Βροχή με ήλιο σαν εμένα,
μια καταιγίδα απροσδόκητη..
Έκλεισα τις πόρτες κανένα να μη δω σήμερα..
Να κλάψω θέλω για τις χαρές που δεν ήρθαν..
Ακουμπάω να βρω κάτω απ' το δέρμα μου παλμό..
Πόσα ονειρεύτηκα τέτοια πρωινά με λιακάδα..
Πόσες νύχτες ξαγρύπνησα με τη σκέψη της γαλήνης..
Στο ίδιο σημείο εδώ και χρόνια..
Δε θέλω να πάω στη δουλειά σα παιδί που μισεί το σχολείο
δεν την αντέχω τη βοή του κόσμου
δεν τον αντέχω εκείνο τον άξαιστο δημιοσιουπαλλάκο απέναντι μου
την ομηρία του ωραρίου, τις ξύλινες εγκυκλίους
ασάλευτη με την εικόνα του νησιού στον ωκεανό..
Κάθε που ονειρευόμουν με καταριόσουν
να γίνω σαν εσένα γκρίζα και μόνη να θριαμβεύσω στο τίποτα..
Δεν έφυγα ποτέ απο 'κει και 'κει γυρίζω άβουλη σαν εσένα..
Ο κύκλος σου στενεύει να ηρεμήσω θέλω, μα δε μ' αφήνεις..
Μια μέρα θα φύγω και δε θα με ξαναδείτε
κι ούτε να που να με ψάξετε να μη σκεφτείτε
θα έχω εξαϋλωθεί
μαλάκες..
18 σχόλια:
Καλά τις έχει πιάσει όλους και όλες και προσπαθείτε να μιμηθείτε τον Καρυωτάκη;
Αν κι εσύ, απ' ότι βλέπω, τον ξεπέρασες!
Ειλικρινά, είσαι καταπληκτική!
Ειδικά αυτό με το δημοσιοϋπαλληλίκι με έστειλε!
Τίποτα ..τίποτα
δεν έμεινε για να θυμίζει
τη λιακάδα..
τις καλοκαιρινές αποδράσεις
απ'τη πλήξη του καταμεσήμερου ..
μονάχα ο φανοστάτης στο λιμάνι
πάλι μόνος ..ονειρεύεται
Τις μέρες που θα ξανάρθουν..
Και γω τα κρύα γραφεία και τις ψυχρές φάτσες αποστρέφομαι..
τις κλεμμένες ώρες της ζωής μου αποζητώ..
μα...θα φύγω μαλάκες υπόσχεση και αμαρτία μου..
Καρυωτάκη διάβαζα στην εφηβεία μου..
Τον απαιχθάνομαι γιατί μου θυμίζει εκείνη την αναταραχή στην ψυχή και στο μυαλό μου,που δυστυχώς επανέρχεται που και που..
Όσο για το δημοσιουπαλληλίκι θλίβομαι κάθε που ακούω ένα νέο παιδί με μόρφωση και τη δύναμη της νιότης να ονειρεύεται μια θέση στο δημόσιο..
Λυπάμαι και τον εαυτό μου που άλλα ονειρεύτηκε κι άλλα έκανε..
Τεσπα μη με ξαναπαρομιάσεις με τον Καρυωτάκη γιατί δε σου ξαναμιλάω!!!
Πολλά θυμίζουν τη λιακάδα Περίπλου, κι εμένα ευτυχώς κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο σπίτι μου και κάνουν φασαρία και γκρινιάζουν και ευτυχώς είναι αυτά που με φιλάνε και μ' αγκαλιάζουν τα βράδια και παίρνω κουράγιο να ξυπνήσω το πρωί!!
τι εγινε με σενα επαψες να εισαι Η ΑΛΗΤΙΣΑ ΜΑΣ....σου τη δεινη ετσι αμ εμενα ναδης νευρα που εχω με τους νεους μας..λιγοι ειναι αυτοι μου βλεπουν το δρομο τους χωρις επιστροφη...εγω τολμω να πω οτι οι περισοτεροι ειναι τεμπελιδες ακομη και στο μυαλο...εσυ απλα τωρα σε βλεπω πιο ανανεωμενη και πιο ζωντανη ...για βολτες εκει που πολλοι δεν τολμουν...που ειναι για μιοιμενους.καλο βραδυ..
Γιατί βρε Γρηγόρη σου τη δίνουν οι νέοι;
Το ότι είναι διαφορετικοί δε σημαίνει ότι είναι και κακοί έχεις σκεφτεί ποτέ τι έλεγε για τη δική σου γενιά ο πατέρας σου..
Οι νέοι είναι μια χαρά και καλά θα κάνουμε να το πιστέψουμε γιατί το μέλλον του κόσμου είναι δικό τους..
Το θέμα είναι τι τους έχουν κληροδοτήσει οι προηγούμενες γενιές που με "σοφία τα πάντα εποιήσαν"..
Τώρα το τελευταίο περι που είμαι μυημένη δεν το κατάλαβα..χα χα χα
Εσένα σου χρωστάω μια ΠΡΟΚΛΗΣΗ μη νομίζεις τη δουλεύω στο 'βρώμικο' μυαλό μου..
αλητησα μου δεν λεω οτι ειναι κακοι..ειμαι σκεφτομενος σαν 20σαρης.εχουν τεραστιες δυνατοτητες..ναι το μελλον ειναι δικο τους αυτο λεω ..αλλα τους το περνουν και αυτοι το δινουν στους ελαχιστους αυτο μου τη δεινη...οσο για την π ρ ο κ λ η ση ....την περιμεμω με λακταρα..εμαθα και το μυημενος πως γραφετε...και μη μου πης οτι δεν ξερης???ονειρα γλυκα και ασκανδαληστα..
