Έτσι θα μείνουμε για πάντα άγνωστοι μεταξύ μας..
Αθώα θύματα ενός αναίμακτου πολέμου..
Χορτάτοι ανάμεσα σε πεινασμένους
Αξιομνημόνευτοι ανάμεσα σε ξεχασμένους..
Νομοταγείς ανάμεσα σε παρανόμους..
Μα δεν είναι το πιο μεγάλο μας αμάρτημα η υποταγή
όσο η σιωπή των ίδιων μας των λόγων..
Η εικόνα της ηρωίδας με αηδιάζει,
είναι η πιο καλή δικαιολογία να ζητάνε όλοι
και να μη σου γυρίζουνε τίποτα..
Εσύ αντέχεις,
δε βαριέσαι,
πάρε τα εύσημα,
της ίδιας σου της δύναμης
και χώστα στον κώλο σου βαθιά,
μαζί με τα σκατά που σε ταίζουνε..
Οι ήρωες είναι παραδείγματα προς αποφυγή
εικόνες της αγριότητας του κόσμου
που μετουσιώνεται στο όνομα της θυσίας..
Κι όλοι οι ευαίσθητοι και αδύναμοι του κόσμου τούτου,
κοιτάνε με θαυμασμό ανακουφισμένοι
που και σήμερα δε γίνανε ήρωες..
Κάντε μου χώρο μαλάκες στις εξέδρες
θέλω να φύγω απ' την αρένα..
Να ζήσω
την ηδονή του ευαίσθητου θεατή,
του αδύναμου,
που σκύβει αποτροπιασμένος στο διπλανό ώμο,
να θρηνήσει
τη θυσία του ήρωα..
Ο πόνος μοιάζει με δωμάτιο νοσοκομείου άχρωμος κι αποστειρωμένος μυρίζει εκείνη την απροσδιόριστη μυρωδιά του κενού, κι έχει γεύση πικρή και στιφή.. Νοσοκομεία άσπρες μπλούζες και φιγούρες που μεγαλώνουν στο ημίφως, κι εσύ να προσπαθείς να συγκρατήσεις τη λογική σου ζωγραφίζοντας πολύχρωμα λουλούδια στους παγερούς τοίχους.. Ο κόσμος συνεχίζεται καθώς τα φάρμακα κυλάνε στις φλέβες σου για να σου πάρουνε και την τελευταία ιδέα χρώματος απ' το μυαλό.. Σκοτάδι, το χρώμα χάνεται μαζί κι παγωνιά.. Ο καιρός θ' αλλάξει κι εσύ θα είσαι αύριο καινούρια σκοτεινή, αγαπημένη των άσπρων τοίχων, χωρίς επιστροφή.. Η επιστροφή θέλει παραδοχή της αδυναμίας σου, η ανοχή δείχνει εθισμό στη θεραπεία, Μα εσύ θέλεις να συγκρατηθείς, να ξεράσεις τα φάρμακα που σε ποτίσανε για να να βλέπεις τους τοίχους άσπρους, να χύσεις το δηλητηριασμένο αίμα σου, να μη βαδίσεις το δρόμο του πόνου, που δε ζήτησες, μα σου κληρώσανε όσοι σ' αγάπησαν..
Με τον καιρό είχε μάθει να στρώνει χαλί στη μοναξιά,
ακριβοπληρωμένο με μάταιους έρωτες..
Να ξεθωριάζει,
εικόνα ταλαιπωρημένη απ' την εγκατάλειψη,
καθώς η δύναμη του καθενός μας
είναι η φροντίδα κάποιου άλλου που μεταγγίζεται
μέσα από ειλικρινή και αβίαστα συναισθήματα..
Να στοχάζεται με κυνισμό,
πως ο μόνος σύντροφος που γνώρισε
είναι ο αντίλαλος της ανάσας της
σα σωπαίνουν οι θόρυβοι της πόλης..
