Σηκώνω τα σεντόνια να ξαπλώσω
και ξεδιπλώνω ένα πόθο ασάλευτο,
σαν τις νύχτες τις κενές μας..
Οι λέξεις δεν έχουν καμία αξία σε στόματα κλειστά
κι η μάχη ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική
έχει μονάχα ηττημένους..
Οι μέρες που θα ΄ρθουν θα επιβεβαιώσουν τη δίνη
που παραμονεύει να με ρουφήξει..
Του τέλους θεατής,
έμαθα πως τη δύναμη ν' αλλάζουν την έχουν οι θεοί..
Θνητή και μόνη, βιώνω την ασημαντότητα μου..
Θέλω να κλειστώ στο κουκούλι μου
να χαθώ σε σκέψεις κι εικόνες
να ξαναγεννηθώ
μη μ' ενοχλείτε..
14 σχόλια:
Αυτές, μάλιστα, είναι πραγματικές γυναικείες κουβέντες....
Ειδικά οταν αντιμετωπίζει τον ασάλευτο πόθο κάτω απο τα σεντόνια.....
άκου ασάλευτο πόθο!....
που μοιάζει μάλιστα με τις κενές νύχτες μας!..
Α ρε Αλήτισσα...δεν μας τα λες καλά....
και άσε κατά μέρος τις ασημαντότητες και τα κουκούλια σου..
Η ζωή είναι και ο ζωντανός πόθος που υπάρχει μέσα μας..που δεν αφήνει τις νύχτες κενές..
και εσύ έχεις αρκετό απο δαύτον.
ΥΓ Τώρα που τα λέμε έχω ξεχάσει που έχω αφήσει το δικό μου κουκούλι...αλλά ξέχασα, εγω δεν πιστεύω στις "ξαναγεννήσεις"..
αχ και να ηξερα πιος σε εκανε ετσι...καλα σκεψου αποψε...και μη ξεχνας οτι εισαι ποθητη,και αγαπιεσε,και με αυτα που σκεφτεσε εισαι και ευεσθητη..
αρα κοιμησου στα σατεν σεντονια σου και σκεψου οτι η σκονη φυσιξε ο αερας και την πηρε...και ονειρεψου ενα κοντο κοκινο φουστανι με κοκινες ψιλες γοβες,πουκαμισο με ξεκουμποτα 2 κουμπια.και περπατα στο δρομο αερατα....και παρε την επιβεβεωση που θελης αποψε..
Παιδιά, μην ανησυχείτε, η Αλητούλα μας είναι μια χαρά!
Απλώς καλλιεργεί τον μύθο της! Όπως κάθε γυναίκα που ξέρει πως είναι γυναίκα!
όταν θα επιστρέψω, κρύψε από πάνω σου αυτά που νόμιζες πως αγαπούσα...
θα γδυθώ και θα φορέσω ρούχα πια δικά μου...
πέτυχα...όχι αυτό που πίστευες...αλλά αυτό που είμαι...
πέτυχα να μην υπάρχεις
Τάκη,
όλοι και όλα ξαναγεννιούνται..σε άλλες μορφές..κι εγώ έχω ζήσει πολλές ζωές και δε μιλάω περίπου κυριολεκτώ..ίσως δεν μπορώ τελικά να βρω κάπου να ανήκω..ίσως να ψάχνω έναν κόσμο που δεν υπάρχει..ίσως και απλά να έχω βαρεθεί τις "μάχες" και να μου λείπει μια ειρήνη..
Ενδοσκόπηση λοιπόν και κλείσιμο, τον εαυτό σου δεν τον βρίσκεις ποτέ στην πολυκοσμία..
Γρηγόρη,
Κανένας δε μας κάνει τίποτα αν δεν το επιτρέψουμε εμείς..
Τώρα,
αν σου πω ότι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει είναι η επιβεβαίωση θα το πιστέψεις;
Αμ θα μου πεις που να το πιστέψεις..
η "άτρωτη με το κόκκινο φουστάνι"..
