Μοναξιά σα να λέμε έρημος
κόκκινοι αμμόλοφοι στη μέση του πουθενά..
Παλιά μ' άρεσε το κόκκινο
του ήλιου που δύει,
της γυναίκας που ποθεί,
του αίματος που δίνει ζωή..
Παγώνω που είναι άνοιξη στην έρημο μου,
που ξέχασε να βρέξει να φυτρώσουν λουλούδια
που θα περιπλανιέμαι μέρα νύχτα ψάχνοντας νερό
κι όταν το βρίσκω δε θα με δροσίζει..
Η θύμηση εκείνη πιο πολύ απ' όλα φταίει
η αυταπάτη του γάργαρου νερού
του πράσινου των δέντρων
του χρώματος των λουλουδιών..
Θυμώνω κάθε που πρέπει να ξεχάσω
σα να 'ναι αμαρτία η θύμηση..
Λευκό ρούχο που χάνεται στο κόκκινο της ερήμου
η ελπίδα μου..
6 σχόλια:
"η μοναξιά ήρωας
η μοναξιά ανάγκη
η μοναξιά κατάληξη κι επικάλυψη
η μοναξιά ως αποτέλεσμα επικοινωνιακού λάθους ή κοινωνικού αποκλεισμού
αποκλεισμός που μπορεί να προκλήθηκε απο τον ..πάσχοντα ή να προέκυψε από την απόρριψη προς τον ..πάσχοντα
τι από όλα;"
Nα με συγχωρήσει ο Ανώνυμος που δανείστικα την παραπάνω περικοπή απο το τελευταίο σχόλιο του...
(απο τον διάλογο που έχω μαζί του στα σχόλια στο ποστ του Μπαρούφου στο μπλόγκ μου...)
Εξάλλου καλύπτει πλήρως και τις δικές μου απόψεις για το θέμα...
Φίλη Αλήτισσα, είμαι πεισμένος οτι είναι άδικο που ξέχασε να βρέξει στην έρημο σου ...
όμως πρέπει να ξέρεις οτι κάποια λουλούδια φυτρώνουν στη πέτρα του βράχου..και μεγαλώνουν με τη δροσιά της νύχτας..
Η παλιά καλή Αλητούλα, η ποιήτρια της μοναξιάς και της απαισιοδοξίας, με αναλαμπές αισιοδοξίας!
Μια και μιλάμε για "λουλούδια της ερήμου", ας πούμε πως κι εσύ μοιάζεις με τους ζουμερούς κάκτους που δροσίζεις μόνο όσους ξέρουν να απομυζήσουν τους χυμούς σου...
Η μοναξιά ανάξια να θωρείται και ενίοτε να θεωρείται κραυγή σιωπής από μεθυσμένους εραστές της μνήμης.
Πληγή κάτω από το βλέφαρο με σημάδι διαμαντένιο δάκρυ. Στο γιαλό του ουρανού, το στερέωμα, νά'ξερες πόσες μοναξιές βλέπω να λαμπυρίζουν αμυδρά τη νύχτα...
Μοναχικά φιλιά
Τάκη μου εσύ!!
Θα συγχωρέσεις την απληστία μου ελπίζω,αλλά προτιμώ να με ποτίζει μια μάνικα παρά η δροσούλα της νύχτας.. σε μερικά πράγματα ο ρομαντισμός απλά δεν ταιριάζει!!!
Ασκλαρούλη,
το μόνο που θα συμπλήρωνα στο σχόλιο σου είναι πως επιτελώ κοινωνικό έργο κι οτι ελπίζω να ανγνωριστώ έστω και μετά θάνατον..
(πχ να κοσμεί την τελευταία μου κατοικία ένα άγαλμα με μια θεσπέσια κορμάρα..)
Κίρκη μου γλυκιά,
κανείς να μη νιώθει μοναξιά!!
Σε φιλώ..
τιποτα δεν ειναι αυταπατη
ολα ξεραμε τι ηταν
ολα μεχρι κεραιας
και παντα υπαρχει ελπιδα
για χρωματα ,για αρωματα
ας ειμαι σημερα εγω ο αισιοδοξος
για αλλαγη
νασαι καλα
Κι εσύ να είσαι καλά ανόητε άντρα!!
Δημοσίευση σχολίου