Το Τσίρκο..

Ακροβάτες ισορροπιστές  πάνω σε ηλεκτροφόρα καλώδια..

Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας 

του πουλιού που βλέπει τον κόσμο από ψηλά 

σας το λέω,

είναι παγίδα..

Οι δυνάμεις καταστολής περιμένουν  τη στιγμή που 

η μυρωδιά της καμμένης μας σάρκας 

θα επισκιάσει τη λάμψη των κουστουμιών μας..

Θηριοδαμαστές μαστιγώνουν αλύπητα τα κορμιά μας,

μα πιότερο τα μυαλά μας στην υπακοή..

Άγρια ζώα απαλλαγμένα απ' το ένστικτο της επιβίωσης,

κορμιά πονεμένα απ' τις κακουχίες της υποταγής..

Χαμόγελα ζωγραφισμένα με τοξικά χρώματα.. 

Διάβρωση..

Το δέρμα κάτω απ' το μακιγιάζ του γελωτοποιού

είναι σκαμμένο και τραχύ 

σαν σκουριασμένη πρόκα ..

Κανείς δε θέλει πια να δει το αληθινό του πρόσωπο

τους φτάνουν τα δάκρυα της χαρμολύπης στα μάγουλα του..

Οι θεατές άβουλες μαριονέτες, 

συνένοχοι  κι επικριτές της βιομηχανίας του θεάματος

πλήρωσαν το τίμημα της παράστασης,

στην είσοδο,

για να 'χουν το δικαίωμα να χειροκροτούν 

κάθε που ανάβει η φωτεινή επιγραφή..

Οι πρόγονοι μας γεννήθηκαν κάτω απ' την ίδια πολύχρωμη τέντα

και χάθηκαν στο ίδιο βρωμερό παιχνίδι της καταξίωσης..

Δεν είμαστε ταλαντούχοι,

σας το φωνάζω, 

μαριονέτες είμαστε σε θίασο αποτυχημένο..

Ο θιασάρχης με το γυάλινο μάτι, 

κάθε που δυσανασχετούμε,

περιμένει στα παρασκήνια να μας θυμίσει,

πως τα εισιτήρια που κόβουν, 

τα ιδρωμένα απ' την απληστία χέρια του

πληρώνουν το μουχλιασμένο ξεροκόμματο

που απολαμβάνουμε μετά την παράσταση..

Μα εμείς είμαστε καλλιτέχνες, ευγενικές ψυχές

κι έτσι το μπαγιάτικο ψωμί γίνεται πιο νόστιμο

αφού πιστεύουμε πως εμείς το επιλέξαμε για γεύμα..

Το μήλο..

Θα 'θελα να γράψω κάτι αισιόδοξο,
να σου πω πως όλα θα πάνε καλά
και πως η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη..
Θα έπρεπε όμως να το νιώθω
να υπάρχει αντιστοιχία,
ανάμεσα σ' εκείνο που λέω
κι εκείνο που ελπίζω να συμβεί..
Βυθιστήκαμε στη λύπη πιστεύοντας πως φταίμε,
αλληλοκατηγορηθήκαμε που δεν τα καταφέραμε
σάμπως η ιστορία δεν έχει καταγράψει άλλες αποτυχίες
πέρα απ' τη δική μας..
Υποφέρουμε από μια έλλειψη που,
έτσι κι αλλιώς, ήταν επιβεβλημένη
κι αντί να δούμε το μάταιο της πορείας μας
θρηνούμε
σαν να είναι το πένθος αυτοσκόπος..
Θα ήταν καλό να μπορούσαμε να γευτούμε το αδοκίμαστο
κι έτσι, ίσως πια να μην είχαμε να πονάμε για κείνο που δήθεν,
δε ζήσαμε να ηρεμούσε η ψυχή μας απ' τον πόνο της επιθυμίας..
Ίσως τότε να ξέραμε για ποιο λόγο αγαπήσαμε
και για ποιο λόγο όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν..
Αν έχεις ένα μήλο σ' ένα δέντρο
και δεν το φας την ώρα που είναι φρέσκο και λαχταριστό
ή που θα σαπίσει και θα πέσει στο χώμα και θα το φάνε τα σκουλήκια
ή που θα το φας όταν πια θα έχει χάσει τους χυμούς και τη δροσιά του..
Σε κάθε περίπτωση όσο κι αν κλάψεις για λάθος σου,
το μήλο σου, αυτό που αγάπησες και ξεχώρισες πάνω στη μηλιά
δε θα ξαναγίνει ποτέ όπως ήταν τη στιγμή που ΄έπρεπε να φαγωθεί..

