Κατακαλόκαιρο..

Κατακαλόκαιρο..

Τον βρήκα να κοιμάται γυμνός σ' εμβριακή στάση στο πάτωμα..

Μου είπε πως καιγόταν, σαν άλλος θα 'λεγε στην ερωμένη του τον πόθο του..

Μα εκεί στα παγωμένα μάρμαρα δεν ήταν άντρας

παρά ένα βρέφος απροστάτευτο..

Μη με κακίζεται που τρόμαξα,

που 'κείνη η εικόνα στοίχειωσε τα βράδυα μου

έπεσε πάνω μου σαν την βαριά  του μητρικού μου ενστίκτου πέτρα..

Για μένα ήταν ο ιππότης των παιδικών μου ονείρων..

Τον ποθούσα απεγνωσμένα..

Κατακαλόκαιρο..

Ξάπλωσε στο παγωμένο πάτωμα να δροσίσει το σώμα του που καιγόταν,

όχι από τον πόθο του για κείνη..

Άλλη ήταν η αγαπημένη του εκείνο το βράδυ..

Το πάτωμα σκληρό σαν τη ζωή,

κάποιος θα έλεγε πως η σκηνή έμοιαζε με αυτοτιμωρία..

Μα ειν' αδύνατο να ορίσεις το νου εκείνου που πονάει,

κι ακομα πιο δύσκολο να βρεις ερμηνεία

σε τυχαία συμβάντα που ορίζουν τη ζωή σου..

Κατακαλόκαιρο..

Ξύπνησα με την εικόνα του άντρα..

Μα η μνήμη είναι εχθρός ατρόμητος
κι η γεύση στο στόμα μου στιφή κάθε που αναρωτιέμαι,
πώς το αθώο αγγελούδι του έρωτα γίνεται τρομαχτικό θηρίο
κι εγώ ταγμένος εξολοθρευτής  του.

Εκτός ορίων..

 Της άρεσε να περιφέρεται ανάμεσα στο όριο του πεπερασμένου και του αδιάστατου..
"Λίγο κραγιόν θα βοηθούσε.." σκέφτηκε
Τα όρια  ενός ανθρώπου, μπορεί να εκραγούν ανα πάσα στιγμή με καταστροφικές συνέπειες...
"Αν θες να φέρεις έναν άντρα εκτός ελέγχου, πρέπει να έχεις κόκκινα χείλη.."
Το κόκκινο λειτουργεί διεγερτικά, σε φέρνει σε εγρήγορση..
"Ο έρωτας θέλει τις αισθήσεις πέρα από κάθε όριο.."
Κάποτε θα είμαστε αδύναμοι..
Έλα, σήμερα μπορούμε ή μήπως να περιμένουμε ως αύριο;
"Η αναβλητικότητα προκύπτει από την αδυναμία  μας να αναγνωρίσουμε
πως κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι παρελθόν.."
Το να ζει κανείς  στο παρελθόν δείχνει απόσταση από τη ζωή..
"Θέλω να νιώσω τα κύτταρα μου να πάλλονται.."
Η ανάγκη  μας για έρωτα δεν είναι μόνο ένστικτο, είναι αγάπη για τη ζωή..
"Θέλω να ζήσω για πάντα.."
Άφησε γύρω σου σημάδια ,
να 'χω να βλέπω αύριο το παρελθόν μας,
κόκκινο στα  λευκά μου σεντόνια...
"Χάρισε μου ηδονή για να θυμάμαι πως έζησα αιώνια.."

Κάθε που πιάνω να γράψω
μου βγαίνει εκείνη η θλίψη που κουβαλάω από παιδί..
Καμιά φορά τη βλέπω και στα μάτια των παιδιών μου
κι αναρωτιέμαι αν είναι φυσικό
ένας ανθρωπος να κουβαλάει μια θλίψη-παρακαταθήκη στη ζωή του..
Να πεις δε θέλω να τη διώξω,
μα είναι που τη νιώθω σαν εκείνο το τατουάζ που ονειρεύομαι χρόνια,
στο δέρμα μου..
Λάθος μου μάθανε την αγάπη..
Τι να φταίνε κι εκείνοι, που τους πήγαν σε λάθος σχολειό.. 
Κουράστηκα να κουβαλάω πόνους άλλων
ν' απαξιώνω την ευαισθησία μου..
Μου λείπουν χαρές να έχω να δώσω και παραπέρα..
Θέλω μαλακάδα να κοιμηθώ βαθιά
και να ξυπνήσω άλλη,

αυτή που θέλω να είμαι,
να μη φοβάμαι
όχι επειδή είμαι δυνατή
μα επειδή έχουν εξαφανιστεί τα θηρία του κόσμου..

