώρα της γέννησης σου οι θεοί..

Οι λέξεις γεννιούνται με πόνο σαν τα παιδιά

και σαν τα παιδιά πονάνε, την ώρα που συναντάνε την πραγματικότητα..

Έχω ξεχάσει πως ήμουν τότε,

αυτή η ωριμότητα μου φαίνεται αιώνια

σαν τιμωρία σε μεσαιωνικό πίνακα..

Κάποτε,αν είμαι τυχερή,

δε θα είμαι τίποτα περισσότερο από ένα απολίθωμα..

Το παρελθόν του καθενός μας μοιάζει με σκόνη σε παλιά έπιπλα

μόλις τα ξεσκονίσεις το μόνο που μένει είναι η παρακμή του χρόνου..

Πριν κοιμηθώ κάνω σκέψεις που χάνονται στο απέραντο των ονείρων.. 

Μου είναι πλέον δύσκολο να κατευθύνω τη ζωή μου,

ξεχάστηκα και την άφησα ακυβέρνητη να ακολουθεί ένα ρεύμα κυκλικό

χωρίς σημείο αναφοράς..

Υποταγμένη στη δύναμη της φύσης,

γράφω το μέλλον μου

με τη μελαγχολία της έλλειψης όσων επιθύμησα

και όσων δε θα προλάβω να ζήσω..

Η αγάπη ποτέ δε φτάνει..

Σε νιώθω..
Νιώθω την εφηβεία σου να ξεπετάγεται σαν αηδιαστικό σπυρί,
καθοδηγούμενο από τις αόρατες προσταγές μια τέλειας μηχανής..
Νιώθω την αδυναμία σου να είσαι όσα οι άλλοι επιθυμούν
κι όσα εσύ ονειρεύεσαι..
Μοιράζομαι τα όνειρα σου
μαζί με αναμνήσεις,
κομμάτια του δικού σου μέλλοντος..
Τρέχω ανάμεσα σ' εκείνα που δεν καταλαβαίνω κι όσα έχω ξεχάσει
σαν τρομαγμένο κορίτσι σε στοιχειωμένο δάσος,
στην όποια αναγκη σου να αντισταθείς,
να μείνεις αυθεντικός σ' ένα κόσμο γεμάτο απομιμήσεις..

Θυμάμαι κι αναρωτιέμαι
πως γίνεται το ταξίδι της αναζήτησης να μην τελειώνει ποτέ..
Δεν ξέρω τις σωστές λέξεις και με τρομάζουν οι λάθος..
Θέλω να κάτσω στο χώμα οκλαδόν
μα με πονάνε οι γερασμένες μου αρθρώσεις..
Πολλά θα μπορούσα να κάνω,
μα με τρομάζουν οι ευθύνες και οι συνέπειες, όπως κι εσένα..
Η δική σου αμφιβολία και αμφισβήτηση με βαραίνει
μα δεν ξέρω πως να τη διώξω..
Όσα ξέχασα κι όσα θυμάμαι, κινούνται αδιάλειπτα
σαν ασπρόμαυρη ταινία χωρίς λόγια..
Όλα θα ήταν απλά αν δε μας χώριζε τόσος χρόνος
εσένα απ' την εμπειρία κι εμένα απ' την ευθύνη..
Ο κόσμος είναι ένα αφιλόξενο τοπίο σαν είσαι μόνος,
μα εσύ δεν είσαι
κι εγώ δεν ξέρω πως να στο πω..

Δακτυλογράφος..