Παρακμή.. (Αναδημοσίευση)

Μιά νύχτα σαν τις άλλες, 
χωρίς να το πολυσκεφτώ,
θα ντυθώ με φανταχτερά χρώματα
από ‘κείνα που δε μ’ έχεις δει ποτέ να φοράω 
και ψηλοτάκουνα για να λικνίζομαι ξεδιάντροπα..
Θα περπατήσω με φεγγάρι το δημοτικό φωτισμό
και θ ακούσω τις ανάσες των περαστικών 
να ψιθυρίζουν προστυχόλογα..
Θα διασκεδάσω σε μπαρ παρακμιακό,
παρέα με γκόμενες με κολάν 
και γόβες σε ξεθωριασμένο χρυσαφί
και τύπους με ανοιχτά πουκάμισα 
και παπούτσια παντοφλέ με άσπρες κάλτσες..
Θα πετάξω το δημοσιοϋπαλληλίκι στον πάτο της ασημί τσάντας μου
και θα γεμίσω τις τσέπες μου λεφτά χωρίς απόδειξη παροχής υπηρεσιών
ανάμεσα σε καπνό και αλκοόλ.. 
Κι εσύ θα μου λες : 
«Εσύ είσαι δυνατή, δεν έχεις εσύ ανάγκη από τίποτα..»
Ούτε που θα σκεφτώ να σου εξηγήσω
Θα κλείσω τα μάτια και θα σε ρουφήξω πίκρο απ’ τις καταχρήσεις..
«Τι ξέρεις από έρωτα;» θα με ρωτήσεις..
«Τίποτα» θα σου πω..
Τι να σου πω για τον έρωτα,
Όταν έχει πανσέληνο είναι μάταιο να ψάχνεις το φεγγάρι..
Μονάχα θα σου χαρίσω το κόκκινο βρακί μου
να το ‘χεις λάβαρο κάθε που θα μιλάς για 'κείνον..

Αντιγραφή από ανάρτηση του "Θέατρο Ιυττός"

Ξέρεις τι είναι βία;;;


«Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ
και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου»


«Βία είναι να είσαι...
άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε
προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα»


«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές»

«Βία είναι κλείνεις ραντεβού στο ΙΚΑ για μετά από δύο μήνες και όταν πηγαίνεις ο γιατρός να είναι απών»

«Βία είναι να μην τολμάς να γυρίσεις μόνος στο σπίτι μετά τις 9»

«Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος»

«Βία είναι να στέκεσαι 5 ώρες στην ουρά στην εφορεία για να πληρώσεις, να έχεις ανεβοκατέβει σε 3 ορόφους και τέλος ο υπάλληλος να δηλώνει αναρμόδιος»

«Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα»

«Βία είναι να πληρώνεις 1.40 ενώ περιμένεις μια ώρα ένα λεωφορείο που όταν φτάνει χωράς μόνο στα πόδια του οδηγού»

«Βία είναι να σε παίρνουν 20 τηλέφωνα την μέρα από εισπρακτικές εταιρίες επειδή καθυστέρησες την δόση του στεγαστικού»

«Βία είναι να κόβεις τα παιδιά από το φροντιστήριο γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά ενώ έχεις ήδη πληρώσει για δωρεάν παιδεία»

«Βία είναι να βλέπεις τους πολιτικούς σου να τσακώνονται με μόνο γνώμονα τα ποσοστά του κόμματος τους ενώ εσύ αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου»

«Βία είναι ενώ σου ζητούν να πληρώσεις επίδομα αλληλεγγύης να διαβάζεις ότι οι εφορίες έχουν να κάνουν ελέγχους και να εισπράξουν από το 1995»

«Βία είναι να είσαι 45 χρονών, να δουλεύεις και να πληρώνεις μια ζωή και να καταντήσεις να ζεις από την σύνταξη των γονιών»

«Βία είναι το παραμύθιασμα από τα μέσα ενημέρωσης που συγκαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ανάλογα με τα deal που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις επιχορηγήσεις»