Οι νύχτες μακραίνουν περίεργα
όταν βαραίνουν τους ώμους των λαθών σου οι συνέπειες
και κάποτε σκέφτηκε φευγαλέα πως τα φώτα των πόλεων
εκτός απ' το να ρυπαίνουν το νυχτερινό ουρανό
προσδίδουν μια αίσθηση επισημότητας στο σκοτάδι
που ρουφάει σε εφιάλτες, τους απροετοίμαστους..
Μα εκείνη δεν τα είχε ανάγκη
είχε μάθει να ξυπνά νικητής των άσχημων ονείρων..
Η επιβίωση τη δίδαξε,
πως υπάρχει μόνο ένας δρόμος να διαβαίνει
όχι της δύναμης μα της ανάγκης
που κάνει τον άνθρωπο πέτρινο
και την ανεμελιά πολυτέλεια..
Κι οι φίλοι,
πως η αγάπη δεν μετριέται με καμιά μονάδα μέτρησης..
Κι εκείνη η αβεβαιότητα για το μέλλον της φώναζε
πως το πέρασμα απο τη ζωή έχει χρονικό όριο,
κι μόνη σιγουριά που έχουμε είναι
πως η αξία του αύριο,
έχει ένα και μοναδικό μέτρο
το ίδιο το σήμερα..
Ο Χειμώνας σε βρήκε απροετοίμαστη,
με 'κείνο το αραχνούφαντο
που είχες βάλει για να του αρέσεις..
Μόνη και παγωμένη ψάχνεις να ζεστάνεις
το δέρμα σου που πονάει
κι ανάβεις ψεύτικες φωτιές στο μυαλό σου
για να ξεχάσεις
πως τρέμουνε τα χείλη και τα μέλη σου
που κάποτε από πόθο ριγούσανε..
Δεν είν' ο χρόνος χορηγός της απώλειας,
ούτε η εποχή,
είσαι εσύ η ίδια,
που αφημένη και παρατημένη μαζί,
ψάχνεις τη μαγική συνταγή να διώξεις
το χιονιά..
Είναι που ο άνθρωπος ξεχνάει την παγωνιά
σα βρεθεί μπροστά σ' αναμένη φωτιά
κι αλλάζει τα ρούχα του.
σάμπως δε θα ξανάρθει χειμώνας..
Μα πιο πολύ,
γι αυτή την επιολαιότητα σου,
φταίει εκείνη η ελπίδα του μυαλού
πως ίσως για φέτος να είναι μόνο καλοκαίρι..
Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010
Του άρεσε να σβήνει τη δίψα του για ζωή
στην κάψα που αφήνει η αιθυλική αλκοόλη στο λαιμό..
Τον έβρισκες συχνά σε κακόφημα μπαρ να απολαμβάνει
τη μαγεία στην πεπειραμένη ματιά της γκαρσόνας
που κοίταζε με νόημα την παρακμή γύρω της
διεκδικώντας με υπέρμετρο επαγγελματισμό το επόμενο της ποτό..
Μα το δικό του ταξίδι δεν είχε να κάνει με κείνο τον κόσμο έλεγε,
στους δρόμους της χαράς του φύτευε λουλούδια
κι εξυμνούσε τα πάθη του
όπως κάνει ο φονιάς κατα συρροή καθώς βελτιώνει την τεχνική του..
Ο πόνος γίνεται πιο ανεκτός
σα σε πονάει το συκώτι σου πιο πολύ απ' την καρδιά σου..
Κι ο κόσμος πιο όμορφος σαν είναι η σκέψη σου απαλλαγμένη
από αλήθειες που βαραίνουν τους ώμους..
Και τούτο το κορμί που σου δόθηκε,
ολοδικό σου να βγάλεις πάνω του το μίσος
που δεν έχεις λόγο να δείξεις σε κανένα άλλο ον..
"Μα τί να ξέρετε εσείς αχρείοι εραστές της συμβατικότητας
από τον κόσμο το δικό μου τον ονειρικό
που κάθε που νυχτώνει πλάθω με τίμημα τα σωθικά μου..
