Είναι εκείνες οι φορές που ο εαυτός μας περιορίζεται σε μια μικρή κουκίδα,
μια τελεία χωρίς πρόταση, ένα σημείο στίξης χωρίς κανένα μέρος του λόγου να αναφερθεί..
Αναρωτιέμαι αν είναι που μεγαλώνω και τα όρια μου στενεύουν σε ένα κλοιό αυτάρκειας που αγγίζει τα όρια της απομόνωσης ή απλός ρατσισμός σε καθετί έξω απ' την εμβέλεια μου..
Ότι κι αν είναι δε μου αρέσει, γιατί μου μοιάζει με την αγριότητα του ανθρώπου που μεγαλώνει στα βουνά κι ο κόσμος τον τρομάζει ή το φόβο ενός ανθρώπου της πόλης στη θέα μιας απόκρημνης χαράδρας..
Είναι και που έχτισα τα θεμέλια της ζωής μου στην άμμο κι έχω βαρεθεί να ξαναφτιάχνω κάστρα σε κάθε φουσκοθαλασσιά..
Είναι που η μοιρασιά του εαυτού μου πάντα κάποιον αδικεί και πρώτα εμένα..
Είναι που η κάθε μέρα είναι ξεκίνημα απ' το μηδέν κι εγώ νιώθω πλέον τόσο κουρασμένη να προσπαθώ να φτάσω μέχρι το επόμενο πρωινό..
Μπορεί να φταίνε και τα ίδια τα αποσιωποιητικά που βάζω σε κάθε πρόταση και πίσω από κάθε σκέψη να κρύβονται χιλιάδες ανείπωτοι φόβοι..
Κι ας μη φοβάμαι κατά πως συνηθίζουν να μου λένε κι ας ξυπνάω κάθε πρωί ετοιμοπόλεμη..
Κανείς δεν ξέρει πως οι ψυχές μας βιώνουν την απομάκρυνση από τον κόσμο..
Γιατί και το υγρό που εξατμίζεται γίνεται ορατό μόνο δια της απουσίας του..
14 σχόλια:
Αλητισα μου συνυπογραφω αυτη την αναρτηση σου..μερικες φορες πιανω τον εαυτο μου να μην εχω σχεδια για το αυριο μου...και ειληκρινα δεν ξερω γιατι?
Καλημέρα.
Παίρνω το θάρρος να χρησιμοποιήσω μόνο τον τίτλο σου.
"Σταγόνες ψυχής.."
Κανείς δεν σκύβει να μυρίσει το λουλούδι.
Η μυρωδιά του πλανιέται στον αέρα,
παρόλα αυτά το λουλούδι λυπάται.
Το μόνο που του μένει να κάνει είναι να μένει κλειστό και να περιμένει την άνοιξη που ίσως να μην έλθει ποτέ.
Το λουλούδι όμως έχει μάθει να περιμένει.
Έως τότε την ευωδιά του θα την χαρίζει μόνο στον εαυτό του!!!
Δεν πιστεύω σε ψυχές...
και πολύ περισσότερο σε σταγόνες ψυχών...
Ασε που βρήκα και το κείμενο μαύρο..ανείπωτοι φόβοι κλπ...
και γιατί δεν μιλάς για τους φόβους παρακαλώ?....
καλώς όρισες στο κλαμπ των ''αισιόδοξων''..
χρωματιστούς καπνούς
τα θέλω σου
από ΟΛΑ το κόκκινο ξεχώρισα
άλλα κάηκε πριν το αγγίξω..
αμαν καλε
μην χανεσαι
εχουμε ακομα πολυ δρομο ..πολυ προσπαθεια τωρα εγκαταλειπεις ?
ξερω... παιχνιδια του μυαλου ειναι αυτα
αλλα δεν χρειαζονται
πιστεψε με
μονο η πικρα τους μας μενει
μπορουμε και χωρις αυτα
καλη εβδομαδα
υ.γ.δασκαλε που διδασκες ...
H αυτογνωσία δεν είναι απαισιοδοξία.
Και η γνώση (η όποια γνώση) τρομάζει...
σε συγκεκριμένες συνθήκες...το υγρό που λες συλλέγεται σε άλλο μπουκαλάκι...
καθαρό και καινούργιο...
η θαμπάδα εξαφανίζεται
και οι υδρατμοί αποζητούν την υγροποίηση τους...
Εγώ πάλι Γρηγόρη πιάνω τον εαυτό μου να μην προλαβαίνει να κάνει σχέδια..
Μονόφθαλμε,
χαίρομαι που ξυπνάω τα ποιητικά σου ένστικτα..
Τάκη,
συγχώρα με, αλλά περνάω προεμμηνορυσιακό..φαντάζομαι έχεις υπόψη σου τι επιπτώσεις έχει..!!!
Περίπλου,
θα με χαρακτήριζα αισιόδοξη με παρεκλίσεις απαισιοδοξίας..κυρίως ορμονικές..
Ανόητε Αντρα,
όπως το είπες παιχνίδια του μυαλού είναιι..αλλά θα ανακάμψω και τότε!!!
Κούκε,
καλή η αυτογνωσία αλλά πονάει η άτιμη!
Ιπποποταμάκι,
ωραία η σκέψη σου..
Ναι χρυσή μου ...
εχω περάσει δυό φορές και ξέρω !..
Εσύ προσωπικά αποκλείεται Τάκη μου,
οι γυναίκες που περασαν απ' τη ζωή σου πιθανόν..
Σ' αυτό αναφερόμουν ως εμπειρία..
Καλά, εκεί που με είχες λίγο ψιλορίξει, διάβασα αυτό με τον Τάκη "που το πέρασε και μάλιστα δύο φορές" κι έσκασα στα γέλια...
Να 'σαι καλά κι εσύ Αλητούλα μου κι ο Τάκης (που τώρα τελευταία μου κάνει λίγα νερά...)
Κρατώ το φόβο σου,
αν και σε βρίσκω πάντα
ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΗ!
Άφησες πάλι σταγόνες ψυχής και μας πλημμύρισες...
αισθήματα!!!
Φιλιά και αγκαλιά
Είδες βρε Ασκάρ έκανα κι εγώ κάτι γέλια όταν διαβασα το σχόλιο!!!
Φιλιά κι απο 'δώ γλυκιά μου Κίρκη!!
Πράγματι, ο takis έκλεψε την παράσταση με το σχόλιό του! χιχιχιχι!
φιλί
Δημοσίευση σχολίου