Φτιαγμένοι από μικρά κομμάτια είμαστε
εικόνες κόσμων που μετουσιώνονται κι αποσυντίθενται στο πέρασμα του χρόνου..
Κι εγώ που δεν τον προφταίνω το χρόνο
κι ας τον αγαπώ,
με την αγάπη και το σεβασμό που 'χει ο μαθητής στο σοφό του δάσκαλο,
γυρνώ τα σοκάκια του κόσμου ψάχνοντας την αλήθεια του..
Στο πέρασμα μου αφήνω την αθωώτητα μου σκουριασμένη,
σαν το ξεραμένο αίμα στο παρθενικό σεντόνι της πραγματικότητας..
Δεν είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα μα το πιο μεγάλο μας αμάρτημα
είναι η αποδοχή της όποιας σταθερότητας
σα να ΄ναι η γη ακίνητη
κι χρόνος δημιούργημα της φαντασίας μας..
Κι η γη που με γέννησε
κι αυτή με γέλασε πολλές φορές
κι ο ουρανός που λάτρεψα,
μ' αφηνει μετέωρη να φτερουγίζω
κι η θάλασσα που με νανούριζε,
με τις φουρτούνες της με κούρασε..
Να γείρω θέλω στα χέρια του άγνωστου θεού,
όχι γυναίκα μα άνθρωπος χωρίς πάθη και φύλο
ν' αφουγκραστώ την ανάσα της αγάπης
να νιώσω τη ζεστασιά της αθωώτητας
να κοιμηθώ και να ξεχάσω πως τούτος δω ο κόσμος
με πληγώνει ανεπανόρθωτα με παιχνίδια που δεν θέλω να είμαι συμμέτοχος..