«Βία είναι να σε ληστεύουν για τρίτη φορά και το όργανο της τάξεως να σου λέει μην ελπίζεται πολλά, αφού δεν ήσασταν μέσα πάλι καλά να λέτε»

«Βία είναι να σου στερούν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, να τρως τόνους τα χημικά και να σε αναγκάζουν σε σιωπή παρακρατικοί, αντιεξουσιαστές, χρυσαυγίτες , πληρωμένοι ή προστατευόμενοι από όπου και αν προέρχονται»

«Βία είναι να πληρώνεις 3 ευρώ διόδια για να διανύσεις μια απόσταση 100 χιλ και ταυτόχρονα να κάνεις τάμα στον Άγιο Χριστόφορο να φθάσεις ζωντανός»

«Βία είναι να βλέπεις όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα πάσης φύσεως να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να παρουσιάζονται στην δικαιοσύνη όποτε θέλουν και αν τελικά παραπεμφθούν να συνεχίζουν το έργο τους μέσα από την φυλακή»

«Βία είναι να ακούς τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ανησυχούν για την βία μόνο όταν αγγίζει το δικό τους σπίτι και να ανακοινώνει επιτροπές στις οποίες ο κάθε βουλευτής θα πληρώνεται με 245 ευρώ για να παραβρεθεί στην συζήτηση.

Κ. Γώγου

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
.........................................................
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ?αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει
___________________________________________________

Κ. Γώγου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω “ποιητής”
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν’ αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ…
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί…ε;…μίαν άλλη μέρα…

Υπερφίαλοι και μόνοι..

http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=69&Itemid=105

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν τακτικά δρομολόγια..
Τα καιρικά φαινόμενα αλλάζουν σύμφωνα με τις εποχές..
Μα εσύ φοβάσαι το χρόνο και τις αλλαγές..
Κρύβεσαι στην ντουλάπα των συναισθημάτων σου,
ικανοποιώντας τις αισθήσεις σου
με τo άρωμα ενός απορρυπαντικού,
που πήρε τη μυρωδιά της ζωής
και την αντικατέστησε με τη ευωδία
ενός  αφύσικου σκευάσματος σε πλαστικό μπουκάλι..
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο εύθραυστες και ιδιόμορφες
όσο κι ο ιστός μιας αράχνης.
Οι εραστές, συχνά καμαρώνουν στο πλάι του συντρόφου τους
μα όταν το βράδυ πλαγιάζουν δίπλα του τον μισούν
σα να 'ταν η αγάπη που πρόβαλαν με τόσο καμάρι
έργο τέχνης που έγινε μόνο από ματαιοδοξία..
Συχνά σου λείπει η αφέλεια της ερωμένης
που δεν ξέρει για κείνο
το κρυφό υποχθόνιο, μίσος..
Προσπαθείς να κάνεις πως δεν το γνωρίζεις
με την ελπίδα να το ξορκίσεις,
μαζί με κανά δυο ακόμα νευρώσεις
που κονόμησες τα χρόνια της άγνοιας..
Οι σιωπές των ανθρώπων,
είναι η πιο τρανταχτή φωνή απελπισίας απέναντι στο δεδομένο..
Ο ύπνος σου δεν είναι πια ήσυχος
και τα πράσινα λιβάδια των ποιητών σου φέρνουν εμετό..
Ο κόσμος είναι γεμάτος πίσσα και σκόνη..
Σε αρρωσταίνουν οι αισιόδοξοι
τραγουδιστές του έρωτα..
Ο θάνατος παραμονεύει τα παιδιά σου στη γωνία
κι η πόρνη παίρνει 5 ευρώ την πίπα λόγω κρίσης..
Κλαις συχνά,
ο πόνος σου θυμίζει πως είσαι ζωντανή,
πως έχεις δικαίωμα να πληρώνεις φόρους
και πως θα εξαντλήσεις και την τελευταία σου πνοή ως έντιμος πολίτης..
Τα καλοκαίρια κρατάνε λίγο,
οι έρωτες σου τρώνε σωθικά
κι οι αναμνήσεις σε γερνάνε θυμίζοντας σου
πόσα δεν μπορείς πια να κάνεις και πόσα θα αναζητάς,
επειδή δεν πρόλαβες να τα ζήσεις..
Κι εγώ σου φωνάζω απελπισμένα
σα να 'σουν  άλλη,
ξένη κι αποκομμένη από 'μένα,
πως όσα πέρασαν κι όσα έγιναν δεν θα ξαναγυρίσουν..
Μα εσύ τρελή, θαρρείς πως θα φέρεις πίσω όσα στερήθηκες
γλείφοντας απ' το πάτωμα το χυμένο γάλα..