Δεν μπορώ πια να βγάλω λέξεις να ταιριάζουν με 'κείνα που νιώθω..
Χλευαστικά γελάνε οι ηδονές που ένιωσα κάποτε που αγαπούσα τον έρωτα..
Με πλησιάζει δυσοίωνα μια θλίψη συνυφασμένη με την άρνηση για όσα αγάπησα
Σκοτεινές κουρασμένες ψυχές είμαστε απ' το μόχθο και την ανασφάλεια..
Θέλω πολύ ν' αγαπήσω το κορμί μου που τ' αρνηθηκες με μανία σκύλου,
αλλά μ' αρνιέται κι 'κείνο,
για όσα ζήτησε και δεν του τα 'δωσα τότε που πονούσε..
Κάποτε η λαγνεία με κυρίευε κι αναζητώ μάταια ξανά και ξανά
εκείνο το συναίσθημα που μ' έκανε γυναίκα
καθώς περνώ σκοντάφτοντας στο γένος του ουδέτερου..
Με το χρόνο θα ΄ρθουν να πουν οι σοφοί του κόσμου
πως η λύτρωση βρίσκεται στη γαλήνη του νου
μα εγώ δε θα την έχω βρει
και θα περιπλανιέμαι σκονισμένη απ το κοκκινόχωμα του δρόμου
αλήτισσα,περιθωριακή κομπάρσα στο έργο της ζωής..

Βράχος..

Αυτή τη στιγμή χρειάζομαι χρόνο μόνη μου,
αποστασιοποίηση απ' την παραζάλη των συναισθημάτων..
Να πιάνω όλο το κρεβάτι,
να τρώω αγευστα σκευάσματα,
να κοιμάμαι νωρίς,
γιατί είναι ανιαρή η έλλειψη παρουσίας..
Χωρίς ίχνος ευαισθησίας για όσα ένιωσα
στο πέρασμα μου από τούτο δω τον κόσμο..
Κιμαδομηχανή συναισθημάτων να γίνω
που πολτοποιεί την όποια μαλακισμένη ευαισθησία μου..
Κάθε που φυσάει εδώ στο νότο,
ο άνεμος σέρνει στην έρημο της Αφρικής τις σκέψεις μας..
Μοναδική ευκαιρία να απαλλάγούμε
απ' τα τρομερά που σαλεύουν τα μυαλά..
Να ΄χα ένα τσιγάρο απ΄αυτά που σε κάνουν να γελάς
να το πιώ μόνη,
δεν είναι τέτοιες χαρές για μοιρασιά
κι ούτε τη λύπη θέλει κανείς να μοιραστεί μαζί σου..
Σα γίνεσαι εύθραυστος όλοι οι καλοί στέκουνε αμίλητοι,
μα σα μιλάνε για έλλειψη συναισθημάτων σε λένε βράχο
λες και κανείς μας ξέρει
πως τη βιώνει τη διάβρωση το ακίνητο οικοδόμημα..
Κι όταν με νόημα μιλάμε για δυνατούς κι αδύναμους,
για καλούς και κακούς,
για πονετικούς και μη,
κανείς μας δεν ξέρει περισσότερα για τον άλλο
απ΄όσα ξέρουμε για τον κάθε ταλαιπωρημένο βράχο..

Ελεύθερη και ωραία..

Νιώθω πολύ ωραία απόψε,
ερωμένη του βασιλιά των αδυνάτων
με το δάχτυλο στη σκανδάλη και ψηλοτάκουνα..
Αν πεθάνω απόψε στο δρόμο, τρέχοντας να ξεφύγω
θα βρουν κάτω απ΄τα ρούχα μου τη μαρτυρία
πως ένιωθα σπουδαία,
μεταφρασμένη σ'ένα υπέροχο σετ εσώρουχα
που δούλεψα υπερωρίες για ν΄αποκτήσω..
Θα ήθελα να με κηδέψουν μόνο μ' εκείνα,
δίπλα του,
πάντα με ζέσταινε το σώμα του
και νομίζω ότι θα μου χρειαστεί η ζεστασία..
Πολλά χρειάζεται κανείς όσο κρατάει τον κόσμο στη γροθιά του
λεφτά, μέσα μεταφοράς, επιβεβαίωση,
μα σαν τελειώνει το παιχνίδι
του φτάνει να ξέρει πως θα 'χει ζεστασιά και δέρμα ν' ακουμπάει..
Μη με ρωτάτε πως το ξέρω,
κρατάω πιστόλι και φλερτάρω με το θάνατο,
δε γίνεται να υποκριθώ πως φοβάμαι
μόνο να τρέξω θέλω,
το χρόνο να σταματήσω,
να παγώσει στη σκηνή
που τινάζω τα μυαλά μου στον αέρα..

Εικόνες ελευθερίας..

