Τα "δικά μας" πράγματα

Υπάρχουνε κάποια πράγματα που είναι μόνο "δικά μας"

κι αυτό δεν έχει σχέση με καμιά κτήση

είναι δικά μας χωρίς ποτέ να τα ορίσουμε και να τα αποκτήσουμε..

Είναι ο τρόπος που αγαπάμε μοναδικός, αμίμητος σαν το δαχτυλικό μας αποτύπωμα..

Είναι ο τρόπος που αγγίζουμε,

σημαντικό ή ανευ σημασίας κανένα άγγιγμα δεν είναι ίδιο..

Είναι ο τρόπος που κλαίμε, η μουσική του πόνου μας,

κι όποιος ισχυριστεί πως το δικό του κλάμα έχει περισσότερη σημασία

απ' του διπλανού του απλά δεν έχει νιώσει τη δύναμη το πόνου..

Είναι ο τρόπος που κοιτάμε,

γι αυτό άλλωστε και τα βλέματα ήταν και θα μείνουν αινιγματικά

κι οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια,

κάθε που θέλουν να ερμηννεύσουν τα άλυτα μυστήρια

του μυαλού..

Είναι όσα οι άλλοι ερμηνεύουν και παρερμηνεύουν ανάλογα με την επιθυμία τους 

και με μπουσουλα το δικό τους "χάρτη"..

Κανένας μας δεν είναι ίδιος με τον άλλο

κι ας ψάχνουμε όλοι κάποιον να μας μοιάζει και να μας καταλαβαίνει

δεν είναι η ομοιότητα, ούτε η κατανόηση απόδειξη αγάπης,

μα η αποδοχή της ιδιαιτερότητας

που κάνει την αγάπη ν' ανθίζει..

Ακροβολισμένη..

Κάποιες φορές ο έρωτας θυμίζει απροσδόκητο αναφιλητό
που ξεκομμένο από ένα βασανισμένο στήθος,
ψάχνει υπόσταση στο δροσερό αεράκι μιας ξεχασμένης νύχτας..
Δεν είναι τα διάφανα ρούχα που βοηθάνε τους ερωτευμένους
η φλόγα, έτσι κι αλλιώς, κρατάει όσο η νιότη
μέχρι που η χαρά του έρωτα σβήνει από το φόβο του θανάτου..
Κάποτε που ήσουν διάφανη είχες βρει τον τρόπο να απολαμβάνεις τις μυρωδιές
των ανθρώπων που αγαπούσες χωρίς την ενοχλητική παρεμβολή της  αμφισβήτησης..
Μετά ανακάλυψες πως ο χρόνος σου είχε πάρει το φυσικό
και σε είχε στεφανώσει με το αφύσικο
κι όλο αυτό έγινε με τόση απλότητα που δεν σκέφτηκες καν να το πολεμήσεις..
Με τον καιρό οι άμυνες των ανθρώπων καταλαγιάζουν
σαν θάλασσες που μετατρέπονται σε λίμνες από μια  αναπόφευκτη φυσική  εξέλιξη..
Δεν είμαι σίγουρη αν είναι η μοίρα που μας τοποθετεί στη θέση του αδύναμου
ή απλά η παραδοχή της ύπαρξης της
έτσι κι αλλιώς θα μείνω να ασθμαίνω στο ίδιο κορμί μ' εσένα,
να σε παρηγορώ με λόγια που δεν πίστεψα ποτέ
και να απολαμβάνω χαιρέκακα την παράδοση σου στο αναπόφευκτο..