Είμαι δακτυλογράφος του Μεγάλου Αφεντικού..
Όταν έχω την πολυτέλεια της κριτικής σκέψης,
καταλήγω στο συμπέρασμα πως μάλλον γεννήθηκα δακτυλογράφος
καθώς το μονότονο κλικ των πλήκτρων
είναι ταυτόχρονα η πιο παλιά μα και η πιο πρόσφατη ανάμνηση
που διατηρώ από τούτο δω τον  υπέροχο κόσμο..
Νιώθω πως δεν πέρασα παιδική και εφηβική ηλικία
είναι σαν να τάχθηκα στην υπηρεσία Του αμέσως μετά τη γέννηση μου,
και πως ο μόνος τρόπος σύνδεσης μου με τον κόσμο,
ο ομφάλιος λώρος που με κρατάει στη ζωή,
είναι αυτή η βαρυσήμαντη εφεύρεση που αποτυπώνει γράμματα και λέξεις στο λευκό χαρτί..
Τα γράμματα είναι μονότονες εικόνες,
μα οι λέξεις είναι σπουδαία έργα τέχνης,
θα ήταν όμορφο να μπορούσα να τις χρησιμοποιώ όπως εγώ θέλω
κι όχι κατά τις υπαγορεύσεις Εκείνου..
Αν είχα τη δύναμη της έκφρασης δικιά μου,
κάθε που ένιωθα μοναξιά
θα δακτυλογραφούσα λόγια συντροφιάς και κατανόησης να μου ζεσταίνουν την καρδιά..
Μα τι να πεις..
Ο κόσμος μου είναι γεμάτος άγνωστους προορισμούς,
μολυσμένα αστικά τοπία μεγαλουπόλεων,
πινακίδες που φωτίζουν τα σκοτεινά όνειρα ανθρώπων με υπολογιστικά μυαλά
και δρόμους από πίσσα και τοξικά υλικά που ασφυκτιούν στις επιθέσεις της αιθαλομίχλης..
Δε θα επέλεγα ποτέ να ταξιδέψω στους προορισμούς των επιστολών μου
μα είμαι σίγουρη,
πως κάπου εκεί κοντά θα υπάρχουν μέρη προσιτά στους ταξιδευτές..
Εγώ όμως δεν είμαι σαν εκείνους
είμαι απλά μια δακτυλογράφος
μια αδιάστατη φιγούρα
με συγκεκριμένη μισθολογική αξία και περιορισμένα όνειρα
που αντί να ζωγραφίζει λέξεις
απεικονίζει ένα από τα θαύματα της επικοινωνίας του ανθρώπινου πολιτισμού
με ασήμαντα κλικ στο λευκό χαρτί...

Λαχταρώ – Ερωτικό Ποίημα Sarah Kane

γώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Κκαι να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Κρυφτό..

Σου κρύφτηκα να μη με βρεις..

Στη μικρή μου κρυψώνα ο χρόνος κυλάει αργά,

λίγα λεπτά αιώνες δικά μου,

ν' αφουγκράζομαι το αίμα μου να κυλάει,

ν' ακούω τους παλμούς της καρδιάς μου,

μακριά απ' το θόρυβο της πόλης..

Τούτο το παιχνίδι μου δεν είναι σαν τ' άλλα,

η έκβαση του προδιαγεγραμμένη σαν τη μοίρα του ανθρώπινου γένους..

Αλλά μ' αρέσει που μέσα στην τόση ματαιότητα εγώ κερδίζω χρόνο,

χορεύω στη μουσική του εαυτού μου,

ζω τη δική μου περιπέτεια,

συνεπαρμένη πως αν δε με βρεις θα βγώ και θα πω "φτου ξελεφτερία για όλους"..

Εις υγείαν της αναπνοής..