Κάποτε είχε ερωτευτεί το θυμόταν καθαρά,
όπως τη μυρωδιά απ' τα κουλουράκια
που έψηνε η μάνα του όταν ήταν παιδί..
Οι μυρωδιές φτιάχνουν ισχυρές αναμνήσεις,
μα εκείνος δε θυμόταν πολλά έτσι κι αλλιώς..
Η μνήμη δεν ασκούσε πάνω του καμιά γοητεία,
καθώς η σχέση του με το παρελθόν ήταν απλά χρονική..
Εμεινε να κοιτάζει τ' αχαμνά του απορημένος
για εκείνες τις στύσεις που είχε κάποτε..
Δε θυμόταν πότε νεκρώθηκε ο ανδρισμός του
ούτε αν η ερωτική πράξη του έφερνε κάποτε ευτυχία..
"Αν κάποτε δεν μπορώ ν' απολαμβάνω τον έρωτα, θα έχω πεθάνει.."
είχε πει σε μια βαρυσήμαντη δήλωση μεταξύ φίλων,
μα τώρα καθόταν εκεί ζωντανός με την απορία της αδιαφορίας του..
Η ερωτική πράξη γίνεται γοητευτική όταν έρχεται να σου επιβεβαιώσει
την ίδια σου την ανάγκη για αποδοχή
μα εκείνος δεν είχε ανάγκη απο τίποτα,
του έφτανε το δωμάτιο και τα τα αποτσίγαρα στο τασάκι,
άλλωστε ο ίδιος είχε απαρνηθεί τη μοιρασιά του κόσμου του
προσπαθώντας να εξασφαλίσει μια ελευθερία
που μόνο εκείνος μπορούσε να ορίσει..
Ώσπου μια μέρα ήταν αργά για να αναθεωρήσει
γιατί η συνήθεια με τον καιρό γίνεται πιο ισχυρή από την επιθυμία
η συνήθεια δε ζητάει ούτε αναρωτιέται
είναι στατική σαν το θάνατο
ενώ η επιθυμία θέλει συμμετοχή και ευθύνη
κι εκείνος βαριόταν τρομέρα να τρέχει κι ακόμα πιο πολύ να προσπαθεί..
Συναντηθήκαμε τυχαία σε κάποιο μέσο μαζική μεταφοράς
και ξέρω πως δε θυμήθηκε αν με ήξερε..
Ευγενικά μου παραχώρησε τη θέση του,
αν και την είχε περισσότερη ανάγκη απο μένα
κι εγω σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης
του χάρισα προκλητικά,ένα ξεδιάντροπο άγγιγμα..

Ελπίδες..

Γυναίκα ντυμένη στα μαύρα του πόθου,
σε δρόμους με χαμηλά φώτα,
ψαχνω να βρω τις μυρωδιές του κόσμου που γεννήθηκα..
Τις στιγμές που περπατώ με το βήμα του αιλουροειδούς
μια δύναμη μονάχα κινεί τα μέλη μου,
της παρόρμησης και της οσμής,
γιατί τα πιο έντονα συναισθήματα τα έζησα
στην παραζάλη του πρόσκαιρου
και την αγωνία της απογνωσης,
σα να μου έταξες να μην ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά του αίματος..
Θα θελα να σε συγχωρέσω,
μα δεν μπορώ να ξεχάσω ότι εσύ μου θύμησες,
πως για να υπάρχω στη ζούγκλα τούτης εδώ της πόλης
πρέπει να παίζω με τους όρους της αγριότητας που επιβάλλει το συνάφι σου..
Μα έλα τώρα να αγκαλιαστούμε παίζοντας το παιχνίδι των χαμένων λέξεων
έλα να σταθούμε σιωπηλά στο βωμό του κενού που μας χωρίζει απ' το αληθινό
έχω ακόμα μια ελπίδα μέσα μου πως μια μέρα θα ξυπνήσω καινούρια
και θα 'χω σ' ένα όνειρο ακουμπήσει την ψυχή μου σε χέρια ασφαλή..

`Το δικαίωμα στην ευαισθησία..