Θέλει κουράγιο να είσαι νηφάλιος
και τύχη σαν παίζεις κρυφτό με τον πόνο
μα ακόμα περισσότερο ανδρεία
για να σκοτώνεις όσα αγαπάς
απ΄την αδυναμία σου να τα χαιδέψεις.."
Χάρις Αλεξίου Μεγάλωσα Cd: Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι
Μεγάλωσα Στο τέρας της πόλης Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα Κατάπια λόγια λιπαρά Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω Κορόιδεψα την δίψα μου να δω ... γιατί είμαι εδώ
Μεγάλωσα Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας Με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας Να είμαστε καλοί Εμείς; Άλλο εμείς, άλλο εμείς...
Πάντα γι άλλα μιλάμε- Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε
Μεγάλωσα Τέρας της οικογενείας Ανούσιας ευγένειας ψευτο- υποταγή Ηθοποιός παιδί στο ρόλο του μεγάλου Δεν μιλάω για βία, μιλάω για βιασμό Να ζεις την εφηβεία σημαίνει πόλεμο Με μια εφηβεία λάσπη, στο σιχαμένο άστυ Ενήλικας νευρωτικός
Μεγάλωσα ... Σύνδεση otenet Γλυκά από το Pallete, Μετά Silhouette Σκεπάζουμε τους πόνους με φαί Τα όνειρα σε σύνθλιψη αργότερα η κατάθλιψη Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυάγιο Πάμε γι άλλα μια ζωή πάμε γι' άλλα Βάλτο στα πόδια- πονάει πολύ Σε φτύνω σε φιλώ- δεν σε πάω μα σ' αγαπώ Παράνοια- διάνοια- επιφάνεια Επιφάνεια- επιφάνεια- επιφάνεια Στεριά- Πιάσαμε στεριά Δάκρυα καφτά μου δάκρυα Ο πόνος μαλακώνει Δάκρυα ... Καλά μου δάκρυα- Βιολογικός καθαρισμός
Πάντα γι άλλα μιλάμε- Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε
Μεγάλωσα Αγάπη πριν το άλφα Και κάτω απ' το μηδέν το υποσυνείδητο μου Το χώμα λασπώνει Τους σάπιους καρπούς ανακυκλώνει
Μεγάλωσα Μα το παιδάκι κλαίει, Δεν είναι γιατί φταίει δεν έχει που να πάει Τα νύχια του μασάει και βρέχει τα σεντόνια Καλά να πάθει Καλά να πάθει- Καλά να πάθει Η μάνα του φωνάζει Του δίνει γάλα, το μαλώνει Έτσι πια το μεγαλώνει Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε
Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί Να ζεις στην απουσία Να γίνεις εξουσία Να μάθεις να γελάς Και να παραφυλάς Να παίρνεις αποφάσεις Να απαγορεύεται να χάσεις
Μεγάλωσα σημαίνει Να ζεις με αυτό που σ' αρρωσταίνει Να χτίζεις κι άλλα κεραμίδια Να βγάζεις τόνους στα σκουπίδια Να ρίχνεις σ' άλλους τα άδικα Να βλέπεις πρωινάδικα Να ακούς πιστά τις αναλύσεις Να αιμοδιψάς για ειδήσεις Να λες yew να λες no Να συνηθίσεις τα πορνό Να πολεμάς στον καναπέ Να μη μπορείς χωρίς φραπέ
Πάντα για άλλους μιλάμε ...
Μεγαλώνω θα πεί να 'ρχεται η ανατροπή Οι καιροί να στη φέρνουν Τα μυαλά σου να γδέρνουν Να ζητάς να κουρνιάσεις Να βρίσκεις οάσεις Στις ψυχώσεις των άλλων Που έχουν για περιβάλλον Ίδιες φάτσες με σένα Γόνατα λυγισμένα Όνειρα ξεχασμένα.. Ότι κι αν πω γι΄αυτό το τραγούδι αλλά και για όλα τα τραγούδια του τελευταίο CD της Χάρις Αλεξιού θα είναι φτωχά.. Αφιερωμένο σε όσους δε φοβούνται να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη με ειλικρίνια..
