Θα στέκομαι μελλοντικά απέναντι, στο σταθμό..
Θα με κοιτάξεις από την κατεβασμένη τέντα σου,
θα φοράω ταγέρ συντηρητικό και τακούνια
και θα κρατάω στο χέρι χαρτοφύλακα βαρύ
γεμάτο μ'εμάς..
Κάπου στη μέση της διαδρομής,
θα τον αφήσω τρυφερά,
να ξαπλώσει στο δρόμο
και θα τον δω να γίνεται λιώμα
από ένα περαστικό φορτηγό..
Κι εσύ..
Θα κοιτάς τις γάμπες μου,
και δε θ' ακούσεις τίποτα από το ξεψύχισμα του
γιατί οι λέξεις ξεψυχούν αθόρυβα
σαν την κορύφωση του πόθου,
μ'ένα μικρό αναστεναγμό..
Θα συνεχίσω το δρόμο μου με σταθερό βήμα
κι εσύ,
θ'ακούσεις ανάμεσα στους θορύβους της πόλης,
τα τακούνια μου
να παίζουν τρυφερά ένα παιδικό νανούρισμα..
Κι όλο θ'αναρωτιέσαι,
αν όλα αυτά συμβαίνουν στο σύμπαν μας ή αλλού..
Κι αν, όταν θα με ξαναδείς θα με θυμάσαι..