Ανυποψίαστοι συνηθίσαμε να μετράμε την αξία μας σε επιτυχίες
και σε ότι αγοράζεται μα δε χαρίζεται..
Κι έτσι μια μέρα απροσδόκητα,
σαν απο ύπνο βαθύ,
ξυπνάμε με την αίσθηση
πως όλα όσα πετάξαμε στα σκουπίδια,
θα μπορέσουμε να τ' αποκτήσουμε ξανά,
με το μόνο συναλλακτικό μέσο που μας έχει απομείνει..
Όταν χάσεις την αξία των συναισθημάτων
περιμένεις να δεις στο σινεμά κάτι συγκινητικό
κι αρπάζοντας την ευκαιρία
να κλάψεις για όλα εκείνα που δεν τολμάς
σαν κοιτάζεσαι στον καθρέπτη,
είναι η στιγμή που περήφανα κατοχυρώνεις
το δικαίωμα σου στη ευαισθησία..
Κι όταν τα φώτα ανάψουν
μετράς με ανακούφιση κόκκινα μάτια στο ημίφως
με την παρηγοριά πως δεν είσαι δα και ο μοναδικός
σε τούτη την ανούσια παράνοια..
Αυτές οι στιγμές μοιάζουν με κάτι μεγάλους έρωτες
που όλα συνωμοτούν προς το απόλυτο και το αληθινό
μα γίνονται στάχτη στη ίδια την τεχνητή τους φλόγα..
Αν είχα Θεό θα τον παρακαλούσα
να κάνει τα μάτια μου να κλαίνε κάθε που με συνθλίβει
η πέτρα της απογοήτευσης
γιατί πιο πολύ απ' τον πόνο με τρομάζει
η πιθανότητα να είμαι εγώ κάποτε εκείνη
που θα μετράει τα κόκκινα μάτια..

Ήρωες..

Η εικόνα της ηρωίδας με αηδιάζει,
είναι η πιο καλή δικαιολογία να ζητάνε όλοι
και να μη σου γυρίζουνε τίποτα..
Εσύ αντέχεις,
δε βαριέσαι,
πάρε τα εύσημα,
της ίδιας σου της δύναμης
και χώστα στον κώλο σου βαθιά,
μαζί με τα σκατά που σε ταίζουνε..
Οι ήρωες είναι παραδείγματα προς αποφυγή
εικόνες της αγριότητας του κόσμου
που μετουσιώνεται στο όνομα της θυσίας..
Κι όλοι οι ευαίσθητοι και αδύναμοι του κόσμου τούτου,
κοιτάνε με θαυμασμό ανακουφισμένοι
που και σήμερα δε γίνανε ήρωες..
Κάντε μου χώρο μαλάκες στις εξέδρες
θέλω να φύγω απ' την αρένα..
Να ζήσω
την ηδονή του ευαίσθητου θεατή,
του αδύναμου,
που σκύβει αποτροπιασμένος στο διπλανό ώμο,
να θρηνήσει
τη θυσία του ήρωα..

Πόνος..

Ο πόνος μοιάζει με δωμάτιο νοσοκομείου
άχρωμος κι αποστειρωμένος
μυρίζει εκείνη την απροσδιόριστη μυρωδιά
του κενού,
κι έχει γεύση πικρή και στιφή..
Νοσοκομεία άσπρες μπλούζες και φιγούρες
που μεγαλώνουν στο ημίφως,
κι εσύ να προσπαθείς να συγκρατήσεις τη λογική σου
ζωγραφίζοντας πολύχρωμα λουλούδια στους παγερούς τοίχους..
Ο κόσμος συνεχίζεται καθώς τα φάρμακα κυλάνε στις φλέβες σου
για να σου πάρουνε και την τελευταία ιδέα χρώματος απ' το μυαλό..
Σκοτάδι,
το χρώμα χάνεται μαζί κι παγωνιά..
Ο καιρός θ' αλλάξει κι εσύ θα είσαι αύριο καινούρια
σκοτεινή,
αγαπημένη των άσπρων τοίχων,
χωρίς επιστροφή..
Η επιστροφή θέλει παραδοχή της αδυναμίας σου,
η ανοχή δείχνει εθισμό στη θεραπεία,
Μα εσύ θέλεις να συγκρατηθείς,
να ξεράσεις τα φάρμακα που σε ποτίσανε
για να να βλέπεις τους τοίχους άσπρους,
να χύσεις το δηλητηριασμένο αίμα σου,
να μη βαδίσεις το δρόμο του πόνου,
που δε ζήτησες,
μα σου κληρώσανε όσοι σ' αγάπησαν..

Φόβοι..

