Παραμύθια..

Λουσμένη θαλασσινό αλάτι και ξεστρατισμένες αχτίδες ενός ήλιου,
που διεκδικεί την ίδια μοναδικότητα με την γυναίκα ενός ναυτικού,
καθόταν ψυχικά ταραγμένη,
να περιμένει το μέλλον που δεν μπορούσε να ορίσει..
Σα ξυπνάς το πρωί κι αναλογίζεσαι
πως μια μέρα ακόμα θα χαθεί στην αναζήτηση της επιβίωσης,
δεν ξέρεις πια να ξεχωρίζεις
αν ζεις απ' το ένστικτο της
ή από αγάπη για το δώρο της ζωής..
Είναι που ο χρόνος σταματά καθώς εκείνα που θέλουμε είναι μακριά
κι εκείνα που πονάνε μουδιάζουν τη μασέλα μας κάθε που θέλουμε να
σταματήσουμε τις συσπάσεις του προσώπου μας στον πόνο..
Είπα πριν καιρό σε 'κείνη τη γυναίκα που κουβαλάω παρακαταθήκη στο κεφάλι μου,
να παραδωθεί,
να ρθει να ντυθεί με τα ρούχα της φύσης της,
να ξαποστάσει και ν΄αγαπηθεί..
Μα είν΄ η αληθεια και το ψέμα μπλεγμένα κόμπος στο λαιμό της
κι η ψυχή της κουράστηκε να ψάχνει για ξεκούραση σε κακοτράχαλα γκρέμνια,
κι η χαρά έρχεται και φεύγει σα περιπλανώμενος θίασος
που αφήνει πίσω του αναστάτωση και πλαστικά σκουπίδια..
Σαν ελπίζεις η καρδιά σου δε σ΄αφήνει να πεθάνεις,
και σαν αγαπάς η πίκρα γλυκαίνει το στόμα σου απ΄ τα τσιγάρα..
Κι είναι που δε θέλω άλλο να την πικράνω,
μα δε θυμάμαι και ιστορίες με καλό τέλος
να της πω να μαλακώσω τον πόνο της..