Ακόμα κι αν δεν ήξερα ποτέ να ζωγραφίζω,
τουλάχιστον έμαθα να αναγνωρίζω,
την ομορφιά των χρωμάτων..

Eyelands http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=1091:---eyelands&catid=86:frontpage&Itemid=108

Φοβάμαι..

Eyelands   http://eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=1059:2012-10-17-11-29-07&catid=69:2010-11-12-17-03-30&Itemid=105

                                                               
                                                                 Κι έτσι σ' αγάπησα,

                                                                 για να χει η Άνοιξη 

                                                                 σημείο αναφοράς..

                                                                 Και το φθινόπωρο,

                                                                 την ανάλογη δόση

                                                                 μελαγχολίας..

                                                                

Αν..

Οι μέρες ανελέητες

παίρνουν μακριά

τους παραδείσους 

που ονειρευτήκαμε..

Δελτία ειδήσεων

πεινασμένα όρνεα..

Δρόμοι άδειοι 

πολεμικά τοπία..

Άνθρωποι και ποντίκια

μοιράζονται την πεταμένη

καλοζωία των μελλοθάνατων..

Να μην ξεχάσω να κλείσω τα φώτα..

Το σκοτάδι δίνει μια αίσθηση ευδαιμονίας,

σ' αφήνει να δεις το φεγγάρι να δύει

ίσως κι ένα πεφταστέρι..

Αν σου 'χει μείνει ελπίδα

θα κάνεις μια ευχή για τον κόσμο..

Αν θυμάσαι πως οι ευχές δεν έχουν ψηφία,

θα ανακαλέσεις την ευχαρίστηση μιας 

παιδικής σου επιθυμίας

και θα γείρεις με ανακούφιση, 

ν' αγγίξεις ότι σου έχει μείνει

στο διπλανό μαξιλάρι..

Αν..

Οι αποχρώσεις της ψυχής..μου

Έχω μια θάλασσα μέσα μου

κι έναν ουρανό,

Όλο το γαλάζιο και το μαύρο που χωράει ο ορίζοντας..

Έχω και μια στεριά να ριζώνουν τα πόδια, μιαν ακινησία..

Φάρο δεν έχω να βλέπω στο σκοτάδι..

Παγίδα θανάτου οι νύχτες..

Έχω κι έναν πόνο..

Δανεικό, δικό μου;

Ακόμα δεν έμαθα..

Πονάνε οι παλιές πληγές τα καλοκαίρια..

Η ΑΛΗΤΙΣΣΑ ΣΤΟ FREEVOX 

Νέο τεύχος Freevox : Ένας αθέατος πόλεμος

Μια εσωστρεφής στρουθοκάμηλος

Eyelands

Στην αρχή ήταν ο έρωτας

κι αργότερα οι απαγορευμένες ταινίες

και λίγο μετά η κοινωνική δικτύωση..

Σα να λέμε έρωτας με συντηρητικά

να μη χαλάει απ' τη ζέστη..

Έρωτας διαρκείας

γεμάτος απ' τη γλυκιά πεμπτουσία του απόλυτου..

Οι εραστές νοσταλγοί του ρομαντισμού

ανταλλάζουν μηνύματα αγάπης

"Πες μου πως σ' αρέσει να το κάνεις;"

Τα πληκτρολόγια των υπολογιστών

πρέπει να είναι εστίες ηδυπαθών μικροβίων..

Ράθυμες παρθένες λικνίζουν τα κορμιά τους στη θέα

των λαίμαργων λέξεων..

"Η φαντασία στην εξουσία κι η μαλακία επιστήμη."

Φιλώ το χέρι σας εφευρέτες του νέου έρωτα

οραματιστές των βίντεο γκέιμς 

κυνηγοί με το ψηφιακό πιστόλι στο χέρι

αυτός ο έρωτας δε μου χαλάει το μαλλί..

Είμαι η συναρπαστική εικόνα του βαρετού εαυτού μου

το αύριο των αποστειρωμένων σχέσεων,

ο "Μικρός Ήρως" στο διαφημιστικό του  διάσημου αναψυκτικού,

ο ψηφοφόρος της συμμετοχικής δημοκρατίας του καναπέ,
 όσα ονειρεύτηκε ο πολιτισμός για το μέλλον του

νωθρός και ευνουχισμένος..

