Βράχος..

Αυτή τη στιγμή χρειάζομαι χρόνο μόνη μου,
αποστασιοποίηση απ' την παραζάλη των συναισθημάτων..
Να πιάνω όλο το κρεβάτι,
να τρώω αγευστα σκευάσματα,
να κοιμάμαι νωρίς,
γιατί είναι ανιαρή η έλλειψη παρουσίας..
Χωρίς ίχνος ευαισθησίας για όσα ένιωσα
στο πέρασμα μου από τούτο δω τον κόσμο..
Κιμαδομηχανή συναισθημάτων να γίνω
που πολτοποιεί την όποια μαλακισμένη ευαισθησία μου..
Κάθε που φυσάει εδώ στο νότο,
ο άνεμος σέρνει στην έρημο της Αφρικής τις σκέψεις μας..
Μοναδική ευκαιρία να απαλλάγούμε
απ' τα τρομερά που σαλεύουν τα μυαλά..
Να ΄χα ένα τσιγάρο απ΄αυτά που σε κάνουν να γελάς
να το πιώ μόνη,
δεν είναι τέτοιες χαρές για μοιρασιά
κι ούτε τη λύπη θέλει κανείς να μοιραστεί μαζί σου..
Σα γίνεσαι εύθραυστος όλοι οι καλοί στέκουνε αμίλητοι,
μα σα μιλάνε για έλλειψη συναισθημάτων σε λένε βράχο
λες και κανείς μας ξέρει
πως τη βιώνει τη διάβρωση το ακίνητο οικοδόμημα..
Κι όταν με νόημα μιλάμε για δυνατούς κι αδύναμους,
για καλούς και κακούς,
για πονετικούς και μη,
κανείς μας δεν ξέρει περισσότερα για τον άλλο
απ΄όσα ξέρουμε για τον κάθε ταλαιπωρημένο βράχο..