Καλές Γιορτές!!! (μια και αυτό θα είναι το τελευταίο ποστ του 2009).. Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλους σας!!!!
Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009
Φτιαγμένοι από μικρά κομμάτια είμαστε εικόνες κόσμων που μετουσιώνονται κι αποσυντίθενται στο πέρασμα του χρόνου.. Κι εγώ που δεν τον προφταίνω το χρόνο κι ας τον αγαπώ, με την αγάπη και το σεβασμό που 'χει ο μαθητής στο σοφό του δάσκαλο, γυρνώ τα σοκάκια του κόσμου ψάχνοντας την αλήθεια του.. Στο πέρασμα μου αφήνω την αθωώτητα μου σκουριασμένη, σαν το ξεραμένο αίμα στο παρθενικό σεντόνι της πραγματικότητας.. Δεν είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα μα το πιο μεγάλο μας αμάρτημα είναι η αποδοχή της όποιας σταθερότητας σα να ΄ναι η γη ακίνητη κι χρόνος δημιούργημα της φαντασίας μας.. Κι η γη που με γέννησε κι αυτή με γέλασε πολλές φορές κι ο ουρανός που λάτρεψα, μ' αφηνει μετέωρη να φτερουγίζω κι η θάλασσα που με νανούριζε, με τις φουρτούνες της με κούρασε.. Να γείρω θέλω στα χέρια του άγνωστου θεού, όχι γυναίκα μα άνθρωπος χωρίς πάθη και φύλο ν' αφουγκραστώ την ανάσα της αγάπης να νιώσω τη ζεστασιά της αθωώτητας να κοιμηθώ και να ξεχάσω πως τούτος δω ο κόσμος με πληγώνει ανεπανόρθωτα με παιχνίδια που δεν θέλω να είμαι συμμέτοχος..
Τον τελευταίο καιρό χαλαρώνω.. Ελπίζω να σας αρέσει το τραγουδάκι!! Φιλιά σε όλους μπορεί να μην προλαβαίνω να γράφω στα μπλογκ σας όμως σας παρακολουθώ!!
Η Τούλα ήταν μια κοτούλα με πολύχρωμα φτερά και καμαρωτό περπάτημα που έκανε τα τροφαντά της οπίσθια να κουνιούνται προκλητικά, κάθε που περνούσε μπροστά από κανένα πετεινό που της φαινόταν ενδιαφέρον τυπάκος. Βέβαια η Τούλα δεν έκανε μόνο αυτό για να είναι η πιο δημοφιλής κοτούλα στο κοτέτσι είχε ένα σωρό κόλπα που έκαναν τ' αρσενικά να τρέχουνε πίσω της σαν παλαβά. Μια της έπεφτε το καλαμπόκι απ' το ράμφος κι έσκυβε επιδεικτικά να το πιάσει, μια καθάριζε τα φτερά της κοιτώντας με νόημα κι άλλοτε απλά περνούσε δήθεν αδιάφορα μα πάντα κοιτώντας με βλέμμα πολλά υποσχόμενο. Η αλήθεια είναι πως τα "κόλπα" έπιαναν μια χαρά τόπο κι όλα τ' αρσενικά τρέχανε από πίσω της πράγμα που την ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Πιο πολύ όμως τη διασκέδαζε που οι άλλες κότες ήταν πυρ και μανία μαζί της, που δεν μπορούσαν να σταυρώσουν άντρα. Το τι της έσουρναν ήταν άλλο πράγμα, εύκολη την ανέβαζαν τσούλα την κατέβαζαν. Την Τούλα απ' την άλλη καθόλου δεν την ένοιαζε πως την έβλεπαν τα υπόλοιπα θηλυκά. αυτή ένα πράγμα την ένοιαζε κι αυτό ήταν να περνάει καλά κι αφού περνούσε καλά, τα υπόλοιπα της ήταν αδιάφορα. Βλέπεις η ζωή είναι μικρή κι από 'κει που είσαι μια χαρωπή κοτούλα, την επόμενη ώρα μπορεί να είσαι βραστή στο κυριακάτικο τραπέζι του αφεντικού. Η Τούλα δεν ήταν τυχαία και τη ζωή την είχε φιλοσοφήσει και τον εαυτό της αγαπούσε οπότε καθόλου δεν