Σε νιώθω..
Νιώθω την εφηβεία σου να ξεπετάγεται σαν αηδιαστικό σπυρί,
καθοδηγούμενο από τις αόρατες προσταγές μια τέλειας μηχανής..
Νιώθω την αδυναμία σου να είσαι όσα οι άλλοι επιθυμούν
κι όσα εσύ ονειρεύεσαι..
Μοιράζομαι τα όνειρα σου
μαζί με αναμνήσεις,
κομμάτια του δικού σου μέλλοντος..
Τρέχω ανάμεσα σ' εκείνα που δεν καταλαβαίνω κι όσα έχω ξεχάσει
σαν τρομαγμένο κορίτσι σε στοιχειωμένο δάσος,
στην όποια αναγκη σου να αντισταθείς,
να μείνεις αυθεντικός σ' ένα κόσμο γεμάτο απομιμήσεις..
Θυμάμαι κι αναρωτιέμαι
πως γίνεται το ταξίδι της αναζήτησης να μην τελειώνει ποτέ..
Δεν ξέρω τις σωστές λέξεις και με τρομάζουν οι λάθος..
Θέλω να κάτσω στο χώμα οκλαδόν
μα με πονάνε οι γερασμένες μου αρθρώσεις..
Πολλά θα μπορούσα να κάνω,
μα με τρομάζουν οι ευθύνες και οι συνέπειες, όπως κι εσένα..
Η δική σου αμφιβολία και αμφισβήτηση με βαραίνει
μα δεν ξέρω πως να τη διώξω..
Όσα ξέχασα κι όσα θυμάμαι, κινούνται αδιάλειπτα
σαν ασπρόμαυρη ταινία χωρίς λόγια..
Όλα θα ήταν απλά αν δε μας χώριζε τόσος χρόνος
εσένα απ' την εμπειρία κι εμένα απ' την ευθύνη..
Ο κόσμος είναι ένα αφιλόξενο τοπίο σαν είσαι μόνος,
μα εσύ δεν είσαι
κι εγώ δεν ξέρω πως να στο πω..
Νιώθω την εφηβεία σου να ξεπετάγεται σαν αηδιαστικό σπυρί,
καθοδηγούμενο από τις αόρατες προσταγές μια τέλειας μηχανής..
Νιώθω την αδυναμία σου να είσαι όσα οι άλλοι επιθυμούν
κι όσα εσύ ονειρεύεσαι..
Μοιράζομαι τα όνειρα σου
μαζί με αναμνήσεις,
κομμάτια του δικού σου μέλλοντος..
Τρέχω ανάμεσα σ' εκείνα που δεν καταλαβαίνω κι όσα έχω ξεχάσει
σαν τρομαγμένο κορίτσι σε στοιχειωμένο δάσος,
στην όποια αναγκη σου να αντισταθείς,
να μείνεις αυθεντικός σ' ένα κόσμο γεμάτο απομιμήσεις..
Θυμάμαι κι αναρωτιέμαι
πως γίνεται το ταξίδι της αναζήτησης να μην τελειώνει ποτέ..
Δεν ξέρω τις σωστές λέξεις και με τρομάζουν οι λάθος..
Θέλω να κάτσω στο χώμα οκλαδόν
μα με πονάνε οι γερασμένες μου αρθρώσεις..
Πολλά θα μπορούσα να κάνω,
μα με τρομάζουν οι ευθύνες και οι συνέπειες, όπως κι εσένα..
Η δική σου αμφιβολία και αμφισβήτηση με βαραίνει
μα δεν ξέρω πως να τη διώξω..
Όσα ξέχασα κι όσα θυμάμαι, κινούνται αδιάλειπτα
σαν ασπρόμαυρη ταινία χωρίς λόγια..
Όλα θα ήταν απλά αν δε μας χώριζε τόσος χρόνος
εσένα απ' την εμπειρία κι εμένα απ' την ευθύνη..
Ο κόσμος είναι ένα αφιλόξενο τοπίο σαν είσαι μόνος,
μα εσύ δεν είσαι
κι εγώ δεν ξέρω πως να στο πω..
4 σχόλια:
Μια στιγμή να προσπαθήσω να κάτσω οκλαδόν, να δω αν θα με πονέσουν οι «γερασμένες μου ρθρώσεις»!
...
Μπα, τίποτα!
Η εφηβεια μου ξεπετάγεται σαν καυλόσπυρο...
Ωπα βρε Μπουμπούκο!!!!
Καυλόσπυρα βγάζουν οι άνθρωποι κι απ' την αγαμία..
Εγώ ξέρεις τι λέω, τώρα που δεν περνάει η μπογιά σου μας το παίζεις "καλόγερος"..
"Όλα θα ήταν απλά αν δε μας χώριζε τόσος χρόνος
εσένα απ' την εμπειρία κι εμένα απ' την ευθύνη.."
Για ποιόν χτυπάνε οι καμπάνες??!!..
(είναι και κάτι μοναστηριακές που ξεκουφαίνουν)
απο την άλλη όμως , θυμάσαι το ρητό "εμπειρία είναι το όνομα που δίνουν οι άνθρωποι στα λάθη τους" ?
Λοιπόν , τι λέγαμε?
Να έρθω για καμιά βουτιά?
κάνει καλό και στα σπυριά..
Είσαι σίγουρος Τάκη μου ότι θέλεις να έρθεις για βουτιά;
Δημοσίευση σχολίου