Έτσι θα μείνουμε για πάντα άγνωστοι μεταξύ μας..
Αθώα θύματα ενός αναίμακτου πολέμου..
Χορτάτοι ανάμεσα σε πεινασμένους
Αξιομνημόνευτοι ανάμεσα σε ξεχασμένους..
Νομοταγείς ανάμεσα σε παρανόμους..
Μα δεν είναι το πιο μεγάλο μας αμάρτημα η υποταγή
όσο η σιωπή των ίδιων μας των λόγων..
Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως το στόλισα το δέντρο μου!!!
Άντε παιδιά λιγότερο από ένας μήνας έμεινε για τα Χριστούγεννα κι εγώ δεν κρατιέμαι.. Ξέρετε τώρα, γράφω γράμμα στον Αι Βασίλη για να είμαι σίγουρη ότι θα φτάσει στην ώρα του.. Προσπαθώ να είμαι καλό κορίτσι,(αυτό κι αν είναι δύσκολο!!) για να πάρω το δώρο που ζήτησα.. Ανοίγω κούτες με στολίδια,καθαρίζω και γενικά περιμένω την πιο αγαπημένη μου γιορτή με την ανυπομονησία που ταιριάζει στην ηλικία μου.. Λίγο νωρίς ε; Άμα σας λέω ότι δεν κρατιέμαι, δε με πιστεύετε!!
Το άλλο μου μισό δεν το βρήκα, με βρήκε θλιμένη σε μια λεωφόρο να έχω ξεχάσει τη διαδρομή της επιστροφής.. 'Ηταν χειμώνας κι εκείνο τον καιρό το χιόνι είχε ασπρίσει τον κόσμο μάλλον σε μια προσπάθεια να κρύψει την ασχήμια του.. Ο κόσμος κάποιες μέρες είναι πολύ άσχημος ίσως να φταίνε οι εξατμίσεις ή ακόμα και που δεν προλαβαίνουνε να γελάσουνε οι άνθρωποι.. Κάθεται πάνω στις στέγες και στους τοίχους των σπιτιών μια απόγνωση ίδια με 'κείνη του ανθρώπου που χάνεται, σ' ένα αφιλόξενο δάσος μια κρύα νύχτα του χειμώνα, μόνος κι απροστάτευτος ανάμεσα σε θηρία που θα του επιτεθούν μονάχα από την ανάγκη τους για επιβίωση.. Έτσι ένιωθα κι εγώ, εκεί στην φωτισμένη λεωφόρο έτοιμη να προστατευτώ, με τις αισθήσεις σε εγρήγορση και τους δρόμους διαφυγής μελετημένους με την άκρη του ματιού μου.. Είναι που οι άνθρωποι δε μοιάζουν με τα θηρία της φύσης καθώς δεν επιτίθενται για να επιβιώσουν.. Με βρήκε λοιπόν φοβισμένη κι ας είχε χιονίσει, κι ας έδειχνε ο κόσμος πιο όμορφος, με βρήκε να ψάχνω το δρόμο της επιστροφής.. Με χρεώθηκε άθελα του, σα παιδί που το βοηθάς να βρει τη μάνα του κι αναλαμβάνεις να το προσέχεις μέχρι τότε, που γίνεσαι κομμάτι της ζωής του τυχαία, ακόμα κι αν δεν είχες τέτοια πρόθεση.. Καθένας μας μπορεί να είναι χαμένος, καθένας μας μπορεί να φοβάται, κάθε στιγμή τυχαία ή προμελετημένη μπορεί να δέσει τη ζωή μας με τη ζωή κάποιου περαστικού.. Είναι που κάποιοι άνθρωποι μπορεί να νιώσουν στην ανάσα μας το φόβο και να γίνουν το άλλο μας μισό, απλά και μόνο γιατί έτυχε να βρίσκονται εκείνο το βράδυ στη συγκεκριμένη λεωφόρο..
Η αγάπη δεν είναι αυταπόδεικτη.. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που χρειάζεται "τροφή" και προστασία για να επιβιώσει..