την ενδιέφερε ν' έχει καλό όνομα στην κοινωνία ήθελε μόνο όταν θα ερχόταν αντιμέτωπη με το χασαπομάχαιρο να μπορεί να πει πως έζησε τη ζωή της με όση περισσότερη χαρά μπορούσε. Βέβαια μη σκέφτείτε πως κι η Τούλα δεν τα είχε φάει τα χαστούκια της ως ζώον που ήταν. Κάποτε πριν πολλά χρόνια είχε γνωρίσει το Ρούλη τον πετεινούλη και τον είχε ερωτευτεί παράφορα, σαν να 'τανε πρωτάρα και να, να τον κοιτάει στα μάτια και να,να ντύνεται και να φτιάχνεται μόνο για πάρτη του και να, να μην κοιτάει άλλο αρσενικό και πολλά ακόμα που η συγγραφέας βαριέται να γράψει. Κι ο Ρούλης να κάνει κόνξες και το ένα να του ξινίζει και τ' άλλο να του βρωμάει και μια να βαριέται και την άλλη να νυστάζει. Τι να κάνει κι αυτή έκανε υπομονή γιατί τον αγαπούσε κι όχι τίποτε άλλο πονούσε το μέσα της κάθε που σκεφτόταν να τον αποχωριστεί κι έκανε τα πικρά γλυκά κι ότι θέλει ο Ρούλης. Κι ο Ρούλης σαν κλασικό αρσενικό, όσο την αισθανόταν καψούρα απολάμβανε τη νίκη του κορδωμένος και με 'κεινο το ξινισμένο βλέμμα του "γαμάω και δέρνω" κι όλο αργούσε κι όλο ξεχνούσε κι όλο βαριόταν. Βέβαια μη φανταστείτε πως η Τούλα δεν τα 'ξερε αυτά τα τερτίπια ή πως δεν ήξερε τι έφταιγε που ο Ρούλης είχε αλλάξει τόσο.Μια χαρά ήξερε αλλά είπαμε ήταν εκείνος ο πόνος μέσα στο στήθος που την σταματούσε κάθε που έπαιρνε την τολμηρή απόφαση να την κάνει. Κι ο χρόνος κυλούσε κι η Τούλα τώρα πια δεν φτιαχνόταν για κανένα γιατί ο Ρούλης δεν την κοιτούσε πια κι ο πόνος στο στήθος ήταν εκεί ακόμα κι όταν δε σκεφτόταν να φύγει και κάθε φορά που προσπαθούσε να του πει πως ένιωθε εκείνος είχε πάντα κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνει. Κι Τούλα ένιωθε πως ο χρόνος περνούσε μάταια και πως τίποτα δε θα γινόταν πια, κι ένιωθε μόνη και παρατημένη, κι άρχιζε σιγά σιγά να μην αγαπάει τον εαυτό της να μη νιώθει ποθητή και να μη νιώθει πια καθόλου χαρά. Κι όπως γίνεται στη ζωή των ανθρώπων έτσι και στων ζώων αν δεν πιάσεις πάτο δεν παίρνεις την ανηφόρα. Έτσι μια μέρα η Τούλα ξύπνησε και χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος ήξερε πως εκείνη ήταν η μέρα να αλλάξει τη ζωή της. Ντύθηκε στολίστηκε και βγήκε στη γύρα. Η αλήθεια είναι πως της πήρε κάποιο καιρό να ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό της, όμως σιγά σιγά τα κατάφερε. Η αποτυχία της με το Ρούλη ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση πως μερικοί απλά δεν είναι φτιαγμένοι για τον έρωτα. Κι όταν αυτό το δέχτηκε σαν αξίωμα του σύντομου βίου της δεν ξαναασχολήθηκε με τέτοιου είδους "υψηλά" συναισθήματα. Η αλήθεια είναι πως το κρεβάτι της δεν ξανάμεινε άδειο κι ίδια έλεγε συχνά πως η μοναξιά είναι πιο ανεκτή όταν γαμιέσαι. Κάποιος βέβαια είπε, πως την ώρα που βρέθηκε ανήμπορη μπροστά στο χασαπομάχαιρο του αφεντικού φώναξε το όνομα του Ρούλη, αλλά αυτό μπορεί να είναι απλά μια φήμη...