Ας τσουγκρίσουμε λοιπόν ένα ποτηράκι ακόμα..
Στις μέρες που χαθήκανε στην αγωνία του αύριο..
Στα σ'  αγαπώ που δεν είπαμε, κρύβοντας το φόβο μας
πίσω απ' τον εγωισμό μας..
Στις υποσχέσεις που δεν τηρήσαμε απέναντι στον εαυτό μας,
αναγνωρίζοντας πως η επιθυμία ήταν το πιο ισχυρό αντίδοτο στη θλίψη..
Σ' εκείνες τις στιγμές που θεωρήσαμε δεδομένες και δεν απολαύσαμε
από την αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητα τους..
Στο χρόνο που μας θυμίζει πως το ταξίδι κάποτε τελειώνει
και κανείς δεν παίρνει τίποτε άλλο στις αποσκευές του εκτός απ' το κέρμα του βαρκάρη..
Στις πασχαλιές που ανθίσανε πιστές στο ραντεβού τους με την άνοιξη..
Στα όνειρα που μας απαγορεύτηκαν με νόμους και κοινοβουλευτικά διαγγέλματα..
Στην ικανότητα μας να ζήσουμε μέρα με τη μέρα
σα μελοθάνατοι άρρωστοι από το χρόνιο νόσημα της σκλαβιάς..
Δεν είναι τούτος ο κόσμος φυλακή μα ούτε κι ελευθερία είναι..
Οι στιγμές της γαλήνης και της ευδαιμονίας,
ας προσμετρηθούν ως νίκες
στον αιώνιο αγώνα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι..
Κι έτσι όπως θα είμαστε μεθυσμένοι,
ελάτε να χορέψουμε,
τώρα που είναι η ζάλη ακόμα εκεί,
στο ρυθμικό χορό της μόνης σταθερής αξίας που μας έχει μείνει..
Εκείνης της ανάσας που μας κρατάει ακόμα ζωντανούς..

Μάγκες χέστε ελεύθερα..

Η μέρα που θα ησύχασει η ψυχή μου
είναι εκείνη που θα  παραδοθώ αμαχητί
στη μοίρα του ανθρώπου που δεν ξέρει τι του γίνεται..
Η σημασία του "ξέρω τι θέλω και ποιος είμαι"
είναι απλά μια υπερτιμημένη αξία του σύγχρονου ανθρώπου
μοιάζει με την ανάγκη για κατανάλωση
και τη διαφημιστική καμπάνια μιας σερβιέτας..
Την αναγνωρίζουν ακόμα κι όσοι δεν τη χρησιμοποιούν..
Η ζωή είναι πολύ όμορφη για να είναι βαρετή
και πολύ άσχημη για να την εκθειάζεις με τον απόλυτο ρομαντισμό του ερωτευμένου εραστή..
Αν αύριο θέλω να πεθάνω δεν θα έχω λόγο πλέον να δικαιολογήσω την επιθυμία μου
κι αν είμαι ερωτευμένη παράφορα με κάποιον δε θα δώσω λόγο
σε κανένα για τις επιλογές μου..
Αισθάνομαι σα μια τεράστια χέστρα που οι περαστικοί αφήνουν το περίσσευμα της καλοζωίας τους
κι εγώ αναρωτιέμαι αν αυτό το περίσσευμα οργανικής ύλης είναι τελικά καλό ή κακό..
Η συνήθεια είναι ο πιο εύκολος τρόπος να έχεις ένα μπούσουλα στην ύπαρξη σου..
Άλλοι γεννιούνται να γοητεύουν
κι άλλοι να μεγαλουργούν
κι άλλοι απλά συσσωρεύουν λίπος στα κύτταρα τους για να γίνονται απεχθείς..
Είναι ώρες ώρες που μετανιώνω για την ανοχή μου στα περιττώματα
μετά λέω δε βαριέσαι και μια χέστρα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη
αλλιώς οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι σκατά..
Τελικά η χρησιμότητα είναι σπουδαίο πράγμα θα έλεγα πως είναι ένας πολύ καλός λόγος να μην πεθάνεις..

Για σένα θα γινόμουν..

