Παιχνίδια με τα χρώματα..

Δε θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ να έχει πολλά αγαθά,

θα έλεγα πως το μόνο που είχα πάντα σε αφθονία ήταν τα χρώματα..

Μα σήμερα δεν έχω καμβά για να τα χρησιμοποιήσω,

τον κατανάλωσα ζωγραφίζοντας εικόνες μιας ζωής που θα 'θελα..

Αυτό όμως που δε ζωγράφισα ποτέ είναι ο εαυτός μου..

Ίσως να μην ήθελα να δω την εικόνα μου με τα μάτια ενός άλλου..

Μπορεί όμως και να 'φταιγε που 

οι επιθυμίες είναι πιο έγχρωμες απ' την ίδια την πραγματικότητα

κι εμένα πάντα μου άρεσε να σπαταλάω τις μπογιές μου..

Μα σήμερα είναι  η μεγάλη μέρα, 

η μέρα που θα φτιάξω το πιο σπουδαίο μου αριστούργημα

και μάλλον η πιο ιδανική γιατί δεν έχω πια καμβά..

Θα κάνω το σώμα μου καμβά κι έτσι η πιο μεγάλη μου δημιουργία 

θα αναπνέει, θα κινείται, και θα νιώθει..

Καμιά φορά σκέφτομαι 

πως αν τα έργα μου είχαν ζωή και βούληση

θα μπορούσα να κοιτάξω το Θεό κατάματα..

Θ' αφήσω το σώμα μου ελεύθερο απ' τον καθωσπρεπισμό των ρούχων

και θα βουτήξω τα πινέλα μου στις μπογιές με την αυτοπεποίθηση

του εραστή που κατακτά το σώμα μιας γυναίκας..

Στα πόδια μου θα ζωγραφίσω ουρά γοργόνας, 

να καταλήγει σε οπλές,

για να 'χω την ουρά του ψαριού σα διασχίζω τις θάλασσες της ζωής

και τις οπλές για να μπορώ να τρέχω πιο γρήγορα απ' τη θλίψη..

Στην κοιλιά μου θα ζωγραφίσω ένα έμβρυο σε πλήρη ανάπτυξη

φόρο τιμής στο αγέννητο παιδί ενός μεγάλου μου έρωτα..

Στα στήθη μου, 

τα μαστάρια μιας κατσίκας, 

για να θυμάμαι 

πως αυτά έδωσαν ζωή στα νεογέννητα παιδιά μου

και πως το πιο αισθαντικό άγγιγμα που  ένιωσα ποτέ εκεί πέρα

ήταν τα χείλη τους όταν με βύζαιναν..

Στα μπράτσα  μου θα ζωγραφίσω τα κλαδιά μιας ελιάς,

σύμβολο του μόχθου των ανθρώπων

μα και της δύναμης του καθενός μας να σβήσει 

ή να στέκει αιώνες να παρατηρεί τον κόσμο,

όχι απλά επειδή είναι καταδικασμένος σε ακινησία 

μα γιατί τάχτηκε μάρτυρας της ιστορίας του ανθρώπινου γένους..

Γύρω απ' το  λαιμό μου θα τύλιξω φίδι φαρμακερό,

σαν το φόβο που με ζώνει, 

κάθε που βγαίνω με τη δύναμη του λιονταριού να αντιμετωπίσω τη ζωή

μα και για να μην ξεχνώ την ομηρία μου στο αμάρτημα της ηδονής..

Στο στόμα μου θα βάλω λουκέτο να  φυλακίσω το μαχαίρι της γλώσσας, 

μήπως και δεν ξαναχαράξει πληγές σε κανενός το δέρμα..

Τα μαλλιά μου θα τα χρωματίσω με το κόκκινο της φωτιάς, 

σαν τις γοργόνες των ναυτικών

που ζήλεψα μα δεν έγινα ποτές..

Και πάνω στο μέτωπο μου θα χαράξω barcode,

γιατί όσο κι αν προσποιούμαι την ελεύθερη 

γίνομαι αδιαμαρτύρητα, 

προϊόν προς πώληση στις αγορές των ισχυρών..

Κι αφού το πιο μεγάλο έργο της ζωή μου θα έχει τελειώσει,

θα κοιταχτώ στον καθρέπτη της συνείδησης 

και θα φυλακίσω την εικόνα για πάντα στην ψυχή μου,

γιατί ο άνθρωπος που δε θυμάται, 

είναι ο πιο καλός φίλος της αμάθειας

κι όποιος αρνιέται να κοιτάξει το είδωλο του 

δούλος της αυταρέσκειας..