Εις υγείαν της αναπνοής..

Ας τσουγκρίσουμε λοιπόν ένα ποτηράκι ακόμα..
Στις μέρες που χαθήκανε στην αγωνία του αύριο..
Στα σ'  αγαπώ που δεν είπαμε, κρύβοντας το φόβο μας
πίσω απ' τον εγωισμό μας..
Στις υποσχέσεις που δεν τηρήσαμε απέναντι στον εαυτό μας,
αναγνωρίζοντας πως η επιθυμία ήταν το πιο ισχυρό αντίδοτο στη θλίψη..
Σ' εκείνες τις στιγμές που θεωρήσαμε δεδομένες και δεν απολαύσαμε
από την αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητα τους..
Στο χρόνο που μας θυμίζει πως το ταξίδι κάποτε τελειώνει
και κανείς δεν παίρνει τίποτε άλλο στις αποσκευές του εκτός απ' το κέρμα του βαρκάρη..
Στις πασχαλιές που ανθίσανε πιστές στο ραντεβού τους με την άνοιξη..
Στα όνειρα που μας απαγορεύτηκαν με νόμους και κοινοβουλευτικά διαγγέλματα..
Στην ικανότητα μας να ζήσουμε μέρα με τη μέρα
σα μελοθάνατοι άρρωστοι από το χρόνιο νόσημα της σκλαβιάς..
Δεν είναι τούτος ο κόσμος φυλακή μα ούτε κι ελευθερία είναι..
Οι στιγμές της γαλήνης και της ευδαιμονίας,
ας προσμετρηθούν ως νίκες
στον αιώνιο αγώνα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι..
Κι έτσι όπως θα είμαστε μεθυσμένοι,
ελάτε να χορέψουμε,
τώρα που είναι η ζάλη ακόμα εκεί,
στο ρυθμικό χορό της μόνης σταθερής αξίας που μας έχει μείνει..
Εκείνης της ανάσας που μας κρατάει ακόμα ζωντανούς..

Μάγκες χέστε ελεύθερα..

Η μέρα που θα ησύχασει η ψυχή μου
είναι εκείνη που θα  παραδοθώ αμαχητί
στη μοίρα του ανθρώπου που δεν ξέρει τι του γίνεται..
Η σημασία του "ξέρω τι θέλω και ποιος είμαι"
είναι απλά μια υπερτιμημένη αξία του σύγχρονου ανθρώπου
μοιάζει με την ανάγκη για κατανάλωση
και τη διαφημιστική καμπάνια μιας σερβιέτας..
Την αναγνωρίζουν ακόμα κι όσοι δεν τη χρησιμοποιούν..
Η ζωή είναι πολύ όμορφη για να είναι βαρετή
και πολύ άσχημη για να την εκθειάζεις με τον απόλυτο ρομαντισμό του ερωτευμένου εραστή..
Αν αύριο θέλω να πεθάνω δεν θα έχω λόγο πλέον να δικαιολογήσω την επιθυμία μου
κι αν είμαι ερωτευμένη παράφορα με κάποιον δε θα δώσω λόγο
σε κανένα για τις επιλογές μου..
Αισθάνομαι σα μια τεράστια χέστρα που οι περαστικοί αφήνουν το περίσσευμα της καλοζωίας τους
κι εγώ αναρωτιέμαι αν αυτό το περίσσευμα οργανικής ύλης είναι τελικά καλό ή κακό..
Η συνήθεια είναι ο πιο εύκολος τρόπος να έχεις ένα μπούσουλα στην ύπαρξη σου..
Άλλοι γεννιούνται να γοητεύουν
κι άλλοι να μεγαλουργούν
κι άλλοι απλά συσσωρεύουν λίπος στα κύτταρα τους για να γίνονται απεχθείς..
Είναι ώρες ώρες που μετανιώνω για την ανοχή μου στα περιττώματα
μετά λέω δε βαριέσαι και μια χέστρα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη
αλλιώς οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι σκατά..
Τελικά η χρησιμότητα είναι σπουδαίο πράγμα θα έλεγα πως είναι ένας πολύ καλός λόγος να μην πεθάνεις..

Για σένα θα γινόμουν..