Για σένα θα γινόμουν ποιητής,
βαθυστόχαστος ρήτοτας,
αναχωρητής του κοσμου,
επαναστάτης χωρίς αιτία,
γελωτοποιός της δόξας
κι αδίστακτος κουρσάρος του κορμιού σου..
Στ' αλήθεια θα γινόμουνα όσα ζήλεψα κι όσα δεν μπόρεσα..
Αρκεί να μου δινες το έναυσμα,
τη σπίθα,
πως τάχα αναγνωρίζεις τη μοναδικότητα μου..
Μα εσύ τρελή κι αλλόγιστη μου έδωσες με ρεαλισμό
τη μόνη εικόνα που ξέρω χρόνια τώρα..
Μόνη σου μ' άφησες να είμαι ένας απ' τους πολλούς
ένας τυχαίος καθημερινός ανθρωπος..
Εσύ μ' ανάγκασες να χαράζω με μαχαίρι τη ταυτότητα μου
στο σώμα μου για να χω κάτι να με ξεχωρίζει απ' τους άλλους..
Τι θα ήτανε στ' αλήθεια για 'σενα μια τόση δα θυσία
για να με κάνεις ήρωα των παραμυθιών σου;
Πόσα ψέματα δεν έχεις πει χωρίς αιτία για να χει η ζωη σου νοήμα;
Το κάθε ψέμα που μ' αρνήθηκες έγινε μια ωμή αλήθεια δυσβάσταχτη,
ένας ακόμα λόγος να "φεύγω" τρέχοντας απ' όλα εκείνα που εσύ ήθελες να δω..
Ο ρεαλισμός σου,
μου στέρησε την ελπίδα να γίνω όσα ονειρευόμουν..
Γι' αυτό να μην αναρωτιέσαι κάθε που με "βλέπεις"
μικρό, καθημερινό κι ατελή
εσύ με διάλεξες θνητό,
κι έτσι θα μείνω,
για να χουν οι εφιάλτες σου σημείο αναφοράς..

Είμαι το κορίτσι που ταξιδεύει με ωτοστόπ..

Οι δρόμοι μοιάζουν αναίτια άδειοι όταν δεν έχεις προορισμό..
Ο φωτισμός στις μεγάλες λεωφόρους επηρεάζει καταλυτικά την όραση..
Ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα
αλλάζει αφού κοιτάξεις επίμονα
μια πηγή έντονου φωτός..
Ταξιδεύω χρόνια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό,
με την ελπίδα να βρω χώμα να με σηκώνει..
Μάταια όλα..
Κάθε διαδρομή καταλήγει με τον τρόπο που άρχισε,
με την επιθυμία να ξαναφύγω,
με την ελπίδα πως η επόμενος προορισμός,
θα είναι εκείνος που έψαχνα..
Γνώρισα κόσμο ταξιδεύοντας,
κοιμήθηκα σε εθνικές οδούς μέσα σε μεγάλα φορτηγά,
με αντρες που δε θυμάμαι να μου είπαν ποτέ το όνομα τους..
Τι αξία έχει ένα όνομα που δε θέλεις να θυμάσαι..
Γνώρισα μουσικούς και καλλιτέχνες του δρόμου
ποτέ δε ρώτησα γιατί ζωγράφιζαν
ούτε γιατί γρατζουνούσαν τις ξεκουρδιστες κιθάρες τους..
Εκανα μπάνιο στα αποδυτήρια μιας ποδοσφαιρική ομάδας κάποτε,
με αντάλλαγμα
να επεφημώ τους ποδοσφαιριστές την ώρα της προπόνησης..
Η ανάγκη της αναγνώρισης
είναι πιο δυνατή απ' την επιθυμία της εκμετάλλευσης..
Μου φαίνεται πως άρεσα σ' ένα μαραθωνοδρόμο
μα δεν είχε χρόνο να περιμένει να τον φτάσω..
Ξερω καλά,
πως αν είχα πιο γρήγορα πόδια,
θα γινόμουν η αγαπημένη του,
σαν τα αναβολικά που έπαιρνε,
για να βγάζει τις διαδρομές,
σαν την προπόνηση,
για να αντέχει τις ατελείωτες ώρες περπάτημα..
Δε βαριέσαι,
είχα μάθει να κάνω ωτοστόπ
καιδε γινόταν ν' αλλάξω μέσω μεταφοράς
για ένα έρωτα..
Παλιά έπινα για να ξεχάσω,
τώρα πια η μνήμη μ' έχει εγκαταλείψει
μα εγώ συνεχίζω να πίνω..
Ο σκοπός τελικά γίνεται συνήθεια
κι η συνήθεια σε παίρνει μακριά απ' τον αρχικό στόχο..
Γράφω μικρά χαρτάκια πλεόν για να θυμάμαι ποια είμαι
να έχω ένα όνομα να συστηθώ στον επόμενο που θα με πάρει παρακάτω..
Είμαι το κορίτσι που ταξιδεύει με ωτοστόπ φίλε..
Προορισμός μου;
Δε θυμάμαι..
Που είπαμε πως πηγαίνεις;