Ανίατη ασθένεια..

Νιώθω τα χνώτα σου στο λαιμό μου,
γνώριμη μυρωδιά καπνού και αλκοόλ
κι ας κρύβεσαι πίσω από ένα παραπέτασμα γλαφυρής αδιαφορίας
Σαν ήρωες κλασσικού μυθιστορήματος
δεχόμαστε τη μοίρα μας αδιαμαρτύρητα..
Οι ασυνάρτητες εικόνες όσων θυμάμαι
δε φτάνουν για να φτιάξουν μια ξεκάθαρη ανάμνηση..
Ο εαυτός μου με παρασύρει σ' ένα αέναο παιχνίδι αυτοκαταστροφής,
η λογική δε μου επιτρέπει να αυτοκτονήσω
κι έτσι προτιμώ να ζω μέσα από σκατένιες αράδες που μόνο εγώ καταλαβαίνω..
Ωραία,
περάσαμε από τούτη τη ζωή με ανάλαφρα χορευτικά βήματα
πληρώσαμε και μερικούς λογαριασμούς κι έτσι αποκτήσαμε λόγο ύπαρξης..
Έχω και ΑΦΜ μαλάκες!
Τι λέτε είστε πλέον σίγουροι πως υπάρχω, έτσι δεν είναι;
Ο μόνος τρόπος να υπάρχεις σήμερα είναι να χρωστάς,
αριθμός με όνομα και ημερομηνία γέννησης
στο παιχνίδι των άπληστων χρυσόψαρων
που έχουν ξεχάσει πως ακόμα και η απληστία έχει όριο της το Θάνατο..
Είμαι κι εγώ ένα αστικό καταναλωτικό θύμα στον κόσμο που φτιάξατε με τη συναίνεση μου,
δημιούργημα σας,
πιστός οπαδός των αριθμολάγνων της σύγχρονης νομοτέλειας..
Θα μ' άρεσε να περπατήσω στο χώμα ξυπόλητη
μα έμαθαν τα πόδια μου τη μαλακάδα των παπουτσιών
κι είναι δύσκολο να αντέξω τον πόνο της επαφής με τη χέρσα γη..
Θα 'θελα να ρθω κοντά στη φύση μα είμαι είδος μεγαλωμένο σε ζωολογικό κήπο
και δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω,
το DNA μου έχει ξεχάσει από καιρό τις εντολές  επιβίωσης χωρίς τεχνικά μέσα..
Υπάρχει για μένα μια και μοναδική ελπίδα να γραφτώ στο πάνθεον των "επαναστατών"
κι αυτή λέγεται "ανίατη ασθένεια"..

F.Pessoa

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.

Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια

Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.

Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.

Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.

Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.

Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,

Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,

Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.

New year's resolutions..

Για να κάνεις μια νέα αρχή πρέπει να





προσδιορίσεις τη σχέση σου με το 






παρελθόν..

Οι τσαρλατάνοι του έρωτα..

Σχολάσανε οι έρωτες,
σαν αποκαμωμένοι εργάτες απ' το μεροκάματο στη φάμπρικα..
Στοιβαγμένοι σε μισθωμένο λεωφορείο,
απρόσωπου εργοδότη,
περιμένουν υπομονετικά να γυρίσουν πίσω στην μίζερη πραγματικότητα
που τους κατευθύνει κάθε πρωί και μεσημέρι στην ίδια στάση..
Είναι δύσκολο να ξεφύγουν απ' τη ζωή που τους έταξαν
οι δαίμονες των παιδικών τους ονείρων
κι αν το φως φέρνει την ανακούφιση απ' τους νυχτερινούς εφιάλτες
υπάρχει μια αλήθεια να τους κατατρώει το είναι..
Ανελέητη επίμονη και κακομούτσουνη σαν λερναία ύδρα..                                                                      
που δε σ' αφήνει να χαρείς το ηρωισμό σου κάθε που βγάζει καινούριο κεφάλι..
Κι εγώ ακόμα κείτομαι άψυχη στη χωματερή της επιθυμίας,
περιμένοντας υπομονετικά κάποιον να μαζέψει το κουφάρι μου,
προτού το βεβηλώσουν με το σπέρμα τους οι τσαρλατάνοι του έρωτα..


