Ασκήσεις μοναξιάς..

Ν' αντέχεις την απουσία..
Η απουσία είναι σιωπηλή σαν την αρρώστια,
σε καρατάει καθηλωμένο σε μια νυσταλέα αδράνεια..
Εξοικείωση με το σκοτάδι..
Κάποιοι αφήνουν το φως ανοιχτό τα βράδυα
να μην τρομάζουν απ' τη βοή της σιωπής,
κι άλλοι χτίζουν τα σπίτια τους δίπλα σε πολυσύχναστους δρόμους..
Οι σκέψεις αντικαθιστούν την ομιλία,
ώσπου μια μέρα έρχεται, η οικειοθελής αποχώρηση της..
Αυτή την έλλειψη, έρχεται περιστασιακά ν' αντικαταστήσει,
η πνιχτή κραυγή μιας ασήμαντα εύθυμης ηδονής..
Δυσπιστία..
Η πίστη ανήκει στους αφελείς ονειροπόλους
που ξέχασαν το σώβρακο τους το προηγούμενο βράδυ
στο νυφικό κρεβάτι μιας καθωσπρέπει παρθένας..
Η ύπαρξη σου καθορίζεται μοιραία μόνο σε σχέση με τον αέναο χρόνο
σάμπως προσαρτήθηκες οικειοθελώς στο τάγμα των αιώνια ξεχασμένων..
Δε θέλω να σε παρηγορήσω,
να σου θυμήσω θέλω, πως να παλέψεις το θηρίο,
να σε προστατέψω
απ' τα ξύλινα χέρια που έχουν ξεχάσει ν' αγκαλιάζουν..

Κενό..

Κουρασμένη και μόνη μετρούσε το χρόνο σε ταξίδια,
άλλοτε του νου,
κι άλλοτε απο ΄κείνα που σε βάζουνε στη σειρά με τις λιγοστές αποσκευές σου..
Άλλοι γίνονται θαλασσοπόροι για να ξεχάσουν τη στεριά,
κι άλλοι ψάχνοντας χώμα να γεμίσουν το κενό μέσα τους..
Η γη έχει την ικανότητα να γεννά,
κι η θάλασσα να ξεπλένει
τις ανομίες απέναντι στον εαυτό μας..
Όλες της οι ζωές ήταν διαφορετικές
σύμβολα του κόσμου που έψαχνε..
Μα τελικά όσες κι αν ήταν, της άφησαν την ίδια γεύση μοναξιάς,
μιας μοναξιά τόσο μεγάλης και βαριάς
που έφτασε να θεωρεί τα συναισθήματα κατάρα,
και την απομόνωση το μόνο δρόμο να νικήσει την αφελή ανάγκη της ν' αγαπηθεί..

Εδώ στο Νότο..

Στο νότο φύσηξε Λίβας, καυτός σαν την έλλειψη
δυνατός σαν την επιθυμία..
Τα σύννεφα γκρίζα κατα πως ταιριάζουν στην περίσταση
κι η βροχή μας ξέχασε σαν τη λύτρωση..
Άλλη ήμουν χτες κι άλλη σήμερα
φοράω εκείνο το ρούχο τηw ευθύνης να μη μ' αναγνωρίζει η χαρά..
Άλλοι με θέλουν ευτυχισμένη κι άλλοι δυνατή,
μα εγώ το μόνο που θέλω για μένα,
είναι κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ
μέχρι να σταματήσει, τούτος δω ο αέρας..
Κι όταν ξυπνήσω, να 'χω για χέρια κλαδιά, ριζωμένα στη γη
να μην μπορώ ν' αγναντέψω τη θάλασσα και να θυμηθώ
ν' αποδεχτώ την ακινησία ως μοίρα
και τη φωτιά σαν την αρχή του τέλους μου..