Με τον καιρό είχε μάθει να στρώνει χαλί στη μοναξιά,
ακριβοπληρωμένο με μάταιους έρωτες..
Να ξεθωριάζει,
εικόνα ταλαιπωρημένη απ' την εγκατάλειψη,
καθώς η δύναμη του καθενός μας
είναι η φροντίδα κάποιου άλλου που μεταγγίζεται
μέσα από ειλικρινή και αβίαστα συναισθήματα..
Να στοχάζεται με κυνισμό,
πως ο μόνος σύντροφος που γνώρισε
είναι ο αντίλαλος της ανάσας της
σα σωπαίνουν οι θόρυβοι της πόλης..
Οι νύχτες μακραίνουν περίεργα
όταν βαραίνουν τους ώμους των λαθών σου οι συνέπειες
και κάποτε σκέφτηκε φευγαλέα πως τα φώτα των πόλεων
εκτός απ' το να ρυπαίνουν το νυχτερινό ουρανό
προσδίδουν μια αίσθηση επισημότητας στο σκοτάδι
που ρουφάει σε εφιάλτες, τους απροετοίμαστους..
Μα εκείνη δεν τα είχε ανάγκη
είχε μάθει να ξυπνά νικητής των άσχημων ονείρων..
Η επιβίωση τη δίδαξε,
πως υπάρχει μόνο ένας δρόμος να διαβαίνει
όχι της δύναμης μα της ανάγκης
που κάνει τον άνθρωπο πέτρινο
και την ανεμελιά πολυτέλεια..
Κι οι φίλοι,
πως η αγάπη δεν μετριέται με καμιά μονάδα μέτρησης..
Κι εκείνη η αβεβαιότητα για το μέλλον της φώναζε
πως το πέρασμα απο τη ζωή έχει χρονικό όριο,
κι μόνη σιγουριά που έχουμε είναι
πως η αξία του αύριο,
έχει ένα και μοναδικό μέτρο
το ίδιο το σήμερα..

Κρύο..

Ο Χειμώνας σε βρήκε απροετοίμαστη,
με 'κείνο το αραχνούφαντο
που είχες βάλει για να του αρέσεις..
Μόνη και παγωμένη ψάχνεις να ζεστάνεις
το δέρμα σου που πονάει
κι ανάβεις ψεύτικες φωτιές στο μυαλό σου
για να ξεχάσεις
πως τρέμουνε τα χείλη και τα μέλη σου
που κάποτε από πόθο ριγούσανε..
Δεν είν' ο χρόνος χορηγός της απώλειας,
ούτε η εποχή,
είσαι εσύ η ίδια,
που αφημένη και παρατημένη μαζί,
ψάχνεις τη μαγική συνταγή να διώξεις
το χιονιά..
Είναι που ο άνθρωπος ξεχνάει την παγωνιά
σα βρεθεί μπροστά σ' αναμένη φωτιά
κι αλλάζει τα ρούχα του.
σάμπως δε θα ξανάρθει χειμώνας..
Μα πιο πολύ,
γι αυτή την επιολαιότητα σου,
φταίει εκείνη η ελπίδα του μυαλού
πως ίσως για φέτος να είναι μόνο καλοκαίρι..

Του άρεσε να σβήνει τη δίψα του για ζωή
στην κάψα που αφήνει η αιθυλική αλκοόλη στο λαιμό..
Τον έβρισκες συχνά σε κακόφημα μπαρ να απολαμβάνει
τη μαγεία στην πεπειραμένη ματιά της γκαρσόνας
που κοίταζε με νόημα την παρακμή γύρω της
διεκδικώντας με υπέρμετρο επαγγελματισμό το επόμενο της ποτό..
Μα το δικό του ταξίδι δεν είχε να κάνει με κείνο τον κόσμο έλεγε,
στους δρόμους της χαράς του φύτευε λουλούδια
κι εξυμνούσε τα πάθη του
όπως κάνει ο φονιάς κατα συρροή καθώς βελτιώνει την τεχνική του..
Ο πόνος γίνεται πιο ανεκτός
σα σε πονάει το συκώτι σου πιο πολύ απ' την καρδιά σου..
Κι ο κόσμος πιο όμορφος σαν είναι η σκέψη σου απαλλαγμένη
από αλήθειες που βαραίνουν τους ώμους..
Και τούτο το κορμί που σου δόθηκε,
ολοδικό σου να βγάλεις πάνω του το μίσος
που δεν έχεις λόγο να δείξεις σε κανένα άλλο ον..
"Μα τί να ξέρετε εσείς αχρείοι εραστές της συμβατικότητας
από τον κόσμο το δικό μου τον ονειρικό
που κάθε που νυχτώνει πλάθω με τίμημα τα σωθικά μου..
Θέλει κουράγιο να είσαι νηφάλιος
και τύχη σαν παίζεις κρυφτό με τον πόνο
μα ακόμα περισσότερο ανδρεία
για να σκοτώνεις όσα αγαπάς
απ΄την αδυναμία σου να τα χαιδέψεις.."

Κι εγώ μεγάλωσα Χαρούλα!!

Χάρις Αλεξίου
Μεγάλωσα
Cd: Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι

Μεγάλωσα
Στο τέρας της πόλης
Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα
Κατάπια λόγια λιπαρά
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω ... γιατί είμαι εδώ

Μεγάλωσα
Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας
Με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας
Να είμαστε καλοί
Εμείς;
Άλλο εμείς, άλλο εμείς...

