Κοσμογονία

Σεργιάνιζα στο μυαλό σου

φορώντας τα καλά μου.

Κάποιες καλοκαιρινές νύχτες

έρωτας σαρκοβόρος

στήνει καρτέρι

και μαχαιρώνει με λόγια ανείπωτα

τα σώματα.

Το στόμα στεγνό.

Χόρτασα τη δίψα μου

τρώγοντας τα παιδιά σου.

Η επιθυμία δραπετεύει σε σταγόνες

και εξατμίζεται από τα στόματα των φύλλων.

Η ζέστη γράφει ξανά το χάρτη της οικουμένης.

Καινούρια ποτάμια ποτίζουν το στέρνο σου

στον αφαλό σου σχηματίζονται ήρεμες θάλασσες.

σεισμικές δονήσεις ανοίγουν φαράγγια στου μηρούς

κι η λάβα των ηφαιστείων φτιάχνει καινούρια νησιά.

Η γη πεθαίνει βίαια

κι ο θάνατος κρατάει ενός λεπτού σιγή

πριν πάρει μαζί του τις στιγμές που ξεψύχησαν

απ’ τα στόματα των εραστών.

Ο νέο κόσμος ξεπροβάλλει μέσα από τη γαλήνη,

μέχρι την επόμενη κοσμογονία..