Είμαι μόνος κι έχω ξεχάσει ν' αγγίζω,
σίγουρος πως η αξίες του πολιτισμού μου μένουν αναλλοίωτες

Είμαι η εσωστρεφής, καταθλιπτική στρουθοκάμηλος του δυτικού πολιτισμού σας..

Μερικές φορές δε χρειάζεται να πεις πολλά για να τα πεις όλα..

Καλοκαίρι υπό σκιάν

Καλό καλοκαίρι σε όλους!!

Κάτι από το νησί μου..Ένα πολύ τρυφερό βίντεο (κατά τη γνώμη μου)με πολλές από τις ομορφιές του νησιού..Παρόλο που η ζωή σε νησί έχει ένα κομμάτι απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο δε θα το άλλαζα με τίποτα..εύχομαι να μη "χρειαστεί" ποτέ να το εγκαταλείψω..


Yeah..Crete! from Christine Schmitthenner on Vimeo.

Η Αλήτισσα στο Freevox..

Αλήτισσα- Ο φανταστικός κόσμος του διαδικτύου..

Ένα κόκκινο ποδήλατο..

Εικόνες..

Χάνομαι κατά καιρούς,
κρύβομαι από τον κόσμο,
στις τουαλέτες των πολυσύχναστων μπαρ..
Φοράω παλιά ρούχα να αποφύγω τα βλέμματα,
κλείνω τ' αυτιά μου με τις παλάμες, να μην ακούω..
Δε θέλω να μου πείτε το σωστό,
διεκδικώ το δικαίωμα μου στην μάθηση δια της εμπειρίας..
Κάποιος μιλάει δυνατά στο κινητό για τη ζωή του,
αυξανόμενη εκπομπή ρύπων..
Δυο άνθρωποι κάνουν έρωτα στα όρθια,
έρωτας σε φαστ τρακ..
Τα σεντόνια δε φτάνουν να σκεπάσουν την παγωνιά,
να το ξέρεις
θέλεις έξτρα κουβέρτες το καλοκαίρι
που οι άνθρωποι ενώνονται υπό την επήρεια αλκοόλ..
Κάποιος να σταματήσει τη μουσική,
να πατήσει παύση,
να παγώσουν οι γρήγορες κινήσεις..
Η γη γυρίζει αργά
κι όσα διαρκούν θέλουν υπομονή να ανθίσουν..
Η ολιγωρία είναι το μόνο αντίδοτο στο θυμό..

http://eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=69&Itemid=105

Γένεσις

Εγώ δε σας μεγάλωσα με πολλά
είχα όμως τον  ήλιο και τη θάλασσα συμμάχους
και τον αστερισμό του Ωρίωνα φύλακα άγγελο σας..
Ούτε και σας ταξίδεψα πολύ
μόνο σε κόσμους γενναίων πειρατών
και μαγικά δάση με παιχνιδιάρες νεράιδες..
Τους χειμώνες είχα τον Αι Βασίλη, σύντροφο..
Τα καλοκαίρια τις γοργόνες με τα πολύχρωμα λέπια, νταντάδες..
Κι ο χρόνος λίγος,
όσο η ζωή μιας πεταλούδας
άλλαζε τις εποχές
και μου άφηνε μόνο τη γεύση
των αλλαγών,
δώρο σε κουτί με κόκκινη κορδέλα..
Δεν είμαι ίδια,
μα αγαπώ περισσότερο
δεν είχα πολλά,
μα γέμισα θησαυρούς
κοιμάμαι κι αφουγκράζομαι
τις αναπνοές των ονείρων σας
μυστικό νανούρισμα,
τ' ανήσυχα βράδια των φόβων μου..

Ένα λιβάδι την άνοιξη..

Εραστές άγγελοι με κόκκινα πανωφόρια 

τρύπησαν αργά τη σάρκα μιας ενάρετης παρθένας..

Τις νύχτες με πανσέληνο 

θεριεύουν τα ένστικτα των ένστολων εντεταλμένων.. 

Τάγματα παραφρόνων εξουσιαστών 

κρατούν φυλακισμένη μια αμαρτάνουσα ελπίδα..

Στυγεροί εξουσιόκαυλοι ξέρουν 

πως βιασμός χωρίς ίχνη, 

προβάλλει την αρετή του θύτη..

Φτώχια πνευματική 

σε ερωτικές ιστορίες Άρλεκιν, 

με πρωταγωνιστή το Ντε Σαντ με ροζ βερμούδα..