Το eyelands με τίμησε και πάλι.. Τους ευχαριστώ πολύ..http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=69&Itemid=105

Άδειο κουτί..

Κι αφού είχα περιφέρει για καιρό το κορμί μου
πρόστυχο λείψανο στη θέα των ματιών σου
αποσύρθηκα τραυματισμένη κλείνοντας την πόρτα πίσω μου..
Το πρόσωπο μου άνυδρη γη,
το μυαλό μου κόκκοι άμμου διασκορπισμένοι στα σημεία του ορίζοντα,
τα χέρια μου δεν μπορούν πια να γράψουν
κι η δύναμη μου νικημένη στρατιά μισθοφόρων..
Ξέχασα πια να νιώθω,
οι αναμνήσεις αποχωρίστηκαν άθελα τους απ' τα συναισθήματα,
κάθισα αναπαυτικά στο εδώλιο της αυτοτιμωρίας μου
μόνη όπως ξεκίνησα παρατημένη απ' τον εαυτό μου και τον κόσμο
να απολογηθώ για την αυτοκαταστροφή μου..
Θα 'θελα ένα χέρι βοηθείας να αντιμετωπίσω τον εχθρό στον απέναντι καθρέπτη
μα είναι ο κόσμος απορροφημένος σε εμπορικές συναλλαγές..
Η λύση είναι πάντα απλή αλλά κάποιες φορές θέλεις να τη βρεις σαν ένα πιάτο έτοιμο φαϊ

προσφορά αγάπης και κατανόησης..
Δε βαριέσαι όταν είσαι άδειο κουτί
κανείς δε σκέφτεται πως κάποτε μπορεί να έκρυβες θησαυρούς
η μνήμη είναι η πιο αχάριστη γκόμενα..

Ο μεγάλος Δικτάτορας..

Σκεφτείτε μόνο πριν πόσες δεκαετίες γράφτηκε αυτός ο μονόλογος και πόσο επίκαιρος συνεχίζει να είναι.. Το μόνο που άλλαξε είναι τα πρόσωπα..

To eyelands.gr με τίμησε ιδιαίτερα δημοσιεύοντας ένα ποίημα μου. Τους ευχαριστώ πολύ!!


http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=663:2011-10-01-21-27-06&catid=69:2010-11-12-17-03-30&Itemid=105

Τα "δικά μας" πράγματα

Υπάρχουνε κάποια πράγματα που είναι μόνο "δικά μας"

κι αυτό δεν έχει σχέση με καμιά κτήση

είναι δικά μας χωρίς ποτέ να τα ορίσουμε και να τα αποκτήσουμε..

Είναι ο τρόπος που αγαπάμε μοναδικός, αμίμητος σαν το δαχτυλικό μας αποτύπωμα..

Είναι ο τρόπος που αγγίζουμε,

σημαντικό ή ανευ σημασίας κανένα άγγιγμα δεν είναι ίδιο..

Είναι ο τρόπος που κλαίμε, η μουσική του πόνου μας,

κι όποιος ισχυριστεί πως το δικό του κλάμα έχει περισσότερη σημασία

απ' του διπλανού του απλά δεν έχει νιώσει τη δύναμη το πόνου..

Είναι ο τρόπος που κοιτάμε,

γι αυτό άλλωστε και τα βλέματα ήταν και θα μείνουν αινιγματικά

κι οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια,

κάθε που θέλουν να ερμηννεύσουν τα άλυτα μυστήρια

του μυαλού..

Είναι όσα οι άλλοι ερμηνεύουν και παρερμηνεύουν ανάλογα με την επιθυμία τους 

και με μπουσουλα το δικό τους "χάρτη"..

Κανένας μας δεν είναι ίδιος με τον άλλο

κι ας ψάχνουμε όλοι κάποιον να μας μοιάζει και να μας καταλαβαίνει

δεν είναι η ομοιότητα, ούτε η κατανόηση απόδειξη αγάπης,

μα η αποδοχή της ιδιαιτερότητας

που κάνει την αγάπη ν' ανθίζει..