Για σένα θα γινόμουν ποιητής,
βαθυστόχαστος ρήτοτας,
αναχωρητής του κοσμου,
επαναστάτης χωρίς αιτία,
γελωτοποιός της δόξας
κι αδίστακτος κουρσάρος του κορμιού σου..
Στ' αλήθεια θα γινόμουνα όσα ζήλεψα κι όσα δεν μπόρεσα..
Αρκεί να μου δινες το έναυσμα,
τη σπίθα,
πως τάχα αναγνωρίζεις τη μοναδικότητα μου..
Μα εσύ τρελή κι αλλόγιστη μου έδωσες με ρεαλισμό
τη μόνη εικόνα που ξέρω χρόνια τώρα..
Μόνη σου μ' άφησες να είμαι ένας απ' τους πολλούς
ένας τυχαίος καθημερινός ανθρωπος..
Εσύ μ' ανάγκασες να χαράζω με μαχαίρι τη ταυτότητα μου
στο σώμα μου για να χω κάτι να με ξεχωρίζει απ' τους άλλους..
Τι θα ήτανε στ' αλήθεια για 'σενα μια τόση δα θυσία
για να με κάνεις ήρωα των παραμυθιών σου;
Πόσα ψέματα δεν έχεις πει χωρίς αιτία για να χει η ζωη σου νοήμα;
Το κάθε ψέμα που μ' αρνήθηκες έγινε μια ωμή αλήθεια δυσβάσταχτη,
ένας ακόμα λόγος να "φεύγω" τρέχοντας απ' όλα εκείνα που εσύ ήθελες να δω..
Ο ρεαλισμός σου,
μου στέρησε την ελπίδα να γίνω όσα ονειρευόμουν..
Γι' αυτό να μην αναρωτιέσαι κάθε που με "βλέπεις"
μικρό, καθημερινό κι ατελή
εσύ με διάλεξες θνητό,
κι έτσι θα μείνω,
για να χουν οι εφιάλτες σου σημείο αναφοράς..

Είμαι το κορίτσι που ταξιδεύει με ωτοστόπ..

Οι δρόμοι μοιάζουν αναίτια άδειοι όταν δεν έχεις προορισμό..
Ο φωτισμός στις μεγάλες λεωφόρους επηρεάζει καταλυτικά την όραση..
Ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα
αλλάζει αφού κοιτάξεις επίμονα
μια πηγή έντονου φωτός..
Ταξιδεύω χρόνια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό,
με την ελπίδα να βρω χώμα να με σηκώνει..
Μάταια όλα..
Κάθε διαδρομή καταλήγει με τον τρόπο που άρχισε,
με την επιθυμία να ξαναφύγω,
με την ελπίδα πως η επόμενος προορισμός,
θα είναι εκείνος που έψαχνα..
Γνώρισα κόσμο ταξιδεύοντας,
κοιμήθηκα σε εθνικές οδούς μέσα σε μεγάλα φορτηγά,
με αντρες που δε θυμάμαι να μου είπαν ποτέ το όνομα τους..
Τι αξία έχει ένα όνομα που δε θέλεις να θυμάσαι..
Γνώρισα μουσικούς και καλλιτέχνες του δρόμου
ποτέ δε ρώτησα γιατί ζωγράφιζαν
ούτε γιατί γρατζουνούσαν τις ξεκουρδιστες κιθάρες τους..
Εκανα μπάνιο στα αποδυτήρια μιας ποδοσφαιρική ομάδας κάποτε,
με αντάλλαγμα
να επεφημώ τους ποδοσφαιριστές την ώρα της προπόνησης..
Η ανάγκη της αναγνώρισης
είναι πιο δυνατή απ' την επιθυμία της εκμετάλλευσης..
Μου φαίνεται πως άρεσα σ' ένα μαραθωνοδρόμο
μα δεν είχε χρόνο να περιμένει να τον φτάσω..
Ξερω καλά,
πως αν είχα πιο γρήγορα πόδια,
θα γινόμουν η αγαπημένη του,
σαν τα αναβολικά που έπαιρνε,
για να βγάζει τις διαδρομές,
σαν την προπόνηση,
για να αντέχει τις ατελείωτες ώρες περπάτημα..
Δε βαριέσαι,
είχα μάθει να κάνω ωτοστόπ
καιδε γινόταν ν' αλλάξω μέσω μεταφοράς
για ένα έρωτα..
Παλιά έπινα για να ξεχάσω,
τώρα πια η μνήμη μ' έχει εγκαταλείψει
μα εγώ συνεχίζω να πίνω..
Ο σκοπός τελικά γίνεται συνήθεια
κι η συνήθεια σε παίρνει μακριά απ' τον αρχικό στόχο..
Γράφω μικρά χαρτάκια πλεόν για να θυμάμαι ποια είμαι
να έχω ένα όνομα να συστηθώ στον επόμενο που θα με πάρει παρακάτω..
Είμαι το κορίτσι που ταξιδεύει με ωτοστόπ φίλε..
Προορισμός μου;
Δε θυμάμαι..
Που είπαμε πως πηγαίνεις;

Ονειροτέκτονας..