Ονειροτέκτονας..

Τα όνειρα είναι πυγολαμπίδες μικρές αυτόφωτες κουκίδες στο νυχτερινό ουρανό μας..
Τα κόβουμε και τα ράβουμε στα μέτρα μας σαν άλλοι ράφτες του αυτοκράτορα
τα χρωματίζουμε με τις ελπίδες μας και τα γυαλίζουμε με το πιο ακριβό λούστρο
για να φωτίζουν το σκοτάδι..
Παρακοιμήθηκα μου φαίνεται κι η άσκοπη συνήθεια μου έμεινε κουσούρι
θα μπορούσα να αυτοανακηρυχθώ ονειροτέκτονας..
Σε κάθε τόπο υπάρχει  ένας σαν εμένα
ονειροπαρμένος λέγεται στη γλώσσα των κυνικών
τρελός στη γλώσσα των λογικών..
Μάγος του τίποτα γελωτοποιός της λογικής,
θα έλεγα εγώ..
Μου πήρε χρόνο να αυτοπροσδιοριστώ
να πετάξω από πάνω μου τη ρετσινιά του διαφορετικού..
Μεγάλο πράγμα ο αυτοπροσδιορισμός,
μοιάζει με ναυτικό χάρτη,
χωρίς αυτόν κινδυνεύεις να χαθείς στο γαλάζιο
ή να χάσεις το σκαρί σου σε καμιά ξέρα..
Θυμάμαι πριν να χαράξω το χάρτη μου
χανόμουν συχνά,
τότε με κυρίευε ένας πανικός πως δε θα γύριζα ποτέ πίσω..
Τώρα που το σκέφτομαι γελάω,
γιατί ποτέ δεν είχα πατρίδα,
ούτε κάπου να γυρίσω..
Τελικά το μόνο σταθερό σημείο μου,
είναι αυτός, ο αυτοπροσδιορισμός,
πυξίδα και χάρτης μαζί..
Τώρα νιώθω περηφάνια
τον έχω στολίσει πάνω στο παλιό ράφι και τον καμαρώνω
κι όταν με ρωτούν για την ταυτότητα μου,
δε χρειάζεται πια να λέω τίποτα,
απλά δείχνω το πάντα ξεσκονισμένο ράφι ..
 Είναι σπουδαίο  που δε χρειάζεται πια να εξηγώ
κι ανακουφιστικό που δε χρειάζεται ν' αναρωτιέμαι
μα το πιο υπέροχο είναι  που μπορώ να φτιάχνω όνειρα χωρίς ενοχές..
Ονειροτέκτονας..

Δαίμονες..