Ακροβολισμένη..

Κάποιες φορές ο έρωτας θυμίζει απροσδόκητο αναφιλητό
που ξεκομμένο από ένα βασανισμένο στήθος,
ψάχνει υπόσταση στο δροσερό αεράκι μιας ξεχασμένης νύχτας..
Δεν είναι τα διάφανα ρούχα που βοηθάνε τους ερωτευμένους
η φλόγα, έτσι κι αλλιώς, κρατάει όσο η νιότη
μέχρι που η χαρά του έρωτα σβήνει από το φόβο του θανάτου..
Κάποτε που ήσουν διάφανη είχες βρει τον τρόπο να απολαμβάνεις τις μυρωδιές
των ανθρώπων που αγαπούσες χωρίς την ενοχλητική παρεμβολή της  αμφισβήτησης..
Μετά ανακάλυψες πως ο χρόνος σου είχε πάρει το φυσικό
και σε είχε στεφανώσει με το αφύσικο
κι όλο αυτό έγινε με τόση απλότητα που δεν σκέφτηκες καν να το πολεμήσεις..
Με τον καιρό οι άμυνες των ανθρώπων καταλαγιάζουν
σαν θάλασσες που μετατρέπονται σε λίμνες από μια  αναπόφευκτη φυσική  εξέλιξη..
Δεν είμαι σίγουρη αν είναι η μοίρα που μας τοποθετεί στη θέση του αδύναμου
ή απλά η παραδοχή της ύπαρξης της
έτσι κι αλλιώς θα μείνω να ασθμαίνω στο ίδιο κορμί μ' εσένα,
να σε παρηγορώ με λόγια που δεν πίστεψα ποτέ
και να απολαμβάνω χαιρέκακα την παράδοση σου στο αναπόφευκτο..

Σκόνη..

Που να με βρεις..

Εδώ εγώ ψάχνω τον εαυτό μου στα κέρινα ομοιώματα της δημοτικής αγοράς..

Δεν ξέρω σε τι ωφελεί αυτή η μάταιη αναζήτηση..

Έζησα ακολουθώντας τα μονοπάτια των προγόνων μου..
Χωμάτινες πυξίδες τα χνάρια  τους..

Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από κεινο που σου 'ταξαν

την ώρα της γέννησης σου οι θεοί..

Οι λέξεις γεννιούνται με πόνο σαν τα παιδιά

και σαν τα παιδιά πονάνε, την ώρα που συναντάνε την πραγματικότητα..

Έχω ξεχάσει πως ήμουν τότε,

αυτή η ωριμότητα μου φαίνεται αιώνια

σαν τιμωρία σε μεσαιωνικό πίνακα..

Κάποτε,αν είμαι τυχερή,

δε θα είμαι τίποτα περισσότερο από ένα απολίθωμα..

Το παρελθόν του καθενός μας μοιάζει με σκόνη σε παλιά έπιπλα

μόλις τα ξεσκονίσεις το μόνο που μένει είναι η παρακμή του χρόνου..

Πριν κοιμηθώ κάνω σκέψεις που χάνονται στο απέραντο των ονείρων.. 

Μου είναι πλέον δύσκολο να κατευθύνω τη ζωή μου,

ξεχάστηκα και την άφησα ακυβέρνητη να ακολουθεί ένα ρεύμα κυκλικό

χωρίς σημείο αναφοράς..

Υποταγμένη στη δύναμη της φύσης,

γράφω το μέλλον μου

με τη μελαγχολία της έλλειψης όσων επιθύμησα

και όσων δε θα προλάβω να ζήσω..

Η αγάπη ποτέ δε φτάνει..

Σε νιώθω..
Νιώθω την εφηβεία σου να ξεπετάγεται σαν αηδιαστικό σπυρί,
καθοδηγούμενο από τις αόρατες προσταγές μια τέλειας μηχανής..
Νιώθω την αδυναμία σου να είσαι όσα οι άλλοι επιθυμούν
κι όσα εσύ ονειρεύεσαι..
Μοιράζομαι τα όνειρα σου
μαζί με αναμνήσεις,
κομμάτια του δικού σου μέλλοντος..
Τρέχω ανάμεσα σ' εκείνα που δεν καταλαβαίνω κι όσα έχω ξεχάσει
σαν τρομαγμένο κορίτσι σε στοιχειωμένο δάσος,
στην όποια αναγκη σου να αντισταθείς,
να μείνεις αυθεντικός σ' ένα κόσμο γεμάτο απομιμήσεις..