Τα όνειρα είναι πυγολαμπίδες μικρές αυτόφωτες κουκίδες στο νυχτερινό ουρανό μας..
Τα κόβουμε και τα ράβουμε στα μέτρα μας σαν άλλοι ράφτες του αυτοκράτορα
τα χρωματίζουμε με τις ελπίδες μας και τα γυαλίζουμε με το πιο ακριβό λούστρο
για να φωτίζουν το σκοτάδι..
Παρακοιμήθηκα μου φαίνεται κι η άσκοπη συνήθεια μου έμεινε κουσούρι
θα μπορούσα να αυτοανακηρυχθώ ονειροτέκτονας..
Σε κάθε τόπο υπάρχει  ένας σαν εμένα
ονειροπαρμένος λέγεται στη γλώσσα των κυνικών
τρελός στη γλώσσα των λογικών..
Μάγος του τίποτα γελωτοποιός της λογικής,
θα έλεγα εγώ..
Μου πήρε χρόνο να αυτοπροσδιοριστώ
να πετάξω από πάνω μου τη ρετσινιά του διαφορετικού..
Μεγάλο πράγμα ο αυτοπροσδιορισμός,
μοιάζει με ναυτικό χάρτη,
χωρίς αυτόν κινδυνεύεις να χαθείς στο γαλάζιο
ή να χάσεις το σκαρί σου σε καμιά ξέρα..
Θυμάμαι πριν να χαράξω το χάρτη μου
χανόμουν συχνά,
τότε με κυρίευε ένας πανικός πως δε θα γύριζα ποτέ πίσω..
Τώρα που το σκέφτομαι γελάω,
γιατί ποτέ δεν είχα πατρίδα,
ούτε κάπου να γυρίσω..
Τελικά το μόνο σταθερό σημείο μου,
είναι αυτός, ο αυτοπροσδιορισμός,
πυξίδα και χάρτης μαζί..
Τώρα νιώθω περηφάνια
τον έχω στολίσει πάνω στο παλιό ράφι και τον καμαρώνω
κι όταν με ρωτούν για την ταυτότητα μου,
δε χρειάζεται πια να λέω τίποτα,
απλά δείχνω το πάντα ξεσκονισμένο ράφι ..
 Είναι σπουδαίο  που δε χρειάζεται πια να εξηγώ
κι ανακουφιστικό που δε χρειάζεται ν' αναρωτιέμαι
μα το πιο υπέροχο είναι  που μπορώ να φτιάχνω όνειρα χωρίς ενοχές..
Ονειροτέκτονας..

Δαίμονες..

Ταξίδια δεν έκανα πολλά
οι διαδρομές με κούραζαν πάντα..
Γέρασα κουρασμένη στον ίδιο φθαρμένο καναπέ της εφηβείας μου,
περιμένοντας..
Παλιότερα πίστευα πως περίμενα ένα χέρι να με βοηθήσει να σηκωθώ
μα τώρα ξέρω
ότι δεν ήθελα να παραδεχτώ πως τα πόδια μου
ήταν δύσμορφα κι ανίκανα για μετακινήσεις..
Μου 'χει λείψει η άνοιξη
η άνοιξη που φέρνει ο έρωτας
μα το σώμα μου πια δεν ανταποκρίνεται σε ερεθίσματα
κι η ψυχή μου πάγωσε συντετριμμένη από την εγκατάλειψη..
Τα όρια των ανθρώπων είναι για να καταλύονται
να τρέφουν την όποια ελπίδα αναγέννησης
την ώρα που ο Θάνατος μας χτυπά απειλητικά την πόρτα..
Δε θέλω να πεθάνω μα νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου
κάθε που νυχτώνει και παίζω τράπουλα με την παράνοια
μήπως και τον γελάσω ..
Αν είχα λίγη δύναμη,
θα εκπυρσοκροτούσα εκείνο το όπλο που κρύβω κάτω απ τα σεντόνια μου
και θα τον τίναζα στον αέρα
μα οι δυνάμεις μου είναι πια λίγες
και το σώμα μου ένα άδειο σακί
να χωρέσει ο καλός θεός ένα τσουβάλι άχρηστα όργανα..
Ψάχνω τυχαία παρηγοριά σε όμορφες λέξεις
μα  οι συγγραφείς κι οι ποιητές με κούρασαν με ακατανόητα νοήματα..
Πεθαίνω μόνη περιμένοντας,
ασήμαντη,
παρατηρώντας όσα μπορεί να χωρέσει η όραση
μέσα σε λίγα τετραγωνικά..
Πάρτε από πίσω μου το δαίμονα που ανασαίνει τρυφερά στο αυτί μου..

