Ήταν Κυριακή μεσημέρι και είχαμε πάει με τα παιδιά μου, στο σπίτι των γονιών μου να φάμε τους υπέροχους λαχανοντολμάδες της μαμάς μου. Η μαμά μου είναι μια αφανής Βέφα, έχει μια συνταγή για καθετί και ότι μαγειρεύει τρώγεται μετά μανίας. Εκείνη την Κυριακή λοιπόν και αφού είχα φάει ογδονταεφτά πιάτα λαχανοντολμάδες χωρίς την παραμικρή τύψη για τις θερμίδες αλλά ούτε και για τις συνέπειες που έχει το λάχανο στα έντερα (αυτές είναι μερικές από τις χαρές της εργένικης ζωής για να μην αναφερθώ στα αξύριστα πόδια) η μαμά μου, μου έδωσε μια κατάλευκη πρόσκληση γάμου.
"Η ξαδέρφη μου η Τάδε παντρεύει το γιό της και το ζευγάρι βαφτίζει και το μωρό τους και σ' έχει καλέσει κι εσένα." είπε καθώς μου έδινε την πρόσκληση.
Εγώ γενικά τις αποφεύγω τις οικογενειακές εκδηλώσεις αλλά τα τελευταία χρόνια καθώς έχω πέραση στα πιπίνια (λόγω της ηλικίας μου, μη χαίρεστε, απλά για να κάνουν μετά τους καμπόσους στα αγοράκια της ηλικίας τους) προσπαθώ να τις παρακολουθώ τουλάχιστον για να μη βρεθώ καμιά ώρα προ καμίας "δυσάρεστης εκπλήξεως".
Κάθως διάβαζα την πρόσκληση συνειδητοποίσα ότι η ημερομηνία ήταν 27 Σεπτεμβρίου (την ίδια ημερομηνία που παντρευόταν η αδερφή μου).
Στο μεταξύ η μαμά μου με είχε ενημερώσει ότι την ίδια μέρα θα παντρευόταν και ο γιος της φίλης της, της Δείνα (στον οποίο ευτυχώς δεν ήμουνα καλεσμένη)..
"Χμ έχουμε τελικά πολλούς γάμους στις 27" είπα εγώ.
"Γιατί έχουμε κι άλλο γάμο και δεν το ξέρω;" είπε με ύφος η μαμά μου.
"Ναι ξεχάσατε ότι παντρεύουμε την αδερφή μου;"
Με κοίταξαν και οι δυο έκπληκτοι, γιατί σ' αυτό το σημείο είχαμε πλέον τραβήξει και την προσοχή του πατέρα μου ο οποίος τόση ώρα δε μιλούσε, ταυτόχρονα είπαν σχεδόν με μια φωνή: "Μα αυτό δεν είναι γάμος!!"
Ο μεν πατέρας μου σκεπτόμενος ότι δεν είχε ξεμπακιστεί να πληρώνει και η μαμά μου σκεπτόμενη ότι δεν είχε ράψει τίποτα για τη περίσταση.
"Και τι είναι;" είπα εγώ
Η αλήθεια είναι πως για τους γονείς μου, ο μόνος πολιτικός γάμος που έχουν βιώσει ήταν αυτός του θείου μου, που ήταν ο δεύτερος γάμος τόσο γι' αυτόν όσο και για τη γυναίκα του, τον οποίο τέλεσαν όχι γιατί είχαν καμιά τρελή λόξα για να ξαναπαντρευτούν, αλλά για να πάρουν μεγαλύτερο δάνειο από την εργατική εστία για ν' αγοράσουν ένα διαμέρισμα που είχαν βρει και δεν τους έφταναν τα λεφτά.
Έτσι στο μυαλό των γονιών μου πολιτικός γάμος ίσον δάνειο από την εργατική εστία.
Αφού λοιπόν σκέφτηκαν λίγο η μαμά μου ξεστόμισε:
"Ο πολιτικός γάμος δεν είναι κανονικός γάμος."
Κι ο πατέρας μου επανέλαβε "Δεν είναι αυτό κανονικός γάμος"
Για να τους επαναφέρω στην τάξη γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις τα παραδείγματα βοηθάνε στην κατανόηση του μαθήματος (αυτό είναι κάτι που μ' έχω μάθει μέσα απο τη διδακτική μου πείρα) είπα:
"Είναι ένας κανονικότατος γάμος, αφού για να λυθεί πρέπει να γίνει ότι ακριβώς έκανα κι εγώ για να πάρω διαζύγιο, έκτος απ' το να περάσει η "λύση" του γάμου απ' την Αρχιεπισκοπή."
Στο σημείο του παραδείγματος φάνηκαν να καταλαβαίνουν ότι η μικρή τους κόρη μάλλον παντρευόταν κανονικά.