Τα αδηφάγα σκυλιά της εξουσίας 

περιμένουν υπομονετικά να κατασπαράξουν 

και το τελευταίο κομμάτι σάρκας, 

αφού η λαιμαργία της δύναμης, 

τρυπάει τα σωθικά τους 

πιο πολύ κι απ' την πείνα του επαίτη..

Τα εγκλήματα που τελούνται

με την κοινωνική ενοχή των σαρκοφάγων αρπακτικών της ενημέρωσης

με τρομάζουν..

Κάποτε δε θα χει σπηλιά να κρυφτεί ο φόβος κι η οργή των αδικημένων..

Τα όνειρα δεν είναι ουτοπίες 

είναι κραυγές ανάγκης

είναι η απλή ελευθερία 

να μπορεί κανείς  να περπατήσει σ' ένα ανθισμένο λιβάδι την άνοιξη..

 

Τα παιδιά μου..

Είσαι η Ελένη του παιδικού σου δωματίου,
όμορφη κι ετοιμοπόλεμη,
με μάτια λαμπερά κι ακατάστατα μαλλιά απ' τον ύπνο..
Αν ζούσε ο όμηρος,
θα έγραφε το έπος του εφηβικού σου έρωτα
με φιλιά από κραγιόν στον καθρέπτη
Κάνεις βαρυσήμαντα σχόλια για τη ζωή
κι ανεβάζεις ντροπαλά το μπλουζάκι σου,
που γράφει μια θυμωμένη ιστορία για μεγάλους..
Είσαι η δική μου Ελένη, με τα απαλά χεράκια
και τις κρυφές αγωνίες ενός μέλλοντος που περιμένει να ξετυλιχτεί..
Είσαι ο Μιχάλης ένας σιωπηλός ήρωας παιδικού κόμικς,
με φτερά στην πλάτη που δεν δοκίμασες ακόμα να χρησιμοποιήσεις..
Αντί να πετάς, κλωτσάς μπάλες
κι ένας θεός ξέρει τι ονειρεύεσαι τα βράδια που κοιμάσαι..
Είσαι ο δικός μου Μιχάλης, ανυπάκουος κι αεικίνητος
το πρώτο και το τελευταίο φιλί της ημέρας
το αιώνιο μυστήριο της άλλης φύσης που δεν ξέρω..
Είστε η γλυκιά προσμονή του χρόνου που έρχεται,
η αλλαγή των εποχών,
η γλυκιά ανάμνηση της γέννησης του κόσμου,
το λίγο που γίνεται πολύ..
Είστε η άνοιξη της ζωής,
που με ξυπνάει απ' το λήθαργο του προσωπικού μου χειμώνα..

Το να γίνεις γονιός είναι ένα περιπετειώδες ταξίδι που δε σταματά παρά όταν εγκαταλείψεις τον κόσμο
κι όπως όλα τα ταξίδια έχει και τις τρικυμίες του και τις αναποδιές του αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αν το αξιοποιήσεις μπορείς να μάθεις πολλά για τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου..

Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες που έγιναν μύστες στο θαύμα της ζωής..

Με πονάτε..

Με πονάς ευπατρίδη,
μου 'βαλες φίμωτρο και περιλαίμιο σφιχτό
και με βγάζεις έξω
μόνο για να κάνω την ανάγκη μου,
χωρίς ποτέ να μαζεύεις τα σκατά μου απ' τα πεζοδρόμια,
που παίζουν τα παιδιά του γείτονα σου..
Με πονάς άντρα,
που με πηδάς ως μέρος μιας αναγκαστικής διεκπεραίωσης
χωρίς να έχεις ενδιαφερθεί ποτέ
για την ανατομία και τη γεύση ενός μουνιού..
Με πονάς δάσκαλε,
που ξέχασες πως για να με διδάξεις
πρέπει να μ' αγαπήσεις,
που είσαι ματαιόδοξος μισθοφόρος
αντί να είσαι ονειροπόλος επαναστάτης ..
Με πονάς εργοδότη,
που δεν ξέρεις κανένα άλλο τρόπο να κάνεις τους εργάτες σου αποδοτικούς
απ' το φόβο της ανεργίας..
Με πονάς συνάνθρωπε,
που μιλάς για ηθική
και καμαρώνεις για το κοινωνικό σου πρόσωπο
ενώ κρυφά διασκεδάζεις με παιδική πορνογραφία ΠΟΤΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΕΣ..
Με πονάς παπά,
που μιλάς για αμαρτία και εγκράτεια
την ώρα που μοιράζεις τον αγιασμό σου
επί πληρωμή ..
Μα ένα να ξέρετε
δε θα αφήσω να έρθει η μέρα
που το δέρμα γύρω απ το λαιμό μου  θα σκληρύνει
που ο έρωτας θα μου είναι αδιάφορος
που θα μισήσω τα βιβλία
που θα ανέχομαι την βρωμιά ως φυσιολογική
που θα είμαι καλή από φόβο..
Ας πονάω,
τουλάχιστον ελπίζω πως
να σας χαλάω τα όνειρα
με τις κραυγές του πόνου μου..