Ένα κόκκινο ποδήλατο

Τον τελευταίο καιρό ονειρεύομαι ένα κόκκινο ποδήλατο,
ένα κατακόκκινο γυαλιστερό ποδήλατο,
σαν εκείνο που μου χάρισε ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί..
Να κοντράρομαι στις λεωφόρους με τις αυτοκινούμενες μηχανές
με μοναδικό τρόπαιο την έλλειψη βιασύνης ενάντια στη ρομποτική τεχνολογία..
Δεν είναι καμιά οικολογική συνείδηση που κατευθύνει τούτη δω την επιθυμία μου,
μα η δική μου η ανάγκη να ξαναγυρίσω στις αλάνες των παιδικών μου χρόνων,
εκείνο το συναίσθημα πως ο χρόνος είναι αιώνιος κι η βιασύνη αρωγός της ωρίμανσης..
Θέλω να έχει κατάμαυρες ολοκαίνουργιες ρόδες και να καμαρώνω την όψη του ανάμεσα
στα ακριβά οχήματα που ανήκουν στις τράπεζες
και τις νευρώσεις των λογαριασμών του γραμματοκιβωτίου..
Να είναι δική μου η δύναμη της κίνησης
και μόνη μου αγωνία, να έχω τα λάστιχα γεμάτα αέρα..
Να έχω και μια σχάρα στο πίσω μέρος
να παίρνω τους περαστικούς να μοιράζονται μαζί μου το όνειρο..
Να βάζω πάνω του όσους αγαπώ
και να τους αφήνω να τεντώνουν επιδεικτικά τα πόδια τους
όπως κάναμε τα χρόνια της αθωότητας..
Να έχω την αγωνία πως είναι ακόμα εκεί που το άφησα
και να γρασάρω την αλυσίδα του,
που θα αφήνει εκείνο το μαύρο λεκέ στο πλάι του ποδιού μου
μαρτυρία πως είμαι ακόμα παιδί και δεν φοβάμαι τους λεκέδες..
Να περιφέρομαι αδιάφορη για το περασμένο της ηλικίας μου
ανάμεσα σε ζωηρά πιτσιρίκια
που θα κοιτούν περιφρονητικά την  γυαλιστερή μου σχεδία
με την άγνοια πως η γυαλάδα στο χρώμα
είναι απλά η παραδοχή της απουσίας  μου
από τον χρωματιστό τους κόσμο
που δε χρειάζεται να ντύσει την ομορφιά με φανταχτερά στολίδια..
Να είναι εκείνο η απαρχή της καινούργιας μου ζωής
σ' ένα κόσμο που οι άνθρωποι
απολαμβάνουν την ηρεμία της καθυστέρησης,
την αργοπορία των κουρασμένων μελών,
και τον πλούτο του δωρεάν ταξιδιού στον κόσμο των ονείρων..

Ετσι απλά

Έτσι απλά κοιμήθηκα στο χώμα ένα λευκό πρωινό

κι έγινα ένα με τη γη που με γέννησε.. 

Σαν ξύπνησα το δέρμα μου μύριζε βρεγμένο χώμα

κι αλήθεια αυτή η μυρωδιά δεν έφυγε ποτέ από πάνω μου..

Το προηγούμενο βράδυ είχα αποκτήσει ταξική συνείδηση

ζυγίζοντας το χρυσό των αστεριών που είχα στην ιδιοκτησία μου..

Κι αργότερα,

ξέπλυνα από πάνω μου

τα ανομήματα των προγόνων μου  με αλμυρό νερό..

Το μεσημέρι έτρεξα να κρυφτώ σε σπηλιά,

απ' το λιοπύρι που ήθελε να με εξοντώσει,

και συνομίλησα σε γλώσσα ξένη με τα στοιχειά των βράχων..

Σαν κόπασαν οι συζητήσεις κι ήρθε εκείνη η σιωπή που σηματοδοτεί

το άτοπο των λέξεων

έκλεισα τα μάτια κι ονειρεύτηκα τις οσμές του θυμαριού στα γκρέμια..

Μου πήρε χρόνο να ξεμεθύσω απ' τη ζάλη της όσφρησης

κι ακόμα θυμάμαι πως άκουσα ένα στεναγμό να βγαίνει απ' το στόμα της γης..

Γιατί είναι κι εκείνη γυναίκα κι όσο κι αν ξέρει πως η μοίρα της είναι η μοναξιά

κάποιες φορές θ' αναπολεί το χαμένο της σύντροφο τον ουρανό..

Η αυλαία..

Αφηρημένη οδηγούσα στην εθνική
η μακριά γραμμή του δρόμου
έχει κάτι από τα πάθη των ανθρώπων..
Το σκοτάδι με προστατεύει απ' το φως..

Νυχτόβιο πλάσμα η θλίψη,

παραμονεύει σε κάποια στροφή να παραστρατήσουμε

για να έχει είδηση το νυχτερινό δελτίο

των αρπαχτικών..

Ζήσαμε άστεγοι το όνειρο 

και παραποιήσαμε την αλήθεια
μετά ήρθε η βροχή να μας θυμίσει πως στον αληθινό κόσμο κάνει κρύο..
Δε ζήτησα πολλά μα τα ήθελα όλα..
Καθυστερημένα αρρώστησα,
με μια αρρώστια εκ των προτέρων ανίατη
περίμενα θεραπεία μα οι γιατροί απεργούσαν..
Κι ο πόνος μου χάρισε δωρεάν το εισιτήριο για το θέατρο του παραλόγου..

Η παράσταση στημένη, 

ηθοποιοί οι φόβοι μου μεταμφιεσμένοι.. 

Το ήξερα το έργο 

αλλά η τελευταία παράσταση
ήταν έκπληξη,
κάποιος ετοιμαζόταν για τη μεγάλη έξοδο,
μα τελικά η αυλαία έπεσε για μένα..

Παιχνίδια με τα χρώματα..

Δε θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ να έχει πολλά αγαθά,

θα έλεγα πως το μόνο που είχα πάντα σε αφθονία ήταν τα χρώματα..

Μα σήμερα δεν έχω καμβά για να τα χρησιμοποιήσω,

τον κατανάλωσα ζωγραφίζοντας εικόνες μιας ζωής που θα 'θελα..

Αυτό όμως που δε ζωγράφισα ποτέ είναι ο εαυτός μου..

Ίσως να μην ήθελα να δω την εικόνα μου με τα μάτια ενός άλλου..