Ταξίδια δεν έκανα πολλά
οι διαδρομές με κούραζαν πάντα..
Γέρασα κουρασμένη στον ίδιο φθαρμένο καναπέ της εφηβείας μου,
περιμένοντας..
Παλιότερα πίστευα πως περίμενα ένα χέρι να με βοηθήσει να σηκωθώ
μα τώρα ξέρω
ότι δεν ήθελα να παραδεχτώ πως τα πόδια μου
ήταν δύσμορφα κι ανίκανα για μετακινήσεις..
Μου 'χει λείψει η άνοιξη
η άνοιξη που φέρνει ο έρωτας
μα το σώμα μου πια δεν ανταποκρίνεται σε ερεθίσματα
κι η ψυχή μου πάγωσε συντετριμμένη από την εγκατάλειψη..
Τα όρια των ανθρώπων είναι για να καταλύονται
να τρέφουν την όποια ελπίδα αναγέννησης
την ώρα που ο Θάνατος μας χτυπά απειλητικά την πόρτα..
Δε θέλω να πεθάνω μα νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου
κάθε που νυχτώνει και παίζω τράπουλα με την παράνοια
μήπως και τον γελάσω ..
Αν είχα λίγη δύναμη,
θα εκπυρσοκροτούσα εκείνο το όπλο που κρύβω κάτω απ τα σεντόνια μου
και θα τον τίναζα στον αέρα
μα οι δυνάμεις μου είναι πια λίγες
και το σώμα μου ένα άδειο σακί
να χωρέσει ο καλός θεός ένα τσουβάλι άχρηστα όργανα..
Ψάχνω τυχαία παρηγοριά σε όμορφες λέξεις
μα  οι συγγραφείς κι οι ποιητές με κούρασαν με ακατανόητα νοήματα..
Πεθαίνω μόνη περιμένοντας,
ασήμαντη,
παρατηρώντας όσα μπορεί να χωρέσει η όραση
μέσα σε λίγα τετραγωνικά..
Πάρτε από πίσω μου το δαίμονα που ανασαίνει τρυφερά στο αυτί μου..

Ένα κόκκινο ποδήλατο

Τον τελευταίο καιρό ονειρεύομαι ένα κόκκινο ποδήλατο,
ένα κατακόκκινο γυαλιστερό ποδήλατο,
σαν εκείνο που μου χάρισε ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί..
Να κοντράρομαι στις λεωφόρους με τις αυτοκινούμενες μηχανές
με μοναδικό τρόπαιο την έλλειψη βιασύνης ενάντια στη ρομποτική τεχνολογία..
Δεν είναι καμιά οικολογική συνείδηση που κατευθύνει τούτη δω την επιθυμία μου,
μα η δική μου η ανάγκη να ξαναγυρίσω στις αλάνες των παιδικών μου χρόνων,
εκείνο το συναίσθημα πως ο χρόνος είναι αιώνιος κι η βιασύνη αρωγός της ωρίμανσης..
Θέλω να έχει κατάμαυρες ολοκαίνουργιες ρόδες και να καμαρώνω την όψη του ανάμεσα
στα ακριβά οχήματα που ανήκουν στις τράπεζες
και τις νευρώσεις των λογαριασμών του γραμματοκιβωτίου..
Να είναι δική μου η δύναμη της κίνησης
και μόνη μου αγωνία, να έχω τα λάστιχα γεμάτα αέρα..
Να έχω και μια σχάρα στο πίσω μέρος
να παίρνω τους περαστικούς να μοιράζονται μαζί μου το όνειρο..
Να βάζω πάνω του όσους αγαπώ
και να τους αφήνω να τεντώνουν επιδεικτικά τα πόδια τους
όπως κάναμε τα χρόνια της αθωότητας..
Να έχω την αγωνία πως είναι ακόμα εκεί που το άφησα
και να γρασάρω την αλυσίδα του,
που θα αφήνει εκείνο το μαύρο λεκέ στο πλάι του ποδιού μου
μαρτυρία πως είμαι ακόμα παιδί και δεν φοβάμαι τους λεκέδες..
Να περιφέρομαι αδιάφορη για το περασμένο της ηλικίας μου
ανάμεσα σε ζωηρά πιτσιρίκια
που θα κοιτούν περιφρονητικά την  γυαλιστερή μου σχεδία
με την άγνοια πως η γυαλάδα στο χρώμα
είναι απλά η παραδοχή της απουσίας  μου
από τον χρωματιστό τους κόσμο
που δε χρειάζεται να ντύσει την ομορφιά με φανταχτερά στολίδια..
Να είναι εκείνο η απαρχή της καινούργιας μου ζωής
σ' ένα κόσμο που οι άνθρωποι
απολαμβάνουν την ηρεμία της καθυστέρησης,
την αργοπορία των κουρασμένων μελών,
και τον πλούτο του δωρεάν ταξιδιού στον κόσμο των ονείρων..