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009
Μέρες μόχθου κι απομόνωσης όταν η χαρά μεταφράζεται σε σχολικές επιτυχίες και μικρές αγκαλιές γεμάτες αγάπη και φιλιά, κι η λύπη σε αποτυχημένα διαγωνίσματα και μοναξιά από εκείνη που νιώθουν τα γεροντάκια που έχασαν τον άνθρωπο τους πρόωρα. Σα δε σε φτάνει ο χρόνος να χαίρεσαι κοιμάσαι νωρίς να μη θυμάσαι πως θα ταν η ζωή αν είχες το δικαίωμα να θέλεις..
Ν' αντέχεις την απουσία.. Η απουσία είναι σιωπηλή σαν την αρρώστια, σε καρατάει καθηλωμένο σε μια νυσταλέα αδράνεια.. Εξοικείωση με το σκοτάδι.. Κάποιοι αφήνουν το φως ανοιχτό τα βράδυα να μην τρομάζουν απ' τη βοή της σιωπής, κι άλλοι χτίζουν τα σπίτια τους δίπλα σε πολυσύχναστους δρόμους.. Οι σκέψεις αντικαθιστούν την ομιλία, ώσπου μια μέρα έρχεται, η οικειοθελής αποχώρηση της.. Αυτή την έλλειψη, έρχεται περιστασιακά ν' αντικαταστήσει, η πνιχτή κραυγή μιας ασήμαντα εύθυμης ηδονής.. Δυσπιστία.. Η πίστη ανήκει στους αφελείς ονειροπόλους που ξέχασαν το σώβρακο τους το προηγούμενο βράδυ στο νυφικό κρεβάτι μιας καθωσπρέπει παρθένας.. Η ύπαρξη σου καθορίζεται μοιραία μόνο σε σχέση με τον αέναο χρόνο σάμπως προσαρτήθηκες οικειοθελώς στο τάγμα των αιώνια ξεχασμένων.. Δε θέλω να σε παρηγορήσω, να σου θυμήσω θέλω, πως να παλέψεις το θηρίο, να σε προστατέψω απ' τα ξύλινα χέρια που έχουν ξεχάσει ν' αγκαλιάζουν..
Κουρασμένη και μόνη μετρούσε το χρόνο σε ταξίδια, άλλοτε του νου, κι άλλοτε απο ΄κείνα που σε βάζουνε στη σειρά με τις λιγοστές αποσκευές σου.. Άλλοι γίνονται θαλασσοπόροι για να ξεχάσουν τη στεριά, κι άλλοι ψάχνοντας χώμα να γεμίσουν το κενό μέσα τους.. Η γη έχει την ικανότητα να γεννά, κι η θάλασσα να ξεπλένει τις ανομίες απέναντι στον εαυτό μας.. Όλες της οι ζωές ήταν διαφορετικές σύμβολα του κόσμου που έψαχνε.. Μα τελικά όσες κι αν ήταν, της άφησαν την ίδια γεύση μοναξιάς, μιας μοναξιά τόσο μεγάλης και βαριάς που έφτασε να θεωρεί τα συναισθήματα κατάρα, και την απομόνωση το μόνο δρόμο να νικήσει την αφελή ανάγκη της ν' αγαπηθεί..
Στο νότο φύσηξε Λίβας, καυτός σαν την έλλειψη
δυνατός σαν την επιθυμία..
Τα σύννεφα γκρίζα κατα πως ταιριάζουν στην περίσταση
κι η βροχή μας ξέχασε σαν τη λύτρωση..