εγω για να κοιμηθω παιρνω ξαναξ 0,5..................
Στο ίδιο σημείο εδώ και χρόνια..
πάλλομαι σε σένα και στο ίσως.
δεν θέλω να σου μοιάσω, αλλά κάθε που περνάει γίνομαι εσύ...
φοράω τα ρούχα που με έντυνες και μου λεγες πώς θα πετύχω...
πόσο σε πίστεψα, ο ηλίθιος...
Ευτυχώς εγώ ακόμα κοιμάμαι Γρηγόρη..
Λασπολόγε,
σε βρίσκω ιδιαίτερα διορατικό..
Mου αρέσει πολύ ο οργισμένος λόγος σου...
Nα πιαστώ απο τον προηγούμενο και να συνδέσω με το προηγούμενο ποστ..
Σιγά τον οργισμένο λόγο..ούτε μιά φορά διάβασα τις λέξεις καύλα, πουτάνα...αν εξαιρέσεις τους "μαλάκες"...ολα κύλησαν "ομαλά"...
Τελικά μου το "φαλοκρατικό" σου ποστ ήταν δυνατό...άσε κάποιους να λένε το αντίθετο..
ΥΓ Μη κλαίς για τις χαρές που δεν ήρθαν..άνοιξε τη πόρτα μήπως μπει καμία μέσα
Κούκο,
σ' ευχαριστώ..
Τάκη,
Α:"Γιατρέ θα με εξετάσετε με τα ρούχα ή να γδυθώ;"
Γ:"Όχι καλέ μείνετε ντυμένη"
Α:"Α οκ γιατί συνήθως κάτι βγάζω όταν πάω στο γιατρό..και ο καναπές;(ματιά με νόημα)"
Γ:"Σας παρακαλώ κυρία μου τι υπονοείτε; Ξαπλώστε.. Το μόνο που θα βγάλετε εδώ είναι τα εσώψυχα σας"
Α:"Οκ μισό λεπτό να ξαπλώσω.. Όλα άρχισαν πριν πολλά χρόνια μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα...............................
Μπορώ τώρα να γδυθώ;"
Καλό βράδυ Τάκη..
Καλημέρα...
Όλα υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας.. Κάπου εκεί κρύβεται κι ένας ατάραχος ήλιος. Είναι πολλά τα ασήμαντα, λίγα τα σημαντικά, και συχνά τόσο κοντά που μοιάζουν αόρατα..
Πάντα ζήλευα αυτούς τους γιατρούς!...
Η αλήθεια είναι, τώρα που το ανέφερες,οτι μικρός δεν έπαιξα πολύ τον "γιατρό"...
απωθημένο λες?...
και τώρα μάλλον είναι αργά..
Ανεμοσκορπίσματα,
καλώς ήρθες..
Σίγουρα συμφωνώ μαζί σου..
Τάκη,
ούτε κι εγώ τον έπαιζα το γιατρό μικρή..δε μ' αφηνε η μάνα μου..
Λες να πρέπει να μας εξετάσει η Κάντυ;
Να της το ζητήσουμε με τρόπο όμως.....
μην νομίσει οτι μόνο τα εσώψυχα θέλουμε να βγάλουμε!!!.....
(Αν και δεν νομίζω οτι θάχει πρόβλημα να καταλάβει!..)
Τάκη,
η Κάντυ είναι άνθρωπος με κατανόηση είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει χωρίς να της πούμε τίποτα..
κλαπ κλαπ κλαπ(χειροκροτώ)
Μπράβο αλήτισσα! Μου άρεσε ο τσαμπουκάς σου στο τέλος, αλλά και η μοναχικότητα που νοσταλγείς στην αρχή...
Εντάξει καλό είναι και το δημοσιο-υπαλληλίκη, άλλοι ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά. Αλλά τέλειο το παιδί που δεν θέλει να πάει σχολείο! Φαντάζομαι όλοι μας έχουμε νιώσει έτσι πολλά πρωϊνά πριν πάμε για δουλειά...
Σπύρο, σ' ευχαριστώ πολύ..
Έχεις απόλυτο δίκιο ότι είναι άδικο να παραπονιέμαι την εποχή που η ανεργία μαστίζει τους νέους..
Προσωπικά δε δυσκολέυτηκα ποτέ να βρω δουλειά και δε δυσκολεύτηκα να κάνω οποιαδήποτε δουλειά ανεξάρτητα απ' το αν μου άρεσε την ονειρευόμουνα ή όχι..
Καλό είναι όμως να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να ονειρευόμαστε το καλύτερο και το δημόσιο είναι απλα μια σταθερή δουλειά χωρίς προοπτικές εξέλιξης για ναθρώπους χωρίς φιλοδοξίες και όνειρα..
Λυπάμαι που κι εγώ είμαι κομμάτι αυτού του γραναζιού, όμως πάντα θα ονειρεύομαι κάτι καλύτερο, ακόμα κι αν δεν το καταφέρω τουλάχιστον έχω συναίσθηση που βρίσκομαι..
Για τους περαστικούς απο 'δω έχω να προτείνω να επισκεφτούν το Σπύρο, γιατί είναι μαμούνι και ξετρυπώνει ενδιαφέροντα πράγματα απ' το Δίκτυο..
Δημοσίευση σχολίου