Τα 2 ανθρωπάκια που φιγουράρουν στη φωτό είναι συνυφασμένα με την εφηβική μου ηλικία.. Εκείνα τα χρόνια σχεδόν σε κάθε σπίτι υπήρχε ένα μαξιλαράκι, μια κορνίζα κλπ. που όριζε την αγάπη Love is.. Μόδα της εποχής, που σίγουρα έδωσε χρήματα στον εμπνευστή της, μου άφησε τελικά την απορία "Τι είναι αγάπη;" Περιμένω το δικό σας ορισμό.. Κάτι μου λέει πως τα δυο φύλα θα την ορίσουν διαφορετικά.. Όπως και να 'χει ίσως όλοι μας έχουμε κάτι να μάθουμε..
Σηκώνω τα σεντόνια να ξαπλώσω και ξεδιπλώνω ένα πόθο ασάλευτο, σαν τις νύχτες τις κενές μας.. Οι λέξεις δεν έχουν καμία αξία σε στόματα κλειστά κι η μάχη ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική έχει μονάχα ηττημένους.. Οι μέρες που θα ΄ρθουν θα επιβεβαιώσουν τη δίνη που παραμονεύει να με ρουφήξει.. Του τέλους θεατής, έμαθα πως τη δύναμη ν' αλλάζουν την έχουν οι θεοί.. Θνητή και μόνη, βιώνω την ασημαντότητα μου.. Θέλω να κλειστώ στο κουκούλι μου να χαθώ σε σκέψεις κι εικόνες να ξαναγεννηθώ μη μ' ενοχλείτε..
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
"Δεν υπάρχουν κακές γυναίκες" είπε ξαφνικά ο Πιλότο. "Όπως δεν υπάρχουν και κακά πλοία.. Οι άντρες που είναι πάνω τους τα κάνουν έτσι ή αλλιώς"
Με τυρανάει ένας πυρετός ίδιος με δαγκωματιά από δηλητηριώδες κουνούπι.. Κάθε που σου μιλώ για 'κείνον κλείνεις τ' αυτιά σα να 'μαι σειρήνα.. Σου λέω ξανά και ξανά πως τον φοβάμαι τούτο δω τον κόσμο κι εσύ κοιτάς τον ουρανό, λες κι είναι στ' αστέρια η απάντηση γραμμένη.. Είν' έγκλημα ο έρωτας είχα διαβάσει κάποτε με έσχατη ποινή την προδοσία.. Τί σου 'φεραν απ' τα ξένα οι κοκκινομαλλούσες με τα στρογγυλά τα στήθη.. Δεν ξέρω τι θυμάσαι απ' το χτες, η μνήμη πλάθει το μυαλό μας, Μα θέλω να γυρίσω στο κίτρινο το καπνισμένο δωμάτιο, να με πίνεις πρωί και βράδυ αναλγητικό του πόθου σου, να μου μιλάς χωρίς λόγια, να με ζωγραφίσεις κόκκινη σε άσπρο καναβάτσο.. Κι ύστερα να κάτσω σε μια γωνιά του μυαλού σου και να 'χει ησυχία ν' ακούω την ανάσα σου βαριά απ' τον καπνό και 'κεινο το παιδικό σου παιχνίδι.. Κάποτε θα με ρωτήσεις τι θυμάμαι και θα σου μιλήσω για πόθους και σώματα μα θα 'χω κρατήσει κρυφή μια σου αγωνία, μόνο για ΄μενα ενθύμιο αγάπης, προδοσίας και έρωτα.. Όχι σαν αυτόν που ξέρεις μα σαν εκείνον που εγώ χρειάζομαι.. Κάθε απάντηση που ψάχνεις είναι γραμμένη με ολοκάθαρα γράμματα εκεί που δεν τολμάς να γυρίσεις το βλέμμα, όλα είναι εκεί, στον απέναντι τοίχο κοίτα και άγγιξε ο χρόνος μας παίρνει σαν άνεμος είμαι εκεί, κοίτα, μονάχα κοίτα με..