Άλλη ήμουν χτες κι άλλη σήμερα
φοράω εκείνο το ρούχο τηw ευθύνης να μη μ' αναγνωρίζει η χαρά..
Άλλοι με θέλουν ευτυχισμένη κι άλλοι δυνατή,
μα εγώ το μόνο που θέλω για μένα,
είναι κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ
μέχρι να σταματήσει, τούτος δω ο αέρας..
Κι όταν ξυπνήσω, να 'χω για χέρια κλαδιά, ριζωμένα στη γη
να μην μπορώ ν' αγναντέψω τη θάλασσα και να θυμηθώ
ν' αποδεχτώ την ακινησία ως μοίρα
και τη φωτιά σαν την αρχή του τέλους μου..
Λουσμένη θαλασσινό αλάτι και ξεστρατισμένες αχτίδες ενός ήλιου, που διεκδικεί την ίδια μοναδικότητα με την γυναίκα ενός ναυτικού, καθόταν ψυχικά ταραγμένη, να περιμένει το μέλλον που δεν μπορούσε να ορίσει.. Σα ξυπνάς το πρωί κι αναλογίζεσαι πως μια μέρα ακόμα θα χαθεί στην αναζήτηση της επιβίωσης, δεν ξέρεις πια να ξεχωρίζεις αν ζεις απ' το ένστικτο της ή από αγάπη για το δώρο της ζωής.. Είναι που ο χρόνος σταματά καθώς εκείνα που θέλουμε είναι μακριά κι εκείνα που πονάνε μουδιάζουν τη μασέλα μας κάθε που θέλουμε να σταματήσουμε τις συσπάσεις του προσώπου μας στον πόνο.. Είπα πριν καιρό σε 'κείνη τη γυναίκα που κουβαλάω παρακαταθήκη στο κεφάλι μου, να παραδωθεί, να ρθει να ντυθεί με τα ρούχα της φύσης της, να ξαποστάσει και ν΄αγαπηθεί.. Μα είν΄ η αληθεια και το ψέμα μπλεγμένα κόμπος στο λαιμό της κι η ψυχή της κουράστηκε να ψάχνει για ξεκούραση σε κακοτράχαλα γκρέμνια, κι η χαρά έρχεται και φεύγει σα περιπλανώμενος θίασος που αφήνει πίσω του αναστάτωση και πλαστικά σκουπίδια.. Σαν ελπίζεις η καρδιά σου δε σ΄αφήνει να πεθάνεις, και σαν αγαπάς η πίκρα γλυκαίνει το στόμα σου απ΄ τα τσιγάρα.. Κι είναι που δε θέλω άλλο να την πικράνω, μα δε θυμάμαι και ιστορίες με καλό τέλος να της πω να μαλακώσω τον πόνο της..
Παίρνω πόζες να ορθώσω το μικρό μου ανάστημα απέναντι στο θηρίο της μοναξιάς που παραμονεύει να με κατασπαράξει.. Θυμώνω που το ΄χα δαμάσει και τώρα ξαναγύρισε πιο άγριο και θυμωμένο από πριν.. Η μοναξιά δε μοιάζει με κανένα άλλο θηρίο, σ΄ αφήνει να το ξεχάσεις και ξαναγυρίζει θεριεμένο κι ανελέητο να σ΄εκδικηθεί για τον καιρό που αγνόησες την ύπαρξη του.. Φοβάμαι πως δεν έχω πια δύναμη να το αντιμετωπίσω, δεν είναι που κουράστηκα να μάχομαι το εαυτό μου μα δεν άντέχω και τον πόνο όπως κάποτε.. Ο πόνος είναι αθροιστικός κι ας λένε πως τον συνηθίζεις με τον καιρό, ξυπνάς ένα πρωί και ξέρεις πως ακόμα και το τσίμπημα μιας καρφίτσας μπορεί να σε γονατίσει.. Είναι δύσκολη εκείνη η ώρα που συνειδητά πια ξέρεις πως έχεις ανάγκη από μαλακάδα να ξαπλώνεις την καρδιά σου απ΄τη σκληρότητα του κόσμου, το θόρυβο των αυτοκινήτων, τις φωνές των παιδιών, που θες να δίνεσαι από έρωτα, που δε θες να είσαι πια από μέταλλο αλλά από βαμβάκι.. ...................................................... Ωρα μηδέν κι ο κόσμος ανασένει βαθιά κάνοντας όνειρα που καταλήγουν σε πολλά μηδενικά.. Ίσως κι εγώ κάποτε να έχω αυτή την πολυτέλεια ισως κάποτε να μη χρειάζεται να ονειρεύομαι τα αυτονόητα σα να ΄ναι θησαυροί..
ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΟΣ.. Κ ΕΠΕΙΔΗ ΦΕΤΟΣ ΛΟΓΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΣΧΕΡΙΩΝ ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΑΣ.. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΠΩς ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΙ.. ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΚΑΜΑΡΩΣΤΕ ΤΟ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΝΗΣΙ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΖΗΛΕΨΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΡΑΙΒΙΚΗ?
ΞΗΡΟΚΑΜΠΟΣ-ΣΗΤΕΙΑ
ΒΑΪ-ΣΗΤΕΙΑ
ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΜΟ
ΜΟΝΗ ΠΡΕΒΕΛΗ
ΜΠΑΛΟΣ-ΧΑΝΙΑ
ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ-ΧΑΝΙΑ
ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΠ' ΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΤΙΣ 3 ΩΡΕΣ.. ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΞΟΔΕΥΕΤΕ ΤΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ..
Πέρα απ' το κόκκινο των στίχων της ηδονής,
υπάρχει μια απαλή απόχρωση του λευκού
για να 'χει να κοιμάται ο έρωτας τα βράδια..
Να 'χω κι εγώ να βρίσκω μαλακάδα
να ξαπλώνω την κουρασμένη μου καρδιά..
Να αναβιώνω με συγκίνηση τα πρώτα σκιρτήματα της νιότης μου
και να φτιάχνω όνειρα γλυκά και τρυφερά,
απο 'κείνα που οι μεγάλοι λογίζουν απατηλά κι άπιαστα..
Νιώθω μια ευτυχία απροσδιόριστη
κι εκείνη την υπόσχεση του άγνωστου θεού
ψιθυριστά στ' αυτί μου
πως ο χρόνος πια δε μου παίρνει, μα μου δίνει
πως οι ήρωες δε βλέπουν ναυάγια, μα γοργόνες
και πως οι νικητές δεν γίνονται με πόνο, μα με αγάπη..
Αν είχα να τιμήσω με ευγνωμοσύνη το χρόνο
θα του 'φτιαχνα βωμό
βράχο στη θάλασσα και ξωκλήσι
να βάλω πάνω την ψυχή μου να την ποτίσει η θάλασσα
κι όσο πιο μαλακή θα γίνεται τόσο πια να χαμογελώ
που σκότωσα το θηρίο του φόβου μου..
Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα. Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία. Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.
Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει. Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...
Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα. Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία. Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.
Μοναξιά σα να λέμε έρημος κόκκινοι αμμόλοφοι στη μέση του πουθενά.. Παλιά μ' άρεσε το κόκκινο του ήλιου που δύει, της γυναίκας που ποθεί, του αίματος που δίνει ζωή.. Παγώνω που είναι άνοιξη στην έρημο μου, που ξέχασε να βρέξει να φυτρώσουν λουλούδια που θα περιπλανιέμαι μέρα νύχτα ψάχνοντας νερό κι όταν το βρίσκω δε θα με δροσίζει.. Η θύμηση εκείνη πιο πολύ απ' όλα φταίει η αυταπάτη του γάργαρου νερού του πράσινου των δέντρων του χρώματος των λουλουδιών.. Θυμώνω κάθε που πρέπει να ξεχάσω σα να 'ναι αμαρτία η θύμηση.. Λευκό ρούχο που χάνεται στο κόκκινο της ερήμου η ελπίδα μου..