Μετά από μερικά λεπτά σιωπής, η μαμά μου δεν ήταν πια καθόλου ευχαριστημένη, ειδικά αφού την είχα πληροφορήσει ότι η συμπεθέρα μας είχε καλέσει το βράδυ του γάμου για φαγητό για να γιορτάσουμε.
"Αμάν πια τι πάνε και κανονίζουνε και δε λένε τίποτα" είπε φανερά ενοχλημένη.
"Καλά ρε μαμά, ένα μήνα τώρα λένε ότι θα παντρευτούν στις 27 νόμιζα πως το είχατε καταλάβει."
"Τί να καταλάβω, εγώ ξέρω ένα πράγμα, πως θα χάσω το γάμο του γιού της φίλης μου. Αμάν πια, όλο κανονίζετε χωρίς να ρωτάτε κανένα τι έχει να κάνει."
Στο σημείο αυτό κατάλαβα πως το προηγούμενο παράδειγμα δεν είχε βοηθήσει καθόλου.
Τα είχα πάρει βέβαια αλλά δεν ήταν η στιγμή κατάλληλη να αρχίσω να φωνάζω, το πρέπον ήταν να τους εξηγήσω.
"Κοιτάξτε η Κ. είναι τρισευτυχισμένη σκεφτείτε πόσο άσχημο είναι να μην μπορείτε να χαρείτε όσο πρέπει, απλά και μόνο γιατί η διαδικασία είναι διαφορετική."
"Δηλαδή δε θα κάνουν θρησκευτικό γάμο;" η μαμά μου πλέον ήταν ανήσυχη..
"Φυσικά και θα κάνουν, αλλά ακόμα κι αν δεν κάνουν ποτέ, θα είναι παντρεμένοι κανονικά και τα εγγονάκια σας θα έχουν το όνομα του πατέρα τους."
Στο σημείο με τα εγγονάκια αγριεύτηκε ο πατέρας μου, γιατί ο γαμπρός μου δεν έχει κάνει ακόμα το στρατιωτικό του λόγω σπουδών.
"Είναι έγκυος η αδερφή σου και μας το κρύβετε;" είπε
Στην πραγματικότητα έχει κι ένα ψυχολογικό που εγώ παντρεύτηκα έγκυος και τον είχα εκθέσει.
"Όχι καλέ τι έγκυος πάτε καλά;" είπα έχοντας βγει πλέον απ' τα ρούχα μου.
"Λοιπόν η Κ. μας παντρεύεται το επόμενο Σάββατο, καλό θα ήταν να είσαστε εκεί και να το γιορτάσουμε όλοι μαζί. Αν πάλι νομίζεται ότι έχετε σημαντκότερα πράγματα να κάνετε και θέλετε να περιμένετε το θρησκευτικό γάμο απλά εσείς θα χάσετε." είπα χωρίς να αφήσω περιθώρια για καμία άλλη συζήτηση.
Οι γονείς μου μπορεί να μη φημίζονται για τη νοημοσύνη τους αλλά σίγουρα μας αγαπάνε και με κανένα τρόπο δε θα ήθελαν να είναι αμέτοχοι σ' οποιαδήποτε χαρά μας, οπότε μετά απ' αυτό δεν υπήρχαν πλέον περιθώρια αμφισβήτησης της εγκυρότητας του γάμου της αδερφή μου.'Ετσι η μικρή και μοναδική μου αδερφή ήρθε εις γάμου κοινωνία με τον αγαπημένο της και όλα πήγαν καλά, κι η μαμά μου είχε φτιάξει ένα καλαθάκι με κουφέτα κι η συμπεθέρα έφερε γλυκά στο δημαρχείο, κι έπεσαν και τ' απαραίτητα δάκρυα γιατί πολλή συναισθηματική μπορεί να μην είμαι, αλλά συγκινήθηκα που η αδερφούλα μου ήταν τόσο ευτυχισμένη και χαρούμενη, και το βράδυ φάγαμε και χορέψαμε στο σπίτι του γαμπρού κι όλα ήταν πολύ όμορφα και ρομαντικά..
Και φυσικά δεχόμαστε ευχές του στυλ:
"να γίνω σύντομα θεία",
" να είναι ευτυχισμένοι",
"και στα δικά μου" (γιατί ομολογουμένως ακόμα και οι καημένοι οι γονείς μου, μου είπαν και στα δικά μου φοβούμενοι μάλλον μην πληγωθώ που έχω μείνει μπακούρι)..
Η ιστορία είναι μεν αληθινή αν και λίγο τραβηγμένη για να βγάλει το ανάλογο γέλιο..
"Και στα δικά σας λοιπόν, με ή χωρίς νυφικό ο γάμος πρέπει να είναι στιγμή χαράς και ευτυχίας κι ας φτύνουμε τον κόρφο μας όσοι τον έχουμε δοκιμάσει όλοι έχουμε ανάγκη από καποιον να αγαπάμε και να μας αγαπάει με ή χωρίς στεφάνι.."
