Κρύο..

Ο Χειμώνας σε βρήκε απροετοίμαστη,
με 'κείνο το αραχνούφαντο
που είχες βάλει για να του αρέσεις..
Μόνη και παγωμένη ψάχνεις να ζεστάνεις
το δέρμα σου που πονάει
κι ανάβεις ψεύτικες φωτιές στο μυαλό σου
για να ξεχάσεις
πως τρέμουνε τα χείλη και τα μέλη σου
που κάποτε από πόθο ριγούσανε..
Δεν είν' ο χρόνος χορηγός της απώλειας,
ούτε η εποχή,
είσαι εσύ η ίδια,
που αφημένη και παρατημένη μαζί,
ψάχνεις τη μαγική συνταγή να διώξεις
το χιονιά..
Είναι που ο άνθρωπος ξεχνάει την παγωνιά
σα βρεθεί μπροστά σ' αναμένη φωτιά
κι αλλάζει τα ρούχα του.
σάμπως δε θα ξανάρθει χειμώνας..
Μα πιο πολύ,
γι αυτή την επιολαιότητα σου,
φταίει εκείνη η ελπίδα του μυαλού
πως ίσως για φέτος να είναι μόνο καλοκαίρι..

Του άρεσε να σβήνει τη δίψα του για ζωή
στην κάψα που αφήνει η αιθυλική αλκοόλη στο λαιμό..
Τον έβρισκες συχνά σε κακόφημα μπαρ να απολαμβάνει
τη μαγεία στην πεπειραμένη ματιά της γκαρσόνας
που κοίταζε με νόημα την παρακμή γύρω της
διεκδικώντας με υπέρμετρο επαγγελματισμό το επόμενο της ποτό..
Μα το δικό του ταξίδι δεν είχε να κάνει με κείνο τον κόσμο έλεγε,
στους δρόμους της χαράς του φύτευε λουλούδια
κι εξυμνούσε τα πάθη του
όπως κάνει ο φονιάς κατα συρροή καθώς βελτιώνει την τεχνική του..
Ο πόνος γίνεται πιο ανεκτός
σα σε πονάει το συκώτι σου πιο πολύ απ' την καρδιά σου..
Κι ο κόσμος πιο όμορφος σαν είναι η σκέψη σου απαλλαγμένη
από αλήθειες που βαραίνουν τους ώμους..
Και τούτο το κορμί που σου δόθηκε,
ολοδικό σου να βγάλεις πάνω του το μίσος
που δεν έχεις λόγο να δείξεις σε κανένα άλλο ον..
"Μα τί να ξέρετε εσείς αχρείοι εραστές της συμβατικότητας
από τον κόσμο το δικό μου τον ονειρικό
που κάθε που νυχτώνει πλάθω με τίμημα τα σωθικά μου..
Θέλει κουράγιο να είσαι νηφάλιος
και τύχη σαν παίζεις κρυφτό με τον πόνο
μα ακόμα περισσότερο ανδρεία
για να σκοτώνεις όσα αγαπάς
απ΄την αδυναμία σου να τα χαιδέψεις.."