Με τον καιρό είχε μάθει να στρώνει χαλί στη μοναξιά,
ακριβοπληρωμένο με μάταιους έρωτες..
Να ξεθωριάζει,
εικόνα ταλαιπωρημένη απ' την εγκατάλειψη,
καθώς η δύναμη του καθενός μας
είναι η φροντίδα κάποιου άλλου που μεταγγίζεται
μέσα από ειλικρινή και αβίαστα συναισθήματα..
Να στοχάζεται με κυνισμό,
πως ο μόνος σύντροφος που γνώρισε
είναι ο αντίλαλος της ανάσας της
σα σωπαίνουν οι θόρυβοι της πόλης..
Οι νύχτες μακραίνουν περίεργα
όταν βαραίνουν τους ώμους των λαθών σου οι συνέπειες
και κάποτε σκέφτηκε φευγαλέα πως τα φώτα των πόλεων
εκτός απ' το να ρυπαίνουν το νυχτερινό ουρανό
προσδίδουν μια αίσθηση επισημότητας στο σκοτάδι
που ρουφάει σε εφιάλτες, τους απροετοίμαστους..
Μα εκείνη δεν τα είχε ανάγκη
είχε μάθει να ξυπνά νικητής των άσχημων ονείρων..
Η επιβίωση τη δίδαξε,
πως υπάρχει μόνο ένας δρόμος να διαβαίνει
όχι της δύναμης μα της ανάγκης
που κάνει τον άνθρωπο πέτρινο
και την ανεμελιά πολυτέλεια..
Κι οι φίλοι,
πως η αγάπη δεν μετριέται με καμιά μονάδα μέτρησης..
Κι εκείνη η αβεβαιότητα για το μέλλον της φώναζε
πως το πέρασμα απο τη ζωή έχει χρονικό όριο,
κι μόνη σιγουριά που έχουμε είναι
πως η αξία του αύριο,
έχει ένα και μοναδικό μέτρο
το ίδιο το σήμερα..