Θυμάμαι κι αναρωτιέμαι
πως γίνεται το ταξίδι της αναζήτησης να μην τελειώνει ποτέ..
Δεν ξέρω τις σωστές λέξεις και με τρομάζουν οι λάθος..
Θέλω να κάτσω στο χώμα οκλαδόν
μα με πονάνε οι γερασμένες μου αρθρώσεις..
Πολλά θα μπορούσα να κάνω,
μα με τρομάζουν οι ευθύνες και οι συνέπειες, όπως κι εσένα..
Η δική σου αμφιβολία και αμφισβήτηση με βαραίνει
μα δεν ξέρω πως να τη διώξω..
Όσα ξέχασα κι όσα θυμάμαι, κινούνται αδιάλειπτα
σαν ασπρόμαυρη ταινία χωρίς λόγια..
Όλα θα ήταν απλά αν δε μας χώριζε τόσος χρόνος
εσένα απ' την εμπειρία κι εμένα απ' την ευθύνη..
Ο κόσμος είναι ένα αφιλόξενο τοπίο σαν είσαι μόνος,
μα εσύ δεν είσαι
κι εγώ δεν ξέρω πως να στο πω..

Δακτυλογράφος..

Είμαι δακτυλογράφος του Μεγάλου Αφεντικού..
Όταν έχω την πολυτέλεια της κριτικής σκέψης,
καταλήγω στο συμπέρασμα πως μάλλον γεννήθηκα δακτυλογράφος
καθώς το μονότονο κλικ των πλήκτρων
είναι ταυτόχρονα η πιο παλιά μα και η πιο πρόσφατη ανάμνηση
που διατηρώ από τούτο δω τον  υπέροχο κόσμο..
Νιώθω πως δεν πέρασα παιδική και εφηβική ηλικία
είναι σαν να τάχθηκα στην υπηρεσία Του αμέσως μετά τη γέννηση μου,
και πως ο μόνος τρόπος σύνδεσης μου με τον κόσμο,
ο ομφάλιος λώρος που με κρατάει στη ζωή,
είναι αυτή η βαρυσήμαντη εφεύρεση που αποτυπώνει γράμματα και λέξεις στο λευκό χαρτί..
Τα γράμματα είναι μονότονες εικόνες,
μα οι λέξεις είναι σπουδαία έργα τέχνης,
θα ήταν όμορφο να μπορούσα να τις χρησιμοποιώ όπως εγώ θέλω
κι όχι κατά τις υπαγορεύσεις Εκείνου..
Αν είχα τη δύναμη της έκφρασης δικιά μου,
κάθε που ένιωθα μοναξιά
θα δακτυλογραφούσα λόγια συντροφιάς και κατανόησης να μου ζεσταίνουν την καρδιά..
Μα τι να πεις..
Ο κόσμος μου είναι γεμάτος άγνωστους προορισμούς,
μολυσμένα αστικά τοπία μεγαλουπόλεων,
πινακίδες που φωτίζουν τα σκοτεινά όνειρα ανθρώπων με υπολογιστικά μυαλά
και δρόμους από πίσσα και τοξικά υλικά που ασφυκτιούν στις επιθέσεις της αιθαλομίχλης..
Δε θα επέλεγα ποτέ να ταξιδέψω στους προορισμούς των επιστολών μου
μα είμαι σίγουρη,
πως κάπου εκεί κοντά θα υπάρχουν μέρη προσιτά στους ταξιδευτές..
Εγώ όμως δεν είμαι σαν εκείνους
είμαι απλά μια δακτυλογράφος
μια αδιάστατη φιγούρα
με συγκεκριμένη μισθολογική αξία και περιορισμένα όνειρα
που αντί να ζωγραφίζει λέξεις
απεικονίζει ένα από τα θαύματα της επικοινωνίας του ανθρώπινου πολιτισμού
με ασήμαντα κλικ στο λευκό χαρτί...

Λαχταρώ – Ερωτικό Ποίημα Sarah Kane

γώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Κκαι να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