Μπορεί όμως και να 'φταιγε που 

οι επιθυμίες είναι πιο έγχρωμες απ' την ίδια την πραγματικότητα

κι εμένα πάντα μου άρεσε να σπαταλάω τις μπογιές μου..

Μα σήμερα είναι  η μεγάλη μέρα, 

η μέρα που θα φτιάξω το πιο σπουδαίο μου αριστούργημα

και μάλλον η πιο ιδανική γιατί δεν έχω πια καμβά..

Θα κάνω το σώμα μου καμβά κι έτσι η πιο μεγάλη μου δημιουργία 

θα αναπνέει, θα κινείται, και θα νιώθει..

Καμιά φορά σκέφτομαι 

πως αν τα έργα μου είχαν ζωή και βούληση

θα μπορούσα να κοιτάξω το Θεό κατάματα..

Θ' αφήσω το σώμα μου ελεύθερο απ' τον καθωσπρεπισμό των ρούχων

και θα βουτήξω τα πινέλα μου στις μπογιές με την αυτοπεποίθηση

του εραστή που κατακτά το σώμα μιας γυναίκας..

Στα πόδια μου θα ζωγραφίσω ουρά γοργόνας, 

να καταλήγει σε οπλές,

για να 'χω την ουρά του ψαριού σα διασχίζω τις θάλασσες της ζωής

και τις οπλές για να μπορώ να τρέχω πιο γρήγορα απ' τη θλίψη..

Στην κοιλιά μου θα ζωγραφίσω ένα έμβρυο σε πλήρη ανάπτυξη

φόρο τιμής στο αγέννητο παιδί ενός μεγάλου μου έρωτα..

Στα στήθη μου, 

τα μαστάρια μιας κατσίκας, 

για να θυμάμαι 

πως αυτά έδωσαν ζωή στα νεογέννητα παιδιά μου

και πως το πιο αισθαντικό άγγιγμα που  ένιωσα ποτέ εκεί πέρα

ήταν τα χείλη τους όταν με βύζαιναν..

Στα μπράτσα  μου θα ζωγραφίσω τα κλαδιά μιας ελιάς,

σύμβολο του μόχθου των ανθρώπων

μα και της δύναμης του καθενός μας να σβήσει 

ή να στέκει αιώνες να παρατηρεί τον κόσμο,

όχι απλά επειδή είναι καταδικασμένος σε ακινησία 

μα γιατί τάχτηκε μάρτυρας της ιστορίας του ανθρώπινου γένους..

Γύρω απ' το  λαιμό μου θα τύλιξω φίδι φαρμακερό,

σαν το φόβο που με ζώνει, 

κάθε που βγαίνω με τη δύναμη του λιονταριού να αντιμετωπίσω τη ζωή

μα και για να μην ξεχνώ την ομηρία μου στο αμάρτημα της ηδονής..

Στο στόμα μου θα βάλω λουκέτο να  φυλακίσω το μαχαίρι της γλώσσας, 

μήπως και δεν ξαναχαράξει πληγές σε κανενός το δέρμα..

Τα μαλλιά μου θα τα χρωματίσω με το κόκκινο της φωτιάς, 

σαν τις γοργόνες των ναυτικών

που ζήλεψα μα δεν έγινα ποτές..

Και πάνω στο μέτωπο μου θα χαράξω barcode,

γιατί όσο κι αν προσποιούμαι την ελεύθερη 

γίνομαι αδιαμαρτύρητα, 

προϊόν προς πώληση στις αγορές των ισχυρών..

Κι αφού το πιο μεγάλο έργο της ζωή μου θα έχει τελειώσει,

θα κοιταχτώ στον καθρέπτη της συνείδησης 

και θα φυλακίσω την εικόνα για πάντα στην ψυχή μου,

γιατί ο άνθρωπος που δε θυμάται, 

είναι ο πιο καλός φίλος της αμάθειας

κι όποιος αρνιέται να κοιτάξει το είδωλο του 

δούλος της αυταρέσκειας..

Ταξίδια..

