Τα παιδιά μου..

Είσαι η Ελένη του παιδικού σου δωματίου,
όμορφη κι ετοιμοπόλεμη,
με μάτια λαμπερά κι ακατάστατα μαλλιά απ' τον ύπνο..
Αν ζούσε ο όμηρος,
θα έγραφε το έπος του εφηβικού σου έρωτα
με φιλιά από κραγιόν στον καθρέπτη
Κάνεις βαρυσήμαντα σχόλια για τη ζωή
κι ανεβάζεις ντροπαλά το μπλουζάκι σου,
που γράφει μια θυμωμένη ιστορία για μεγάλους..
Είσαι η δική μου Ελένη, με τα απαλά χεράκια
και τις κρυφές αγωνίες ενός μέλλοντος που περιμένει να ξετυλιχτεί..
Είσαι ο Μιχάλης ένας σιωπηλός ήρωας παιδικού κόμικς,
με φτερά στην πλάτη που δεν δοκίμασες ακόμα να χρησιμοποιήσεις..
Αντί να πετάς, κλωτσάς μπάλες
κι ένας θεός ξέρει τι ονειρεύεσαι τα βράδια που κοιμάσαι..
Είσαι ο δικός μου Μιχάλης, ανυπάκουος κι αεικίνητος
το πρώτο και το τελευταίο φιλί της ημέρας
το αιώνιο μυστήριο της άλλης φύσης που δεν ξέρω..
Είστε η γλυκιά προσμονή του χρόνου που έρχεται,
η αλλαγή των εποχών,
η γλυκιά ανάμνηση της γέννησης του κόσμου,
το λίγο που γίνεται πολύ..
Είστε η άνοιξη της ζωής,
που με ξυπνάει απ' το λήθαργο του προσωπικού μου χειμώνα..

Το να γίνεις γονιός είναι ένα περιπετειώδες ταξίδι που δε σταματά παρά όταν εγκαταλείψεις τον κόσμο
κι όπως όλα τα ταξίδια έχει και τις τρικυμίες του και τις αναποδιές του αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αν το αξιοποιήσεις μπορείς να μάθεις πολλά για τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου..

Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες που έγιναν μύστες στο θαύμα της ζωής..