Κρυβόμουν ευλαβικά στο στέρνο σου
κι εσύ ανάσαινες αθόρυβα,
μη βεβηλώσεις τη ιερή στιγμή της αδυναμίας μου..
Ενώ έξω ο κόσμος κατακρημνιζόταν
μέσα μας χτίζονταν νέοι κόσμοι..
Σιωπή..
"Δεν υπάρχουν απόρθητα κάστρα.." είπα.
"Το απόρθητο προκαλεί να το λεηλατήσεις
το ανοχύρωτο είναι που δεν ξέρει από πόλεμο.." είπες.
Στεναγμός..
Σου είπα, πως ο πόλεμος σκοτώνει τα όνειρα..
"Όλα πεθαίνουν..άλλα αργά κι άλλα γρήγορα
η κάθε αιωνιότητα μας, μοιραία θα εξαυλωθεί κάποτε"
Απόκριση..
Κρύφτηκα πιο βαθιά να χάσω κάθε επαφή με την πραγματικότητα..
Ο βόμβος της καταστροφής ερχόταν απ' το παράθυρο..
"Θα δρασκελίσουμε τα συντρίμμια ως τη θάλασσα,
εκεί στην υπόγεια πόλη θα φτιάξουμε το νέο μας εγώ.."είπες
Έγινα ανάλαφρη
να μη βαραίνω τη συνείδηση σου..
Ήθελα μόνο να κυοφορήσω το νέο σου όνειρο..