Κι εκεί που μετρούσα τους τοίχους στο δωματίου της σιωπής,
μ' έφερε η μουσική του άδειου χώρου του μυαλού μου,
σε μια νυσταλέα μέθη,
σαν εκείνη που λίγα πράγματα σου χαρίζουν..
Το όνειρο με ταξίδεψε σε κόσμους που δε γνωρίζει κανείς
κι η απουσία συναισθημάτων έγινε ο καλύτερος φίλος μου..
Αργότερα,
περίμενα καθισμένη σε δέντρο σκιερό να έρθει η δύση,
γιατί ο ήλιος του μεσημεριού
καίει το δέρμα των συνηθισμένων στη νύχτα..
Μερικές φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να ψηλώνει,
ντυμένη με ρούχο διάφανο,
στην κεντρική πλατεία
ενός χωριού έξω απ το χάρτη των ανθρώπων,
 να περιμένω υπομονετικά,
τον κόσμο να περάσει μέσα απ' το δέρμα μου..
Άλλες πάλι φορές κατάφερνα να στριφογυρνώ
μέσα  στα κύτταρα ανθρώπων που αγάπησα,
σε μια συνεχή κίνηση ζωής και θανάτου..
Ο έρωτα με ξέχασε ανεπιστρεπτί
σε κάποιο μακρινό ταξίδι σαν κι αυτά
κι ήρθε η αγάπη της αγκαλιάς και της ασφάλειας και μου 'πε να διαλέξω..
Κάποιες φορές με ζαλίζει η βοή της ίδιας της ζωής που κυλάει στις φλέβες μου
κι άλλοτε με μαλώνουν τ' αγέννητα παιδιά μου..
Μα οι νύχτες με βρίσκουν γυμνή
να ψάχνω μάταια στην ντουλάπα μου
να βρω κάτι να ζεσταίνει την ψυχή..
Γιατί δε με γέλασε ο κόσμος
 κατά πως λένε όσοι δεν αντέχουν την αλήθεια της ύπαρξης τους,
εγώ έφυγα νωρίς μακριά και ξέχασα να γυρίσω..
Έτσι κάθε που νυχτώνει
αναπολώ πικραμένη τη μήτρα της μάνας που με γέννησε
ψάχνοντας ζέστη και αγάπη αληθινή..

Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία..

Υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά με τυλίγει
σα ρούχο παράταιρο,
κι εκεί που θέλω ένα χέρι ν' αγγίξει τούτη την πληγή
μαστίγιο γίνεται η αγάπη,
θλιβερό σαν εμένα..
Δέσμια του κόσμου που επέλεξα,
τραγική ηρωίδα ενός δράματος χωρίς τέλος
ψάχνω στα τυφλά να βρω τρυφεράδα
σε όποια αγάπη πλάθω κρυφά από χώμα
σα θεός του απόκρυφου κόσμου μου..
Οι ανεπαίσθητες μικρές κραυγές των μελλοθάνατων
με τραβάνε υπνωτισμένη στο βασίλειο του τίποτα
κι απέχω μια σπιθαμή απ' την αθανασία των ευγενών ψυχών
που στόλισαν τον κόσμο με τον πόνο της εγκατάλειψης..
Κι εκείνοι που μου μιλάνε για δύναμη και μάχη
μου είναι αδιάφοροι
δήμιοι του ίδιου μαρτυρίου μοιάζουνε..
Οι λέξεις είναι φάρμακο ανεκτίμητο τέτοιες στιγμές
μα πρέπει να έχεις καρδιά παιδιού
για να μη στέκεσαι άπρακτος
κι εκείνη τη γαλήνη του υπερήλικα
που η ιδέα του θανάτου δεν τον τρομάζει πια
για να χουν τα χέρια σου την απαλότητα που κάνει ένα άγγιγμα θεραπευτικό..
Κι αν κάποτε γλιτώσω απ' το μαχαίρι του δήμιου
κι αν φτάσω να έχω τη γαλήνη των χρόνων που απαιτούνται
για να εξοικειωθεί κανείς με το κενό
θα έχω με χαρά να θυμάμαι
πως νίκησα τον πιο μεγάλο εχθρό του ανθρώπου
την ανάγκη να μην είναι μόνος..

Καλά Χριστούγεννα!!!

Κατακαλόκαιρο..

Κατακαλόκαιρο..

Τον βρήκα να κοιμάται γυμνός σ' εμβριακή στάση στο πάτωμα..

Μου είπε πως καιγόταν, σαν άλλος θα 'λεγε στην ερωμένη του τον πόθο του..

Μα εκεί στα παγωμένα μάρμαρα δεν ήταν άντρας

παρά ένα βρέφος απροστάτευτο..

Μη με κακίζεται που τρόμαξα,

που 'κείνη η εικόνα στοίχειωσε τα βράδυα μου

έπεσε πάνω μου σαν την βαριά  του μητρικού μου ενστίκτου πέτρα..

Για μένα ήταν ο ιππότης των παιδικών μου ονείρων..

Τον ποθούσα απεγνωσμένα..

Κατακαλόκαιρο..

Ξάπλωσε στο παγωμένο πάτωμα να δροσίσει το σώμα του που καιγόταν,

όχι από τον πόθο του για κείνη..

Άλλη ήταν η αγαπημένη του εκείνο το βράδυ..

Το πάτωμα σκληρό σαν τη ζωή,

κάποιος θα έλεγε πως η σκηνή έμοιαζε με αυτοτιμωρία..

Μα ειν' αδύνατο να ορίσεις το νου εκείνου που πονάει,

κι ακομα πιο δύσκολο να βρεις ερμηνεία

σε τυχαία συμβάντα που ορίζουν τη ζωή σου..

Κατακαλόκαιρο..

Ξύπνησα με την εικόνα του άντρα..

Μα η μνήμη είναι εχθρός ατρόμητος
κι η γεύση στο στόμα μου στιφή κάθε που αναρωτιέμαι,
πώς το αθώο αγγελούδι του έρωτα γίνεται τρομαχτικό θηρίο
κι εγώ ταγμένος εξολοθρευτής  του.

Εκτός ορίων..

