Παρακαταθήκες..

Η φωτό είναι της μικρής μου φίλης της Λυδίας


Είχε γράψει για τον έρωτα σε κίτρινες περγαμηνές
παρακαταθήκες στον εαυτό της να μην ξεχάσει..
Κάθε που έγραφε μια γραμμή έφτιαχνε μια ανάμνηση
με την ελπίδα σαν την προδώσει ο νους να έχει να θυμάται
πως έμαθε να επιπλέει στον κόσμο των συναισθημάτων..
Όσο πιο λίγο πίστευε τόσο πιο σημαντικές γίνονταν οι λέξεις,
σκαλίσματα στο δέρμα του μυαλού
καρτ-ποστάλ τόπων που επισκέφτηκε και
κάποτε θα νοσταλγούσε..
Συχνά αναρωτιόταν με ποιά μονάδα μετριέται
η αγωνία της συνάντησης,
σε πόσα καρδιοχτύπια ο χρόνος μέχρι την επόμενη αγκαλιά,
σε πόσες σελίδες γράφεται μια ιστορία αγάπης..
Κι άλλοτε πάλι πόσο κρατάει ο πόνος του έρωτα
και πόσο του αποχωρισμού η πληγή..
Σε ποια γλώσσα μιλάς στην ψυχή του άλλου
και ποιο άγγιγμα σε ξεχωρίζει από τα άλλα χέρια..
Κι έμεινε εκεί να γράφει,
μέχρι να ξαναβρεί κουράγιο να ξαναζήσει..