Κάθε που πιάνω να γράψω
μου βγαίνει εκείνη η θλίψη που κουβαλάω από παιδί..
Καμιά φορά τη βλέπω και στα μάτια των παιδιών μου
κι αναρωτιέμαι αν είναι φυσικό
ένας ανθρωπος να κουβαλάει μια θλίψη-παρακαταθήκη στη ζωή του..
Να πεις δε θέλω να τη διώξω,
μα είναι που τη νιώθω σαν εκείνο το τατουάζ που ονειρεύομαι χρόνια,
στο δέρμα μου..
Λάθος μου μάθανε την αγάπη..
Τι να φταίνε κι εκείνοι, που τους πήγαν σε λάθος σχολειό.. 
Κουράστηκα να κουβαλάω πόνους άλλων
ν' απαξιώνω την ευαισθησία μου..
Μου λείπουν χαρές να έχω να δώσω και παραπέρα..
Θέλω μαλακάδα να κοιμηθώ βαθιά
και να ξυπνήσω άλλη,

αυτή που θέλω να είμαι,
να μη φοβάμαι
όχι επειδή είμαι δυνατή
μα επειδή έχουν εξαφανιστεί τα θηρία του κόσμου..

Δεν μπορώ πια να βγάλω λέξεις να ταιριάζουν με 'κείνα που νιώθω..
Χλευαστικά γελάνε οι ηδονές που ένιωσα κάποτε που αγαπούσα τον έρωτα..
Με πλησιάζει δυσοίωνα μια θλίψη συνυφασμένη με την άρνηση για όσα αγάπησα
Σκοτεινές κουρασμένες ψυχές είμαστε απ' το μόχθο και την ανασφάλεια..
Θέλω πολύ ν' αγαπήσω το κορμί μου που τ' αρνηθηκες με μανία σκύλου,
αλλά μ' αρνιέται κι 'κείνο,
για όσα ζήτησε και δεν του τα 'δωσα τότε που πονούσε..
Κάποτε η λαγνεία με κυρίευε κι αναζητώ μάταια ξανά και ξανά
εκείνο το συναίσθημα που μ' έκανε γυναίκα
καθώς περνώ σκοντάφτοντας στο γένος του ουδέτερου..
Με το χρόνο θα ΄ρθουν να πουν οι σοφοί του κόσμου
πως η λύτρωση βρίσκεται στη γαλήνη του νου
μα εγώ δε θα την έχω βρει
και θα περιπλανιέμαι σκονισμένη απ το κοκκινόχωμα του δρόμου
αλήτισσα,περιθωριακή κομπάρσα στο έργο της ζωής..