Η Αλήτισσα στο "Ποιείν"

Ευχαριστώ πολύ το "Ποιείν" για την τιμή που μου έκανε να δημοσιεύσει ποιήματα μου! http://www.poiein.gr/category/around-thirty

Παραδειγματική τιμωρία..

http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=69&Itemid=105


Κατουράω συνέχεια τοξίνες,
αδειάζω το σώμα μου απ' τα δηλητήρια σας..
Ω μην κοκκινίζετε ποιητές και φτασμένοι λόγιοι
με την αναίδεια και την κακογραφία μου..
Πως με φαντάζεστε αλήθεια,
πόρνη της οδού Φυλής,
άξεστη,
κενή και μοιρασμένη επί πληρωμή;
Μα ναι, αυτή είμαι δε σας έχω γελάσει..
Πληρώνομαι καθημερινά για τις υπηρεσίες μου,
δεν πάω στην εκκλησία,
δεν κοινωνώ,
σιχαίνομαι τις γλώσσες
που άγγιξαν πριν από εμένα το χρυσό κουτάλι του ιερέα..
Τ' ομολογώ,
κάνω πονηρές σκέψεις
τάχα πως κάποιος μ' αγαπά
με τους μαύρους κύκλους στα μάτια..
Δεν πιστεύω στον έρωτα,
τα παιδιά μου είναι μπάσταρδα
για το σύστημα εκπαίδευσης..
Και ναι,
φτιάχνομαι με ουσίες
καπνίζω και τρώω κονσέρβες
και μεταλλαγμένα σε κάθε γεύμα..
Το φυσικό το σκότωσαν στα εργαστήρια
οι έμποροι των πεινασμένων..
Ω καλά τα λέτε,
είμαι αλήτισσα,
σωστά συμπεράνατε άξιοι μου επικριτές
περιφέρομαι,
ψάχνοντας την αλήθεια σας..
Σίγουρα μου αξίζει η τιμωρία της πυράς
ή της αγχόνης..
Περιμένετε,
πλέκω μόνη, αργά το σκοινί που θα με κρεμάσετε
μόνο μη με κάψετε σας παρακαλώ,
δεν αντέχω τη φωτιά..

Angel of loss

Time found you lying motionless..

The definition of an old love

lying on the wooden floor of memory..

Each day

you scribble a meaningful inscription 

on its grave..

You raise your hands in despair

one would say 

you long for god's mercy

but you only aim at your deformed picture of loneliness..

You are an angel of loss

yet you still believe

every single moment is worth

some kind of honor..

You are a hopeless trembling candle

in need of oxygene..

You are neither young nor old..

Nevertheless, the authorities will deternine

your age and life expectancy

through the complicated beaureocracy of a health system

that buries people alive..

You are the living picture of failure

according to their figures

But you are still smiling

'cause you know that nobody dies until 

the declaration of their surrender..

Το παραπάνω γραπτό είναι μια πρώτη προσπάθεια, ίσως και τελευταία, 


να γράψω σε άλλη γλώσσα ,την τελική του μορφή επιμελήθηκε ο Γρηγόρης 


Παπαδογιάννης του http://eyelands.gr/site/.

Ιστορίες για αχρείους..