Ετσι απλά

Έτσι απλά κοιμήθηκα στο χώμα ένα λευκό πρωινό

κι έγινα ένα με τη γη που με γέννησε.. 

Σαν ξύπνησα το δέρμα μου μύριζε βρεγμένο χώμα

κι αλήθεια αυτή η μυρωδιά δεν έφυγε ποτέ από πάνω μου..

Το προηγούμενο βράδυ είχα αποκτήσει ταξική συνείδηση

ζυγίζοντας το χρυσό των αστεριών που είχα στην ιδιοκτησία μου..

Κι αργότερα,

ξέπλυνα από πάνω μου

τα ανομήματα των προγόνων μου  με αλμυρό νερό..

Το μεσημέρι έτρεξα να κρυφτώ σε σπηλιά,

απ' το λιοπύρι που ήθελε να με εξοντώσει,

και συνομίλησα σε γλώσσα ξένη με τα στοιχειά των βράχων..

Σαν κόπασαν οι συζητήσεις κι ήρθε εκείνη η σιωπή που σηματοδοτεί

το άτοπο των λέξεων

έκλεισα τα μάτια κι ονειρεύτηκα τις οσμές του θυμαριού στα γκρέμια..

Μου πήρε χρόνο να ξεμεθύσω απ' τη ζάλη της όσφρησης

κι ακόμα θυμάμαι πως άκουσα ένα στεναγμό να βγαίνει απ' το στόμα της γης..

Γιατί είναι κι εκείνη γυναίκα κι όσο κι αν ξέρει πως η μοίρα της είναι η μοναξιά

κάποιες φορές θ' αναπολεί το χαμένο της σύντροφο τον ουρανό..

Η αυλαία..

Αφηρημένη οδηγούσα στην εθνική
η μακριά γραμμή του δρόμου
έχει κάτι από τα πάθη των ανθρώπων..
Το σκοτάδι με προστατεύει απ' το φως..

Νυχτόβιο πλάσμα η θλίψη,

παραμονεύει σε κάποια στροφή να παραστρατήσουμε

για να έχει είδηση το νυχτερινό δελτίο

των αρπαχτικών..

Ζήσαμε άστεγοι το όνειρο 

και παραποιήσαμε την αλήθεια
μετά ήρθε η βροχή να μας θυμίσει πως στον αληθινό κόσμο κάνει κρύο..
Δε ζήτησα πολλά μα τα ήθελα όλα..
Καθυστερημένα αρρώστησα,
με μια αρρώστια εκ των προτέρων ανίατη
περίμενα θεραπεία μα οι γιατροί απεργούσαν..
Κι ο πόνος μου χάρισε δωρεάν το εισιτήριο για το θέατρο του παραλόγου..

Η παράσταση στημένη, 

ηθοποιοί οι φόβοι μου μεταμφιεσμένοι.. 

Το ήξερα το έργο 

αλλά η τελευταία παράσταση
ήταν έκπληξη,
κάποιος ετοιμαζόταν για τη μεγάλη έξοδο,
μα τελικά η αυλαία έπεσε για μένα..

Παιχνίδια με τα χρώματα..

Δε θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ να έχει πολλά αγαθά,

θα έλεγα πως το μόνο που είχα πάντα σε αφθονία ήταν τα χρώματα..

Μα σήμερα δεν έχω καμβά για να τα χρησιμοποιήσω,

τον κατανάλωσα ζωγραφίζοντας εικόνες μιας ζωής που θα 'θελα..

Αυτό όμως που δε ζωγράφισα ποτέ είναι ο εαυτός μου..

Ίσως να μην ήθελα να δω την εικόνα μου με τα μάτια ενός άλλου..