Πάντα γι άλλα μιλάμε- Πάντα γι άλλους
μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Τέρας της οικογενείας
Ανούσιας ευγένειας ψευτο- υποταγή
Ηθοποιός παιδί στο ρόλο του μεγάλου
Δεν μιλάω για βία, μιλάω για βιασμό
Να ζεις την εφηβεία σημαίνει πόλεμο
Με μια εφηβεία λάσπη, στο σιχαμένο άστυ
Ενήλικας νευρωτικός

Μεγάλωσα ... Σύνδεση otenet
Γλυκά από το Pallete,
Μετά Silhouette
Σκεπάζουμε τους πόνους με φαί
Τα όνειρα σε σύνθλιψη αργότερα η κατάθλιψη
Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυάγιο
Πάμε γι άλλα μια ζωή πάμε γι' άλλα
Βάλτο στα πόδια- πονάει πολύ
Σε φτύνω σε φιλώ- δεν σε πάω μα σ' αγαπώ
Παράνοια- διάνοια- επιφάνεια
Επιφάνεια- επιφάνεια- επιφάνεια
Στεριά- Πιάσαμε στεριά
Δάκρυα καφτά μου δάκρυα
Ο πόνος μαλακώνει
Δάκρυα ... Καλά μου δάκρυα- Βιολογικός καθαρισμός

Πάντα γι άλλα μιλάμε- Πάντα γι άλλους μιλάμε
έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Αγάπη πριν το άλφα
Και κάτω απ' το μηδέν το υποσυνείδητο μου
Το χώμα λασπώνει
Τους σάπιους καρπούς ανακυκλώνει

Μεγάλωσα
Μα το παιδάκι κλαίει,
Δεν είναι γιατί φταίει δεν έχει που να πάει
Τα νύχια του μασάει και βρέχει τα σεντόνια
Καλά να πάθει Καλά να πάθει- Καλά να πάθει
Η μάνα του φωνάζει
Του δίνει γάλα, το μαλώνει
Έτσι πια το μεγαλώνει
Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί
Να ζεις στην απουσία
Να γίνεις εξουσία
Να μάθεις να γελάς
Και να παραφυλάς
Να παίρνεις αποφάσεις
Να απαγορεύεται να χάσεις

Μεγάλωσα σημαίνει
Να ζεις με αυτό που σ' αρρωσταίνει
Να χτίζεις κι άλλα κεραμίδια
Να βγάζεις τόνους στα σκουπίδια
Να ρίχνεις σ' άλλους τα άδικα
Να βλέπεις πρωινάδικα
Να ακούς πιστά τις αναλύσεις
Να αιμοδιψάς για ειδήσεις
Να λες yew να λες no
Να συνηθίσεις τα πορνό Να πολεμάς στον καναπέ
Να μη μπορείς χωρίς φραπέ

Πάντα για άλλους μιλάμε ...

Μεγαλώνω θα πεί να 'ρχεται η ανατροπή
Οι καιροί να στη φέρνουν
Τα μυαλά σου να γδέρνουν
Να ζητάς να κουρνιάσεις
Να βρίσκεις οάσεις Στις ψυχώσεις των άλλων
Που έχουν για περιβάλλον
Ίδιες φάτσες με σένα
Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα..

Ότι κι αν πω γι΄αυτό το τραγούδι αλλά και για όλα τα τραγούδια του τελευταίο CD της Χάρις Αλεξιού θα είναι φτωχά..
Αφιερωμένο σε όσους δε φοβούνται να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη με ειλικρίνια..

Καλές Γιορτές!!! (μια και αυτό θα είναι το τελευταίο ποστ του 2009)..
Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλους σας!!!!

Φτιαγμένοι από μικρά κομμάτια είμαστε
εικόνες κόσμων που μετουσιώνονται κι αποσυντίθενται στο πέρασμα του χρόνου..
Κι εγώ που δεν τον προφταίνω το χρόνο
κι ας τον αγαπώ,
με την αγάπη και το σεβασμό που 'χει ο μαθητής στο σοφό του δάσκαλο,
γυρνώ τα σοκάκια του κόσμου ψάχνοντας την αλήθεια του..
Στο πέρασμα μου αφήνω την αθωώτητα μου σκουριασμένη,
σαν το ξεραμένο αίμα στο παρθενικό σεντόνι της πραγματικότητας..
Δεν είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα μα το πιο μεγάλο μας αμάρτημα
είναι η αποδοχή της όποιας σταθερότητας
σα να ΄ναι η γη ακίνητη
κι χρόνος δημιούργημα της φαντασίας μας..
Κι η γη που με γέννησε
κι αυτή με γέλασε πολλές φορές
κι ο ουρανός που λάτρεψα,
μ' αφηνει μετέωρη να φτερουγίζω
κι η θάλασσα που με νανούριζε,
με τις φουρτούνες της με κούρασε..
Να γείρω θέλω στα χέρια του άγνωστου θεού,
όχι γυναίκα μα άνθρωπος χωρίς πάθη και φύλο
ν' αφουγκραστώ την ανάσα της αγάπης
να νιώσω τη ζεστασιά της αθωώτητας
να κοιμηθώ και να ξεχάσω πως τούτος δω ο κόσμος
με πληγώνει ανεπανόρθωτα με παιχνίδια που δεν θέλω να είμαι συμμέτοχος..

