Πανσέληνος..

Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.


Λυπάμαι που δεν έγραψα εγώ αυτούς τους στίχους..

Μοναξιά..

Μοναξιά σα να λέμε έρημος
κόκκινοι αμμόλοφοι στη μέση του πουθενά..
Παλιά μ' άρεσε το κόκκινο
του ήλιου που δύει,
της γυναίκας που ποθεί,
του αίματος που δίνει ζωή..
Παγώνω που είναι άνοιξη στην έρημο μου,
που ξέχασε να βρέξει να φυτρώσουν λουλούδια
που θα περιπλανιέμαι μέρα νύχτα ψάχνοντας νερό
κι όταν το βρίσκω δε θα με δροσίζει..
Η θύμηση εκείνη πιο πολύ απ' όλα φταίει
η αυταπάτη του γάργαρου νερού
του πράσινου των δέντρων
του χρώματος των λουλουδιών..
Θυμώνω κάθε που πρέπει να ξεχάσω
σα να 'ναι αμαρτία η θύμηση..
Λευκό ρούχο που χάνεται στο κόκκινο της ερήμου
η ελπίδα μου..

Mankind is no island..

Μου το έστειλε ο καλύτερος μου φίλος με το σχόλιο: "Συγκλονιστικό!"
Ένιωσα υποχρεωμένη να το μοιραστώ μαζί σας..