Σε περίμενα με τα πόδια ανοιχτά
ήρθες αργά τη νύχτα
φορώντας σπιρούνια και γυαλιά ηλίου,
ήσουν σπουδαίος επιβήτορας στην Άγρια Δύση είπες..
Έλυσα τα κατακόκκινα μαλλιά μου,
σε μια ανόητη προσπάθεια να σε δελεάσω,
μα εσύ ήθελες να τα χρησιμοποιήσεις για λάσο..
Οι δερμάτινες μπότες σου μύριζαν κάτι πεθαμένο
και τότε ανακάλυψα πως οι τρίχες του εφηβαίου μου,
δεν ήταν αρκετά μακριές
για να δαμάσουν κανένα άγριο άλογο..
Ξυπνήσαμε αργά,
το στόμα μας μύριζε τερηδόνα..
Σου το χα πει πριν έρθεις
πως καμιά φορά η ποίηση
μοιάζει με σχιζοφρενή  γκόμενα
που σε κοιτά κατευθείαν στα μάτια
χωρίς να ξέρεις ποτέ τι σκέφτεται..
Σου άρεσαν οι προκλήσεις είπες
κι έφτιαξες καφέ..
Ένα απορριμματοφόρο περίμενε στο δρόμο,
να μαζέψει τις γόπες απ' τα τσιγάρα σου..
Εγώ βαριόμουνα  θανάσιμα,
ν' ακούω ιστορίες για καουμπόιδες και ινδιάνους..
Σε ρώτησα αν σου άρεσε η προηγούμενη νύχτα
κι εσύ ρεύτηκες με νόημα,
ήμουν πλέον σίγουρη πως με είχες ερωτευτεί..

ΥΓ.Η ιστορία και τα πρόσωπα της είναι απόλυτα φανταστικά, η όποια ταύτιση με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις οφείλετε μόνο στην αρρωστημένη φαντασία του αναγνώστη..

Εύχομαι σε όλους υγεία χαρά και ότι άλλο επιθυμείτε!!
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ!!!!

Κάποιος αποκάλυψε την κρυφή πρόσκληση του γάμου μου!!
Είναι πλέον περιττό να κρύβομαι..

Το προσκλητήριο

Καλό Πάσχα σε όλους!!!!

Το Τσίρκο..

Ακροβάτες ισορροπιστές  πάνω σε ηλεκτροφόρα καλώδια..

Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας 

του πουλιού που βλέπει τον κόσμο από ψηλά 

σας το λέω,

είναι παγίδα..

Οι δυνάμεις καταστολής περιμένουν  τη στιγμή που 

η μυρωδιά της καμμένης μας σάρκας 

θα επισκιάσει τη λάμψη των κουστουμιών μας..

Θηριοδαμαστές μαστιγώνουν αλύπητα τα κορμιά μας,

μα πιότερο τα μυαλά μας στην υπακοή..

Άγρια ζώα απαλλαγμένα απ' το ένστικτο της επιβίωσης,

κορμιά πονεμένα απ' τις κακουχίες της υποταγής..

Χαμόγελα ζωγραφισμένα με τοξικά χρώματα.. 

Διάβρωση..

Το δέρμα κάτω απ' το μακιγιάζ του γελωτοποιού

είναι σκαμμένο και τραχύ 

σαν σκουριασμένη πρόκα ..

Κανείς δε θέλει πια να δει το αληθινό του πρόσωπο

τους φτάνουν τα δάκρυα της χαρμολύπης στα μάγουλα του..

Οι θεατές άβουλες μαριονέτες, 

συνένοχοι  κι επικριτές της βιομηχανίας του θεάματος

πλήρωσαν το τίμημα της παράστασης,

στην είσοδο,

για να 'χουν το δικαίωμα να χειροκροτούν 

κάθε που ανάβει η φωτεινή επιγραφή..

Οι πρόγονοι μας γεννήθηκαν κάτω απ' την ίδια πολύχρωμη τέντα

και χάθηκαν στο ίδιο βρωμερό παιχνίδι της καταξίωσης..

Δεν είμαστε ταλαντούχοι,

σας το φωνάζω, 

μαριονέτες είμαστε σε θίασο αποτυχημένο..

Ο θιασάρχης με το γυάλινο μάτι, 

κάθε που δυσανασχετούμε,

περιμένει στα παρασκήνια να μας θυμίσει,

πως τα εισιτήρια που κόβουν, 

τα ιδρωμένα απ' την απληστία χέρια του

πληρώνουν το μουχλιασμένο ξεροκόμματο

που απολαμβάνουμε μετά την παράσταση..

Μα εμείς είμαστε καλλιτέχνες, ευγενικές ψυχές

κι έτσι το μπαγιάτικο ψωμί γίνεται πιο νόστιμο

αφού πιστεύουμε πως εμείς το επιλέξαμε για γεύμα..

Το μήλο..

