Στο νότο φύσηξε Λίβας, καυτός σαν την έλλειψη
δυνατός σαν την επιθυμία..
Τα σύννεφα γκρίζα κατα πως ταιριάζουν στην περίσταση
κι η βροχή μας ξέχασε σαν τη λύτρωση..
Άλλη ήμουν χτες κι άλλη σήμερα
φοράω εκείνο το ρούχο τηw ευθύνης να μη μ' αναγνωρίζει η χαρά..
Άλλοι με θέλουν ευτυχισμένη κι άλλοι δυνατή,
μα εγώ το μόνο που θέλω για μένα,
είναι κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ
μέχρι να σταματήσει, τούτος δω ο αέρας..
Κι όταν ξυπνήσω, να 'χω για χέρια κλαδιά, ριζωμένα στη γη
να μην μπορώ ν' αγναντέψω τη θάλασσα και να θυμηθώ
ν' αποδεχτώ την ακινησία ως μοίρα
και τη φωτιά σαν την αρχή του τέλους μου..
4 σχόλια:
Σου εύχομαι να γίνεται ό,τι ποθείς. Κι ευθύς να ξαναγίνεσαι η ίδια!
Η Αλήτισσα είναι Θεά! Αρχίστε όλοι τα λιβανίσματα...
Σπυράκο,
αναφερόμενη στο προηγούμενο σχόλιο σου έχω να σου πω ότι έκανες καλή επιλογή! :)
Ιδιοι δε γινόμαστε ποτέ το ζητούμενο είναι να γινόμαστε καλύτεροι..
Ασκαρούλη,
στο ότι είμαι μια θεά, δε χωράει καμία αμφιβολία νομίζω..
Αλλά όπως όλα τα αριστουργήματα αυτού του πλανήτη, μέλλει να αναγνωριστώ μετα θάνατον, σ' αυτή τη ζωή θα παραμένω μια αλήτισσα..
Όσο για τα λιβανίσματα αστα, γιατί οπως καταλαβαίνεις, καθώς είμαι ταγμένη στην ακολασία μπορεί να μου χαλάσεις τη μοναδική μου πετυχημένη συνταγή και να γίνω καλό κορίτσι..πράγμα που απεύχομαι..
H ίδια εννοώ πάλι ανθρώπινη... Φυσικά να γινόμαστε καλύτεροι!
Ευχαριστώ που εγκρίνεις την επιλογή μου! :)
Δημοσίευση σχολίου