`Το δικαίωμα στην ευαισθησία..

Ανυποψίαστοι συνηθίσαμε να μετράμε την αξία μας σε επιτυχίες
και σε ότι αγοράζεται μα δε χαρίζεται..
Κι έτσι μια μέρα απροσδόκητα,
σαν απο ύπνο βαθύ,
ξυπνάμε με την αίσθηση
πως όλα όσα πετάξαμε στα σκουπίδια,
θα μπορέσουμε να τ' αποκτήσουμε ξανά,
με το μόνο συναλλακτικό μέσο που μας έχει απομείνει..
Όταν χάσεις την αξία των συναισθημάτων
περιμένεις να δεις στο σινεμά κάτι συγκινητικό
κι αρπάζοντας την ευκαιρία
να κλάψεις για όλα εκείνα που δεν τολμάς
σαν κοιτάζεσαι στον καθρέπτη,
είναι η στιγμή που περήφανα κατοχυρώνεις
το δικαίωμα σου στη ευαισθησία..
Κι όταν τα φώτα ανάψουν
μετράς με ανακούφιση κόκκινα μάτια στο ημίφως
με την παρηγοριά πως δεν είσαι δα και ο μοναδικός
σε τούτη την ανούσια παράνοια..
Αυτές οι στιγμές μοιάζουν με κάτι μεγάλους έρωτες
που όλα συνωμοτούν προς το απόλυτο και το αληθινό
μα γίνονται στάχτη στη ίδια την τεχνητή τους φλόγα..
Αν είχα Θεό θα τον παρακαλούσα
να κάνει τα μάτια μου να κλαίνε κάθε που με συνθλίβει
η πέτρα της απογοήτευσης
γιατί πιο πολύ απ' τον πόνο με τρομάζει
η πιθανότητα να είμαι εγώ κάποτε εκείνη
που θα μετράει τα κόκκινα μάτια..