Θα 'θελα να γράψω κάτι αισιόδοξο,
να σου πω πως όλα θα πάνε καλά
και πως η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη..
Θα έπρεπε όμως να το νιώθω
να υπάρχει αντιστοιχία,
ανάμεσα σ' εκείνο που λέω
κι εκείνο που ελπίζω να συμβεί..
Βυθιστήκαμε στη λύπη πιστεύοντας πως φταίμε,
αλληλοκατηγορηθήκαμε που δεν τα καταφέραμε
σάμπως η ιστορία δεν έχει καταγράψει άλλες αποτυχίες
πέρα απ' τη δική μας..
Υποφέρουμε από μια έλλειψη που,
έτσι κι αλλιώς, ήταν επιβεβλημένη
κι αντί να δούμε το μάταιο της πορείας μας
θρηνούμε
σαν να είναι το πένθος αυτοσκόπος..
Θα ήταν καλό να μπορούσαμε να γευτούμε το αδοκίμαστο
κι έτσι, ίσως πια να μην είχαμε να πονάμε για κείνο που δήθεν,
δε ζήσαμε να ηρεμούσε η ψυχή μας απ' τον πόνο της επιθυμίας..
Ίσως τότε να ξέραμε για ποιο λόγο αγαπήσαμε
και για ποιο λόγο όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν..
Αν έχεις ένα μήλο σ' ένα δέντρο
και δεν το φας την ώρα που είναι φρέσκο και λαχταριστό
ή που θα σαπίσει και θα πέσει στο χώμα και θα το φάνε τα σκουλήκια
ή που θα το φας όταν πια θα έχει χάσει τους χυμούς και τη δροσιά του..
Σε κάθε περίπτωση όσο κι αν κλάψεις για λάθος σου,
το μήλο σου, αυτό που αγάπησες και ξεχώρισες πάνω στη μηλιά
δε θα ξαναγίνει ποτέ όπως ήταν τη στιγμή που ΄έπρεπε να φαγωθεί..

Παρακμή.. (Αναδημοσίευση)

Μιά νύχτα σαν τις άλλες, 
χωρίς να το πολυσκεφτώ,
θα ντυθώ με φανταχτερά χρώματα
από ‘κείνα που δε μ’ έχεις δει ποτέ να φοράω 
και ψηλοτάκουνα για να λικνίζομαι ξεδιάντροπα..
Θα περπατήσω με φεγγάρι το δημοτικό φωτισμό
και θ ακούσω τις ανάσες των περαστικών 
να ψιθυρίζουν προστυχόλογα..
Θα διασκεδάσω σε μπαρ παρακμιακό,
παρέα με γκόμενες με κολάν 
και γόβες σε ξεθωριασμένο χρυσαφί
και τύπους με ανοιχτά πουκάμισα 
και παπούτσια παντοφλέ με άσπρες κάλτσες..
Θα πετάξω το δημοσιοϋπαλληλίκι στον πάτο της ασημί τσάντας μου
και θα γεμίσω τις τσέπες μου λεφτά χωρίς απόδειξη παροχής υπηρεσιών
ανάμεσα σε καπνό και αλκοόλ.. 
Κι εσύ θα μου λες : 
«Εσύ είσαι δυνατή, δεν έχεις εσύ ανάγκη από τίποτα..»
Ούτε που θα σκεφτώ να σου εξηγήσω
Θα κλείσω τα μάτια και θα σε ρουφήξω πίκρο απ’ τις καταχρήσεις..
«Τι ξέρεις από έρωτα;» θα με ρωτήσεις..
«Τίποτα» θα σου πω..
Τι να σου πω για τον έρωτα,
Όταν έχει πανσέληνο είναι μάταιο να ψάχνεις το φεγγάρι..
Μονάχα θα σου χαρίσω το κόκκινο βρακί μου
να το ‘χεις λάβαρο κάθε που θα μιλάς για 'κείνον..

Αντιγραφή από ανάρτηση του "Θέατρο Ιυττός"

Ξέρεις τι είναι βία;;;


«Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ
και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου»


«Βία είναι να είσαι...
άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε
προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα»


«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές»

«Βία είναι κλείνεις ραντεβού στο ΙΚΑ για μετά από δύο μήνες και όταν πηγαίνεις ο γιατρός να είναι απών»

«Βία είναι να μην τολμάς να γυρίσεις μόνος στο σπίτι μετά τις 9»

«Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος»

«Βία είναι να στέκεσαι 5 ώρες στην ουρά στην εφορεία για να πληρώσεις, να έχεις ανεβοκατέβει σε 3 ορόφους και τέλος ο υπάλληλος να δηλώνει αναρμόδιος»

«Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα»

«Βία είναι να πληρώνεις 1.40 ενώ περιμένεις μια ώρα ένα λεωφορείο που όταν φτάνει χωράς μόνο στα πόδια του οδηγού»

«Βία είναι να σε παίρνουν 20 τηλέφωνα την μέρα από εισπρακτικές εταιρίες επειδή καθυστέρησες την δόση του στεγαστικού»

«Βία είναι να κόβεις τα παιδιά από το φροντιστήριο γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά ενώ έχεις ήδη πληρώσει για δωρεάν παιδεία»

«Βία είναι να βλέπεις τους πολιτικούς σου να τσακώνονται με μόνο γνώμονα τα ποσοστά του κόμματος τους ενώ εσύ αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου»

«Βία είναι ενώ σου ζητούν να πληρώσεις επίδομα αλληλεγγύης να διαβάζεις ότι οι εφορίες έχουν να κάνουν ελέγχους και να εισπράξουν από το 1995»

«Βία είναι να είσαι 45 χρονών, να δουλεύεις και να πληρώνεις μια ζωή και να καταντήσεις να ζεις από την σύνταξη των γονιών»

«Βία είναι το παραμύθιασμα από τα μέσα ενημέρωσης που συγκαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ανάλογα με τα deal που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις επιχορηγήσεις»

«Βία είναι να σε ληστεύουν για τρίτη φορά και το όργανο της τάξεως να σου λέει μην ελπίζεται πολλά, αφού δεν ήσασταν μέσα πάλι καλά να λέτε»

«Βία είναι να σου στερούν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, να τρως τόνους τα χημικά και να σε αναγκάζουν σε σιωπή παρακρατικοί, αντιεξουσιαστές, χρυσαυγίτες , πληρωμένοι ή προστατευόμενοι από όπου και αν προέρχονται»

«Βία είναι να πληρώνεις 3 ευρώ διόδια για να διανύσεις μια απόσταση 100 χιλ και ταυτόχρονα να κάνεις τάμα στον Άγιο Χριστόφορο να φθάσεις ζωντανός»

«Βία είναι να βλέπεις όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα πάσης φύσεως να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να παρουσιάζονται στην δικαιοσύνη όποτε θέλουν και αν τελικά παραπεμφθούν να συνεχίζουν το έργο τους μέσα από την φυλακή»

«Βία είναι να ακούς τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ανησυχούν για την βία μόνο όταν αγγίζει το δικό τους σπίτι και να ανακοινώνει επιτροπές στις οποίες ο κάθε βουλευτής θα πληρώνεται με 245 ευρώ για να παραβρεθεί στην συζήτηση.

Κ. Γώγου

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
.........................................................
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ?αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει
___________________________________________________

Κ. Γώγου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω “ποιητής”
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν’ αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ…
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί…ε;…μίαν άλλη μέρα…

Υπερφίαλοι και μόνοι..

http://www.eyelands.gr/site/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=69&Itemid=105