Χαιρετίσματα να της πεις άμα τη δεις..
Ετσι είναι οι "Μύθοι" Ασκάρ μου..
Αυτοσυντήρητοι...
Τώρα εσένα Λασπολόγε τι να σου πω;
Ξέρεις τι λέμε εδώ στην Κρήτη;
"Καλύτερα τ' ανείπωτα παρά τα ειπωμένα"
Καληνύχτα σ' όλους και..σ' εσένα..
ε,όχι και ασήμαντη..
τσαντισμένη,άκεφη,λυπημένη μπορεί αλλά όχι ασήμαντη...με τίποτα!
να φέρω παγωτό να το διαλύσουμε?
θέλεις να δούμε καμιά ταινία δραματική να κλαίμε με τις ώρες και να εκτονωθούμε ή μήπως
να σου βάλω να δούμε το mamma mia να χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσης?
αν κάποιος σε στενοχώρησε να πάθει ιλαρά..
έλα μη σκας...
ελπίζω να μη σε ενόχλησα πολύ...
είχα καλό σκοπό!!
;0)))
Ε,όχι και να 'μαι ενοχλήσει η αφεντιά σου, εσύ κορίτσι μου περνάς και φέρνεις καλοκαίρι..
Και δεν το φέρνεις το παγωτό, μόνο τα παιδιά δεν έχω φάει ακόμα..
Στρατσιατέλα που μ' αρέσει, να φάμε μέχρι τελικής πτώσεως να γίνουμε χοντρές κι ευτυχισμένες..
Και ταινία βλέπουμε, να κλαίμε μέχρι πρωίας, αν και κάτι μου λέει πως μαζί σου κανείς δεν κλαίει..
Σε φιλώ φοβερή Μάικα!!
no comment
αλήτισσα,
δηλώνει πίκρα αυτή η κατάθεση ....
μήπως έπρεπε να είχες έρθει στο party για να ξεφαντώσεις λίγο ?
φιλάκια !!!
Κούκε,
σ' ευχαριστώ πολύ πολύ με ταξίδεψες..
Κατερινάκι,
νομίζω τελικά, πως ήταν μεγάλο λάθος να μην έρθω στο πάρτι σας..
Υπάρχει η ώρα που κάποιος πρέπεινα ξέρει να φεύγει..
Νομίζω πως η δική μου έφτασε..
Πριν τα άσχημα σκεπάσουν τα όμορφα..
Όταν ακόμα μπορώ να σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα....
Υπέροχη εισαγωγή σε μια ναυτική ιστορία
Ή όταν ακούς τον απρόσμενο το βράχο - όλοι οι ναυτικοί ξέρουν ότι υπάρχει ένας βράχος με το όνομά τους που παραμονεύει κάπου - το δολοφόνο βράχο, να ξύνει το κύτος μ' ένα τσίριγμα που κάνει τα χωρίσματα να τραντάζονται, αυτή την τρομερή στιγμή που κάθε αντρας στο πλήρωμα ενος πλοίου θα προτιμούσε να ήταν νεκρός.
Καλησπέρα ανώνυμε,
ξέρεις καμιά φορά η απογοήτευση που μπορεί να μας προκαλέσει ένας άνθρωπος που είναι πολύ σπουδαίος στη ζωή μας, μοιάζει με το συναίσθημα του ναυτικού που περιγράφεις..
Όλοι φοβόμαστε τα χειρότερα, οι άνθρωποι τους άλλους ανθρώπους κι οι ναυτικοί τους βράχους..
Καλή σου νύχτα..
με τέτοια που μου λες 5 κιλά στρατσιατέλα θα φέρω!!( 2,5 για σένα και 2,5 για μένα...ε,να μη μου τελειώσει εμένα πρώτα και μετά ζηλεύω..)..
και μετά θα βάλω τα δυνατά μου και θα κλαίμε απο τα γέλια!!!
χα!!
καληνύχτα!!
;0)))
Ζήτω η Στρατσιατέλα!!
Δημοσίευση σχολίου