 Της άρεσε να περιφέρεται ανάμεσα στο όριο του πεπερασμένου και του αδιάστατου..
"Λίγο κραγιόν θα βοηθούσε.." σκέφτηκε
Τα όρια  ενός ανθρώπου, μπορεί να εκραγούν ανα πάσα στιγμή με καταστροφικές συνέπειες...
"Αν θες να φέρεις έναν άντρα εκτός ελέγχου, πρέπει να έχεις κόκκινα χείλη.."
Το κόκκινο λειτουργεί διεγερτικά, σε φέρνει σε εγρήγορση..
"Ο έρωτας θέλει τις αισθήσεις πέρα από κάθε όριο.."
Κάποτε θα είμαστε αδύναμοι..
Έλα, σήμερα μπορούμε ή μήπως να περιμένουμε ως αύριο;
"Η αναβλητικότητα προκύπτει από την αδυναμία  μας να αναγνωρίσουμε
πως κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι παρελθόν.."
Το να ζει κανείς  στο παρελθόν δείχνει απόσταση από τη ζωή..
"Θέλω να νιώσω τα κύτταρα μου να πάλλονται.."
Η ανάγκη  μας για έρωτα δεν είναι μόνο ένστικτο, είναι αγάπη για τη ζωή..
"Θέλω να ζήσω για πάντα.."
Άφησε γύρω σου σημάδια ,
να 'χω να βλέπω αύριο το παρελθόν μας,
κόκκινο στα  λευκά μου σεντόνια...
"Χάρισε μου ηδονή για να θυμάμαι πως έζησα αιώνια.."

Κάθε που πιάνω να γράψω
μου βγαίνει εκείνη η θλίψη που κουβαλάω από παιδί..
Καμιά φορά τη βλέπω και στα μάτια των παιδιών μου
κι αναρωτιέμαι αν είναι φυσικό
ένας ανθρωπος να κουβαλάει μια θλίψη-παρακαταθήκη στη ζωή του..
Να πεις δε θέλω να τη διώξω,
μα είναι που τη νιώθω σαν εκείνο το τατουάζ που ονειρεύομαι χρόνια,
στο δέρμα μου..
Λάθος μου μάθανε την αγάπη..
Τι να φταίνε κι εκείνοι, που τους πήγαν σε λάθος σχολειό.. 
Κουράστηκα να κουβαλάω πόνους άλλων
ν' απαξιώνω την ευαισθησία μου..
Μου λείπουν χαρές να έχω να δώσω και παραπέρα..
Θέλω μαλακάδα να κοιμηθώ βαθιά
και να ξυπνήσω άλλη,

αυτή που θέλω να είμαι,
να μη φοβάμαι
όχι επειδή είμαι δυνατή
μα επειδή έχουν εξαφανιστεί τα θηρία του κόσμου..

Δεν μπορώ πια να βγάλω λέξεις να ταιριάζουν με 'κείνα που νιώθω..
Χλευαστικά γελάνε οι ηδονές που ένιωσα κάποτε που αγαπούσα τον έρωτα..
Με πλησιάζει δυσοίωνα μια θλίψη συνυφασμένη με την άρνηση για όσα αγάπησα
Σκοτεινές κουρασμένες ψυχές είμαστε απ' το μόχθο και την ανασφάλεια..
Θέλω πολύ ν' αγαπήσω το κορμί μου που τ' αρνηθηκες με μανία σκύλου,
αλλά μ' αρνιέται κι 'κείνο,
για όσα ζήτησε και δεν του τα 'δωσα τότε που πονούσε..
Κάποτε η λαγνεία με κυρίευε κι αναζητώ μάταια ξανά και ξανά
εκείνο το συναίσθημα που μ' έκανε γυναίκα
καθώς περνώ σκοντάφτοντας στο γένος του ουδέτερου..
Με το χρόνο θα ΄ρθουν να πουν οι σοφοί του κόσμου
πως η λύτρωση βρίσκεται στη γαλήνη του νου
μα εγώ δε θα την έχω βρει
και θα περιπλανιέμαι σκονισμένη απ το κοκκινόχωμα του δρόμου
αλήτισσα,περιθωριακή κομπάρσα στο έργο της ζωής..

Βράχος..