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν τακτικά δρομολόγια..
Τα καιρικά φαινόμενα αλλάζουν σύμφωνα με τις εποχές..
Μα εσύ φοβάσαι το χρόνο και τις αλλαγές..
Κρύβεσαι στην ντουλάπα των συναισθημάτων σου,
ικανοποιώντας τις αισθήσεις σου
με τo άρωμα ενός απορρυπαντικού,
που πήρε τη μυρωδιά της ζωής
και την αντικατέστησε με τη ευωδία
ενός  αφύσικου σκευάσματος σε πλαστικό μπουκάλι..
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο εύθραυστες και ιδιόμορφες
όσο κι ο ιστός μιας αράχνης.
Οι εραστές, συχνά καμαρώνουν στο πλάι του συντρόφου τους
μα όταν το βράδυ πλαγιάζουν δίπλα του τον μισούν
σα να 'ταν η αγάπη που πρόβαλαν με τόσο καμάρι
έργο τέχνης που έγινε μόνο από ματαιοδοξία..
Συχνά σου λείπει η αφέλεια της ερωμένης
που δεν ξέρει για κείνο
το κρυφό υποχθόνιο, μίσος..
Προσπαθείς να κάνεις πως δεν το γνωρίζεις
με την ελπίδα να το ξορκίσεις,
μαζί με κανά δυο ακόμα νευρώσεις
που κονόμησες τα χρόνια της άγνοιας..
Οι σιωπές των ανθρώπων,
είναι η πιο τρανταχτή φωνή απελπισίας απέναντι στο δεδομένο..
Ο ύπνος σου δεν είναι πια ήσυχος
και τα πράσινα λιβάδια των ποιητών σου φέρνουν εμετό..
Ο κόσμος είναι γεμάτος πίσσα και σκόνη..
Σε αρρωσταίνουν οι αισιόδοξοι
τραγουδιστές του έρωτα..
Ο θάνατος παραμονεύει τα παιδιά σου στη γωνία
κι η πόρνη παίρνει 5 ευρώ την πίπα λόγω κρίσης..
Κλαις συχνά,
ο πόνος σου θυμίζει πως είσαι ζωντανή,
πως έχεις δικαίωμα να πληρώνεις φόρους
και πως θα εξαντλήσεις και την τελευταία σου πνοή ως έντιμος πολίτης..
Τα καλοκαίρια κρατάνε λίγο,
οι έρωτες σου τρώνε σωθικά
κι οι αναμνήσεις σε γερνάνε θυμίζοντας σου
πόσα δεν μπορείς πια να κάνεις και πόσα θα αναζητάς,
επειδή δεν πρόλαβες να τα ζήσεις..
Κι εγώ σου φωνάζω απελπισμένα
σα να 'σουν  άλλη,
ξένη κι αποκομμένη από 'μένα,
πως όσα πέρασαν κι όσα έγιναν δεν θα ξαναγυρίσουν..
Μα εσύ τρελή, θαρρείς πως θα φέρεις πίσω όσα στερήθηκες
γλείφοντας απ' το πάτωμα το χυμένο γάλα..

Ανίατη ασθένεια..

Νιώθω τα χνώτα σου στο λαιμό μου,
γνώριμη μυρωδιά καπνού και αλκοόλ
κι ας κρύβεσαι πίσω από ένα παραπέτασμα γλαφυρής αδιαφορίας
Σαν ήρωες κλασσικού μυθιστορήματος
δεχόμαστε τη μοίρα μας αδιαμαρτύρητα..
Οι ασυνάρτητες εικόνες όσων θυμάμαι
δε φτάνουν για να φτιάξουν μια ξεκάθαρη ανάμνηση..
Ο εαυτός μου με παρασύρει σ' ένα αέναο παιχνίδι αυτοκαταστροφής,
η λογική δε μου επιτρέπει να αυτοκτονήσω
κι έτσι προτιμώ να ζω μέσα από σκατένιες αράδες που μόνο εγώ καταλαβαίνω..
Ωραία,
περάσαμε από τούτη τη ζωή με ανάλαφρα χορευτικά βήματα
πληρώσαμε και μερικούς λογαριασμούς κι έτσι αποκτήσαμε λόγο ύπαρξης..
Έχω και ΑΦΜ μαλάκες!
Τι λέτε είστε πλέον σίγουροι πως υπάρχω, έτσι δεν είναι;
Ο μόνος τρόπος να υπάρχεις σήμερα είναι να χρωστάς,
αριθμός με όνομα και ημερομηνία γέννησης
στο παιχνίδι των άπληστων χρυσόψαρων
που έχουν ξεχάσει πως ακόμα και η απληστία έχει όριο της το Θάνατο..
Είμαι κι εγώ ένα αστικό καταναλωτικό θύμα στον κόσμο που φτιάξατε με τη συναίνεση μου,
δημιούργημα σας,
πιστός οπαδός των αριθμολάγνων της σύγχρονης νομοτέλειας..
Θα μ' άρεσε να περπατήσω στο χώμα ξυπόλητη
μα έμαθαν τα πόδια μου τη μαλακάδα των παπουτσιών
κι είναι δύσκολο να αντέξω τον πόνο της επαφής με τη χέρσα γη..
Θα 'θελα να ρθω κοντά στη φύση μα είμαι είδος μεγαλωμένο σε ζωολογικό κήπο
και δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω,
το DNA μου έχει ξεχάσει από καιρό τις εντολές  επιβίωσης χωρίς τεχνικά μέσα..
Υπάρχει για μένα μια και μοναδική ελπίδα να γραφτώ στο πάνθεον των "επαναστατών"
κι αυτή λέγεται "ανίατη ασθένεια"..

F.Pessoa

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.

Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια

Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.

Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.

Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.

Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.

Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,

Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,

Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.