Ας χαλαρώσουμε..

Τον τελευταίο καιρό χαλαρώνω..
Ελπίζω να σας αρέσει το τραγουδάκι!!
Φιλιά σε όλους μπορεί να μην προλαβαίνω να γράφω στα μπλογκ σας όμως σας παρακολουθώ!!

Τούλα η αλανιάρα κοτούλα..

Η Τούλα ήταν μια κοτούλα με πολύχρωμα φτερά και καμαρωτό περπάτημα που έκανε τα τροφαντά της οπίσθια να κουνιούνται προκλητικά, κάθε που περνούσε μπροστά από κανένα πετεινό που της φαινόταν ενδιαφέρον τυπάκος. Βέβαια η Τούλα δεν έκανε μόνο αυτό για να είναι η πιο δημοφιλής κοτούλα στο κοτέτσι είχε ένα σωρό κόλπα που έκαναν τ' αρσενικά να τρέχουνε πίσω της σαν παλαβά. Μια της έπεφτε το καλαμπόκι απ' το ράμφος κι έσκυβε επιδεικτικά να το πιάσει, μια καθάριζε τα φτερά της κοιτώντας με νόημα κι άλλοτε απλά περνούσε δήθεν αδιάφορα μα πάντα κοιτώντας με βλέμμα πολλά υποσχόμενο. Η αλήθεια είναι πως τα "κόλπα" έπιαναν μια χαρά τόπο κι όλα τ' αρσενικά τρέχανε από πίσω της πράγμα που την ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Πιο πολύ όμως τη διασκέδαζε που οι άλλες κότες ήταν πυρ και μανία μαζί της, που δεν μπορούσαν να σταυρώσουν άντρα.
Το τι της έσουρναν ήταν άλλο πράγμα, εύκολη την ανέβαζαν τσούλα την κατέβαζαν. Την Τούλα απ' την άλλη καθόλου δεν την ένοιαζε πως την έβλεπαν τα υπόλοιπα θηλυκά. αυτή ένα πράγμα την ένοιαζε κι αυτό ήταν να περνάει καλά κι αφού περνούσε καλά, τα υπόλοιπα της ήταν αδιάφορα. Βλέπεις η ζωή είναι μικρή κι από 'κει που είσαι μια χαρωπή κοτούλα, την επόμενη ώρα μπορεί να είσαι βραστή στο κυριακάτικο τραπέζι του αφεντικού.
Η Τούλα δεν ήταν τυχαία και τη ζωή την είχε φιλοσοφήσει και τον εαυτό της αγαπούσε οπότε καθόλου δεν την ενδιέφερε ν' έχει καλό όνομα στην κοινωνία ήθελε μόνο όταν θα ερχόταν αντιμέτωπη με το χασαπομάχαιρο να μπορεί να πει πως έζησε τη ζωή της με όση περισσότερη χαρά μπορούσε.
Βέβαια μη σκέφτείτε πως κι η Τούλα δεν τα είχε φάει τα χαστούκια της ως ζώον που ήταν.
Κάποτε πριν πολλά χρόνια είχε γνωρίσει το Ρούλη τον πετεινούλη και τον είχε ερωτευτεί παράφορα, σαν να 'τανε πρωτάρα και να, να τον κοιτάει στα μάτια και να,να ντύνεται και να φτιάχνεται μόνο για πάρτη του και να, να μην κοιτάει άλλο αρσενικό και πολλά ακόμα που η συγγραφέας βαριέται να γράψει. Κι ο Ρούλης να κάνει κόνξες και το ένα να του ξινίζει και τ' άλλο να του βρωμάει και μια να βαριέται και την άλλη να νυστάζει. Τι να κάνει κι αυτή έκανε υπομονή γιατί τον αγαπούσε κι όχι τίποτε άλλο πονούσε το μέσα της κάθε που σκεφτόταν να τον αποχωριστεί κι έκανε τα πικρά γλυκά κι ότι θέλει ο Ρούλης.
Κι ο Ρούλης σαν κλασικό αρσενικό, όσο την αισθανόταν καψούρα απολάμβανε τη νίκη του κορδωμένος και με 'κεινο το ξινισμένο βλέμμα του "γαμάω και δέρνω" κι όλο αργούσε κι όλο ξεχνούσε κι όλο βαριόταν. Βέβαια μη φανταστείτε πως η Τούλα δεν τα 'ξερε αυτά τα τερτίπια ή πως δεν ήξερε τι έφταιγε που ο Ρούλης είχε αλλάξει τόσο.Μια χαρά ήξερε αλλά είπαμε ήταν εκείνος ο πόνος μέσα στο στήθος που την σταματούσε κάθε που έπαιρνε την τολμηρή απόφαση να την κάνει.
Κι ο χρόνος κυλούσε κι η Τούλα τώρα πια δεν φτιαχνόταν για κανένα γιατί ο Ρούλης δεν την κοιτούσε πια κι ο πόνος στο στήθος ήταν εκεί ακόμα κι όταν δε σκεφτόταν να φύγει και κάθε φορά που προσπαθούσε να του πει πως ένιωθε εκείνος είχε πάντα κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνει.
Κι Τούλα ένιωθε πως ο χρόνος περνούσε μάταια και πως τίποτα δε θα γινόταν πια, κι ένιωθε μόνη και παρατημένη, κι άρχιζε σιγά σιγά να μην αγαπάει τον εαυτό της να μη νιώθει ποθητή και να μη νιώθει πια καθόλου χαρά.
Κι όπως γίνεται στη ζωή των ανθρώπων έτσι και στων ζώων αν δεν πιάσεις πάτο δεν παίρνεις την ανηφόρα. Έτσι μια μέρα η Τούλα ξύπνησε και χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος ήξερε πως εκείνη ήταν η μέρα να αλλάξει τη ζωή της. Ντύθηκε στολίστηκε και βγήκε στη γύρα. Η αλήθεια είναι πως της πήρε κάποιο καιρό να ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό της, όμως σιγά σιγά τα κατάφερε. Η αποτυχία της με το Ρούλη ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση πως μερικοί απλά δεν είναι φτιαγμένοι για τον έρωτα. Κι όταν αυτό το δέχτηκε σαν αξίωμα του σύντομου βίου της δεν ξαναασχολήθηκε με τέτοιου είδους "υψηλά" συναισθήματα. Η αλήθεια είναι πως το κρεβάτι της δεν ξανάμεινε άδειο κι ίδια έλεγε συχνά πως η μοναξιά είναι πιο ανεκτή όταν γαμιέσαι. Κάποιος βέβαια είπε, πως την ώρα που βρέθηκε ανήμπορη μπροστά στο χασαπομάχαιρο του αφεντικού φώναξε το όνομα του Ρούλη, αλλά αυτό μπορεί να είναι απλά μια φήμη...

