Ταξίδια..

Κι εκεί που μετρούσα τους τοίχους στο δωματίου της σιωπής,
μ' έφερε η μουσική του άδειου χώρου του μυαλού μου,
σε μια νυσταλέα μέθη,
σαν εκείνη που λίγα πράγματα σου χαρίζουν..
Το όνειρο με ταξίδεψε σε κόσμους που δε γνωρίζει κανείς
κι η απουσία συναισθημάτων έγινε ο καλύτερος φίλος μου..
Αργότερα,
περίμενα καθισμένη σε δέντρο σκιερό να έρθει η δύση,
γιατί ο ήλιος του μεσημεριού
καίει το δέρμα των συνηθισμένων στη νύχτα..
Μερικές φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να ψηλώνει,
ντυμένη με ρούχο διάφανο,
στην κεντρική πλατεία
ενός χωριού έξω απ το χάρτη των ανθρώπων,
 να περιμένω υπομονετικά,
τον κόσμο να περάσει μέσα απ' το δέρμα μου..
Άλλες πάλι φορές κατάφερνα να στριφογυρνώ
μέσα  στα κύτταρα ανθρώπων που αγάπησα,
σε μια συνεχή κίνηση ζωής και θανάτου..
Ο έρωτα με ξέχασε ανεπιστρεπτί
σε κάποιο μακρινό ταξίδι σαν κι αυτά
κι ήρθε η αγάπη της αγκαλιάς και της ασφάλειας και μου 'πε να διαλέξω..
Κάποιες φορές με ζαλίζει η βοή της ίδιας της ζωής που κυλάει στις φλέβες μου
κι άλλοτε με μαλώνουν τ' αγέννητα παιδιά μου..
Μα οι νύχτες με βρίσκουν γυμνή
να ψάχνω μάταια στην ντουλάπα μου
να βρω κάτι να ζεσταίνει την ψυχή..
Γιατί δε με γέλασε ο κόσμος
 κατά πως λένε όσοι δεν αντέχουν την αλήθεια της ύπαρξης τους,
εγώ έφυγα νωρίς μακριά και ξέχασα να γυρίσω..
Έτσι κάθε που νυχτώνει
αναπολώ πικραμένη τη μήτρα της μάνας που με γέννησε
ψάχνοντας ζέστη και αγάπη αληθινή..

Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία..

Υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά με τυλίγει
σα ρούχο παράταιρο,
κι εκεί που θέλω ένα χέρι ν' αγγίξει τούτη την πληγή
μαστίγιο γίνεται η αγάπη,
θλιβερό σαν εμένα..
Δέσμια του κόσμου που επέλεξα,
τραγική ηρωίδα ενός δράματος χωρίς τέλος
ψάχνω στα τυφλά να βρω τρυφεράδα
σε όποια αγάπη πλάθω κρυφά από χώμα
σα θεός του απόκρυφου κόσμου μου..
Οι ανεπαίσθητες μικρές κραυγές των μελλοθάνατων
με τραβάνε υπνωτισμένη στο βασίλειο του τίποτα
κι απέχω μια σπιθαμή απ' την αθανασία των ευγενών ψυχών
που στόλισαν τον κόσμο με τον πόνο της εγκατάλειψης..
Κι εκείνοι που μου μιλάνε για δύναμη και μάχη
μου είναι αδιάφοροι
δήμιοι του ίδιου μαρτυρίου μοιάζουνε..
Οι λέξεις είναι φάρμακο ανεκτίμητο τέτοιες στιγμές
μα πρέπει να έχεις καρδιά παιδιού
για να μη στέκεσαι άπρακτος
κι εκείνη τη γαλήνη του υπερήλικα
που η ιδέα του θανάτου δεν τον τρομάζει πια
για να χουν τα χέρια σου την απαλότητα που κάνει ένα άγγιγμα θεραπευτικό..
Κι αν κάποτε γλιτώσω απ' το μαχαίρι του δήμιου
κι αν φτάσω να έχω τη γαλήνη των χρόνων που απαιτούνται
για να εξοικειωθεί κανείς με το κενό
θα έχω με χαρά να θυμάμαι
πως νίκησα τον πιο μεγάλο εχθρό του ανθρώπου
την ανάγκη να μην είναι μόνος..

Καλά Χριστούγεννα!!!