Εις υγείαν της αναπνοής..

Ας τσουγκρίσουμε λοιπόν ένα ποτηράκι ακόμα..
Στις μέρες που χαθήκανε στην αγωνία του αύριο..
Στα σ'  αγαπώ που δεν είπαμε, κρύβοντας το φόβο μας
πίσω απ' τον εγωισμό μας..
Στις υποσχέσεις που δεν τηρήσαμε απέναντι στον εαυτό μας,
αναγνωρίζοντας πως η επιθυμία ήταν το πιο ισχυρό αντίδοτο στη θλίψη..
Σ' εκείνες τις στιγμές που θεωρήσαμε δεδομένες και δεν απολαύσαμε
από την αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητα τους..
Στο χρόνο που μας θυμίζει πως το ταξίδι κάποτε τελειώνει
και κανείς δεν παίρνει τίποτε άλλο στις αποσκευές του εκτός απ' το κέρμα του βαρκάρη..
Στις πασχαλιές που ανθίσανε πιστές στο ραντεβού τους με την άνοιξη..
Στα όνειρα που μας απαγορεύτηκαν με νόμους και κοινοβουλευτικά διαγγέλματα..
Στην ικανότητα μας να ζήσουμε μέρα με τη μέρα
σα μελοθάνατοι άρρωστοι από το χρόνιο νόσημα της σκλαβιάς..
Δεν είναι τούτος ο κόσμος φυλακή μα ούτε κι ελευθερία είναι..
Οι στιγμές της γαλήνης και της ευδαιμονίας,
ας προσμετρηθούν ως νίκες
στον αιώνιο αγώνα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι..
Κι έτσι όπως θα είμαστε μεθυσμένοι,
ελάτε να χορέψουμε,
τώρα που είναι η ζάλη ακόμα εκεί,
στο ρυθμικό χορό της μόνης σταθερής αξίας που μας έχει μείνει..
Εκείνης της ανάσας που μας κρατάει ακόμα ζωντανούς..