Το μήλο..

Θα 'θελα να γράψω κάτι αισιόδοξο,
να σου πω πως όλα θα πάνε καλά
και πως η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη..
Θα έπρεπε όμως να το νιώθω
να υπάρχει αντιστοιχία,
ανάμεσα σ' εκείνο που λέω
κι εκείνο που ελπίζω να συμβεί..
Βυθιστήκαμε στη λύπη πιστεύοντας πως φταίμε,
αλληλοκατηγορηθήκαμε που δεν τα καταφέραμε
σάμπως η ιστορία δεν έχει καταγράψει άλλες αποτυχίες
πέρα απ' τη δική μας..
Υποφέρουμε από μια έλλειψη που,
έτσι κι αλλιώς, ήταν επιβεβλημένη
κι αντί να δούμε το μάταιο της πορείας μας
θρηνούμε
σαν να είναι το πένθος αυτοσκόπος..
Θα ήταν καλό να μπορούσαμε να γευτούμε το αδοκίμαστο
κι έτσι, ίσως πια να μην είχαμε να πονάμε για κείνο που δήθεν,
δε ζήσαμε να ηρεμούσε η ψυχή μας απ' τον πόνο της επιθυμίας..
Ίσως τότε να ξέραμε για ποιο λόγο αγαπήσαμε
και για ποιο λόγο όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν..
Αν έχεις ένα μήλο σ' ένα δέντρο
και δεν το φας την ώρα που είναι φρέσκο και λαχταριστό
ή που θα σαπίσει και θα πέσει στο χώμα και θα το φάνε τα σκουλήκια
ή που θα το φας όταν πια θα έχει χάσει τους χυμούς και τη δροσιά του..
Σε κάθε περίπτωση όσο κι αν κλάψεις για λάθος σου,
το μήλο σου, αυτό που αγάπησες και ξεχώρισες πάνω στη μηλιά
δε θα ξαναγίνει ποτέ όπως ήταν τη στιγμή που ΄έπρεπε να φαγωθεί..