Μέρες μόχθου κι απομόνωσης
όταν η χαρά μεταφράζεται σε σχολικές επιτυχίες
και μικρές αγκαλιές γεμάτες αγάπη και φιλιά,
κι η λύπη σε αποτυχημένα διαγωνίσματα
και μοναξιά από εκείνη που νιώθουν
τα γεροντάκια που έχασαν τον άνθρωπο τους πρόωρα.
Σα δε σε φτάνει ο χρόνος να χαίρεσαι
κοιμάσαι νωρίς
να μη θυμάσαι πως θα ταν η ζωή
αν είχες το δικαίωμα να θέλεις..

Ασκήσεις μοναξιάς..

Ν' αντέχεις την απουσία..
Η απουσία είναι σιωπηλή σαν την αρρώστια,
σε καρατάει καθηλωμένο σε μια νυσταλέα αδράνεια..
Εξοικείωση με το σκοτάδι..
Κάποιοι αφήνουν το φως ανοιχτό τα βράδυα
να μην τρομάζουν απ' τη βοή της σιωπής,
κι άλλοι χτίζουν τα σπίτια τους δίπλα σε πολυσύχναστους δρόμους..
Οι σκέψεις αντικαθιστούν την ομιλία,
ώσπου μια μέρα έρχεται, η οικειοθελής αποχώρηση της..
Αυτή την έλλειψη, έρχεται περιστασιακά ν' αντικαταστήσει,
η πνιχτή κραυγή μιας ασήμαντα εύθυμης ηδονής..
Δυσπιστία..
Η πίστη ανήκει στους αφελείς ονειροπόλους
που ξέχασαν το σώβρακο τους το προηγούμενο βράδυ
στο νυφικό κρεβάτι μιας καθωσπρέπει παρθένας..
Η ύπαρξη σου καθορίζεται μοιραία μόνο σε σχέση με τον αέναο χρόνο
σάμπως προσαρτήθηκες οικειοθελώς στο τάγμα των αιώνια ξεχασμένων..
Δε θέλω να σε παρηγορήσω,
να σου θυμήσω θέλω, πως να παλέψεις το θηρίο,
να σε προστατέψω
απ' τα ξύλινα χέρια που έχουν ξεχάσει ν' αγκαλιάζουν..