Αυτή τη στιγμή χρειάζομαι χρόνο μόνη μου,
αποστασιοποίηση απ' την παραζάλη των συναισθημάτων..
Να πιάνω όλο το κρεβάτι,
να τρώω αγευστα σκευάσματα,
να κοιμάμαι νωρίς,
γιατί είναι ανιαρή η έλλειψη παρουσίας..
Χωρίς ίχνος ευαισθησίας για όσα ένιωσα
στο πέρασμα μου από τούτο δω τον κόσμο..
Κιμαδομηχανή συναισθημάτων να γίνω
που πολτοποιεί την όποια μαλακισμένη ευαισθησία μου..
Κάθε που φυσάει εδώ στο νότο,
ο άνεμος σέρνει στην έρημο της Αφρικής τις σκέψεις μας..
Μοναδική ευκαιρία να απαλλάγούμε
απ' τα τρομερά που σαλεύουν τα μυαλά..
Να ΄χα ένα τσιγάρο απ΄αυτά που σε κάνουν να γελάς
να το πιώ μόνη,
δεν είναι τέτοιες χαρές για μοιρασιά
κι ούτε τη λύπη θέλει κανείς να μοιραστεί μαζί σου..
Σα γίνεσαι εύθραυστος όλοι οι καλοί στέκουνε αμίλητοι,
μα σα μιλάνε για έλλειψη συναισθημάτων σε λένε βράχο
λες και κανείς μας ξέρει
πως τη βιώνει τη διάβρωση το ακίνητο οικοδόμημα..
Κι όταν με νόημα μιλάμε για δυνατούς κι αδύναμους,
για καλούς και κακούς,
για πονετικούς και μη,
κανείς μας δεν ξέρει περισσότερα για τον άλλο
απ΄όσα ξέρουμε για τον κάθε ταλαιπωρημένο βράχο..

Ελεύθερη και ωραία..

Νιώθω πολύ ωραία απόψε,
ερωμένη του βασιλιά των αδυνάτων
με το δάχτυλο στη σκανδάλη και ψηλοτάκουνα..
Αν πεθάνω απόψε στο δρόμο, τρέχοντας να ξεφύγω
θα βρουν κάτω απ΄τα ρούχα μου τη μαρτυρία
πως ένιωθα σπουδαία,
μεταφρασμένη σ'ένα υπέροχο σετ εσώρουχα
που δούλεψα υπερωρίες για ν΄αποκτήσω..
Θα ήθελα να με κηδέψουν μόνο μ' εκείνα,
δίπλα του,
πάντα με ζέσταινε το σώμα του
και νομίζω ότι θα μου χρειαστεί η ζεστασία..
Πολλά χρειάζεται κανείς όσο κρατάει τον κόσμο στη γροθιά του
λεφτά, μέσα μεταφοράς, επιβεβαίωση,
μα σαν τελειώνει το παιχνίδι
του φτάνει να ξέρει πως θα 'χει ζεστασιά και δέρμα ν' ακουμπάει..
Μη με ρωτάτε πως το ξέρω,
κρατάω πιστόλι και φλερτάρω με το θάνατο,
δε γίνεται να υποκριθώ πως φοβάμαι
μόνο να τρέξω θέλω,
το χρόνο να σταματήσω,
να παγώσει στη σκηνή
που τινάζω τα μυαλά μου στον αέρα..

Εικόνες ελευθερίας..

Κάποτε είχε ερωτευτεί το θυμόταν καθαρά,
όπως τη μυρωδιά απ' τα κουλουράκια
που έψηνε η μάνα του όταν ήταν παιδί..
Οι μυρωδιές φτιάχνουν ισχυρές αναμνήσεις,
μα εκείνος δε θυμόταν πολλά έτσι κι αλλιώς..
Η μνήμη δεν ασκούσε πάνω του καμιά γοητεία,
καθώς η σχέση του με το παρελθόν ήταν απλά χρονική..
Εμεινε να κοιτάζει τ' αχαμνά του απορημένος
για εκείνες τις στύσεις που είχε κάποτε..
Δε θυμόταν πότε νεκρώθηκε ο ανδρισμός του
ούτε αν η ερωτική πράξη του έφερνε κάποτε ευτυχία..
"Αν κάποτε δεν μπορώ ν' απολαμβάνω τον έρωτα, θα έχω πεθάνει.."
είχε πει σε μια βαρυσήμαντη δήλωση μεταξύ φίλων,
μα τώρα καθόταν εκεί ζωντανός με την απορία της αδιαφορίας του..
Η ερωτική πράξη γίνεται γοητευτική όταν έρχεται να σου επιβεβαιώσει
την ίδια σου την ανάγκη για αποδοχή
μα εκείνος δεν είχε ανάγκη απο τίποτα,
του έφτανε το δωμάτιο και τα τα αποτσίγαρα στο τασάκι,
άλλωστε ο ίδιος είχε απαρνηθεί τη μοιρασιά του κόσμου του
προσπαθώντας να εξασφαλίσει μια ελευθερία
που μόνο εκείνος μπορούσε να ορίσει..
Ώσπου μια μέρα ήταν αργά για να αναθεωρήσει
γιατί η συνήθεια με τον καιρό γίνεται πιο ισχυρή από την επιθυμία
η συνήθεια δε ζητάει ούτε αναρωτιέται
είναι στατική σαν το θάνατο
ενώ η επιθυμία θέλει συμμετοχή και ευθύνη
κι εκείνος βαριόταν τρομέρα να τρέχει κι ακόμα πιο πολύ να προσπαθεί..
Συναντηθήκαμε τυχαία σε κάποιο μέσο μαζική μεταφοράς
και ξέρω πως δε θυμήθηκε αν με ήξερε..
Ευγενικά μου παραχώρησε τη θέση του,
αν και την είχε περισσότερη ανάγκη απο μένα
κι εγω σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης
του χάρισα προκλητικά,ένα ξεδιάντροπο άγγιγμα..