Μπορεί όμως και να 'φταιγε που 

οι επιθυμίες είναι πιο έγχρωμες απ' την ίδια την πραγματικότητα

κι εμένα πάντα μου άρεσε να σπαταλάω τις μπογιές μου..

Μα σήμερα είναι  η μεγάλη μέρα, 

η μέρα που θα φτιάξω το πιο σπουδαίο μου αριστούργημα

και μάλλον η πιο ιδανική γιατί δεν έχω πια καμβά..

Θα κάνω το σώμα μου καμβά κι έτσι η πιο μεγάλη μου δημιουργία 

θα αναπνέει, θα κινείται, και θα νιώθει..

Καμιά φορά σκέφτομαι 

πως αν τα έργα μου είχαν ζωή και βούληση

θα μπορούσα να κοιτάξω το Θεό κατάματα..

Θ' αφήσω το σώμα μου ελεύθερο απ' τον καθωσπρεπισμό των ρούχων

και θα βουτήξω τα πινέλα μου στις μπογιές με την αυτοπεποίθηση

του εραστή που κατακτά το σώμα μιας γυναίκας..

Στα πόδια μου θα ζωγραφίσω ουρά γοργόνας, 

να καταλήγει σε οπλές,

για να 'χω την ουρά του ψαριού σα διασχίζω τις θάλασσες της ζωής

και τις οπλές για να μπορώ να τρέχω πιο γρήγορα απ' τη θλίψη..

Στην κοιλιά μου θα ζωγραφίσω ένα έμβρυο σε πλήρη ανάπτυξη

φόρο τιμής στο αγέννητο παιδί ενός μεγάλου μου έρωτα..

Στα στήθη μου, 

τα μαστάρια μιας κατσίκας, 

για να θυμάμαι 

πως αυτά έδωσαν ζωή στα νεογέννητα παιδιά μου

και πως το πιο αισθαντικό άγγιγμα που  ένιωσα ποτέ εκεί πέρα

ήταν τα χείλη τους όταν με βύζαιναν..

Στα μπράτσα  μου θα ζωγραφίσω τα κλαδιά μιας ελιάς,

σύμβολο του μόχθου των ανθρώπων

μα και της δύναμης του καθενός μας να σβήσει 

ή να στέκει αιώνες να παρατηρεί τον κόσμο,

όχι απλά επειδή είναι καταδικασμένος σε ακινησία 

μα γιατί τάχτηκε μάρτυρας της ιστορίας του ανθρώπινου γένους..

Γύρω απ' το  λαιμό μου θα τύλιξω φίδι φαρμακερό,

σαν το φόβο που με ζώνει, 

κάθε που βγαίνω με τη δύναμη του λιονταριού να αντιμετωπίσω τη ζωή

μα και για να μην ξεχνώ την ομηρία μου στο αμάρτημα της ηδονής..

Στο στόμα μου θα βάλω λουκέτο να  φυλακίσω το μαχαίρι της γλώσσας, 

μήπως και δεν ξαναχαράξει πληγές σε κανενός το δέρμα..

Τα μαλλιά μου θα τα χρωματίσω με το κόκκινο της φωτιάς, 

σαν τις γοργόνες των ναυτικών

που ζήλεψα μα δεν έγινα ποτές..

Και πάνω στο μέτωπο μου θα χαράξω barcode,

γιατί όσο κι αν προσποιούμαι την ελεύθερη 

γίνομαι αδιαμαρτύρητα, 

προϊόν προς πώληση στις αγορές των ισχυρών..

Κι αφού το πιο μεγάλο έργο της ζωή μου θα έχει τελειώσει,

θα κοιταχτώ στον καθρέπτη της συνείδησης 

και θα φυλακίσω την εικόνα για πάντα στην ψυχή μου,

γιατί ο άνθρωπος που δε θυμάται, 

είναι ο πιο καλός φίλος της αμάθειας

κι όποιος αρνιέται να κοιτάξει το είδωλο του 

δούλος της αυταρέσκειας..