Με τα χέρια στις τσέπες περιμένω στην ίδια στάση,
κλωτσάω μηχανικά πετραδάκια
και κάνω σκέψεις φευγαλέες, σαν την ίδια τη ζωή..
Πότε δε μου άρεσε η πολυκοσμία των μέσων μαζική μεταφοράς
το μοίρασμα της μυρωδιάς των ανθρώπων ανήκει στον έρωτα..
Βεβήλωση της ίδιας της ερωτικης πράξης
μου μοιάζει η συνωστισμένη κινούμενη μηχανή
τ' αγγίγματα ανθρώπων που δεν ξέρω
με κάνουν αμήχανα να θυμάμαι..
Η γυναίκα με τις πλαστικές σακούλες μου θυμίζει το μόχθο..
Η γεράκος με το ρυτιδιασμένο πρόσωπο τη νιότη που φεύγει..
Κι ο μαθητής με τη βαριά σάκα ανεκπλήρωτα όνειρα..
Στην επόμενη στάση θα κατέβω..
Η αλήθεια με πονάει σήμερα..
8 σχόλια:
τα αγγιγματα σε ενοχλουν...γιατι θελης να σε αγγιζη μονο...ο συγκεκριμενος...εχεις δικιο ..καλητερα κατεβα και περπατα ...μαζι του....
Μη μου άπτου είσαι κουκλίτσα;
επιτέλους ΄.... έφτασα ... για να δούμε λοιπόν .... όλο αυτό τον καιρό ,τι έχασα ...
Γρηγόρη,
σε καλό δρόμο σε βρίσκω..
Ασκαρούλη,
είμαι μη μου άπτου ανάλογα με την περίσταση..
Ιnsomnia,
καλώς ξανάρθες..
Τα ΜΜΜ προσφέρουν μοναδική ευκαιρία για παρατήρηση και στοχασμό. Όπως και να το κάνεις, έχουν κι αυτά τη γοητεία τους... :)
Καθόλου δε μου αρέσουν τα ΜΜΜ αν και όσον αφορά το στοχασμό έχεις απόλυτο δίκιο..
Καλή σου μέρα Μαριλία..
Μωρέ καλά κάνω και κυκλοφορώ με τη Φερράρι μου...
αν και μπορώ να πω οτι μου έχουν λείψει τα φευγαλέα αγγίγματα και βλέματα των άγνωστων συνταξιδιωτών..
τελικά δεν ξέρω αν ποτέ θα συμφωνήσω με τη Φρανσουάζ Σαγκάν που είχε πεί οτι "προτιμώ να κλαίω σε μια Ρόλς Ρόυς παρά σε λεωφορείο"..
απόψεις...
Τάκη,
Τώρα που το λες, καθόλου μα καθόλου δε θα μ' ένοιαζε να κλαίω μέσα σε Ρολς Ρόυς..γιατί κάτι μου λέει πως θα έκλαιγα απ' τη χαρά μου..
Δημοσίευση σχολίου