Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

`Το δικαίωμα στην ευαισθησία..




Ανυποψίαστοι συνηθίσαμε να μετράμε την αξία μας σε επιτυχίες
και σε ότι αγοράζεται μα δε χαρίζεται..
Κι έτσι μια μέρα απροσδόκητα,
σαν απο ύπνο βαθύ,
ξυπνάμε με την αίσθηση
πως όλα όσα πετάξαμε στα σκουπίδια,
θα μπορέσουμε να τ' αποκτήσουμε ξανά,
με το μόνο συναλλακτικό μέσο που μας έχει απομείνει..
Όταν χάσεις την αξία των συναισθημάτων
περιμένεις να δεις στο σινεμά κάτι συγκινητικό
κι αρπάζοντας την ευκαιρία
να κλάψεις για όλα εκείνα που δεν τολμάς
σαν κοιτάζεσαι στον καθρέπτη,
είναι η στιγμή που περήφανα κατοχυρώνεις
το δικαίωμα σου στη ευαισθησία..
Κι όταν τα φώτα ανάψουν
μετράς με ανακούφιση κόκκινα μάτια στο ημίφως
με την παρηγοριά πως δεν είσαι δα και ο μοναδικός
σε τούτη την ανούσια παράνοια..
Αυτές οι στιγμές μοιάζουν με κάτι μεγάλους έρωτες
που όλα συνωμοτούν προς το απόλυτο και το αληθινό
μα γίνονται στάχτη στη ίδια την τεχνητή τους φλόγα..
Αν είχα Θεό θα τον παρακαλούσα
να κάνει τα μάτια μου να κλαίνε κάθε που με συνθλίβει
η πέτρα της απογοήτευσης
γιατί πιο πολύ απ' τον πόνο με τρομάζει
η πιθανότητα να είμαι εγώ κάποτε εκείνη
που θα μετράει τα κόκκινα μάτια..

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Ήρωες..


Η εικόνα της ηρωίδας με αηδιάζει,
είναι η πιο καλή δικαιολογία να ζητάνε όλοι
και να μη σου γυρίζουνε τίποτα..
Εσύ αντέχεις,
δε βαριέσαι,
πάρε τα εύσημα,
της ίδιας σου της δύναμης
και χώστα στον κώλο σου βαθιά,
μαζί με τα σκατά που σε ταίζουνε..
Οι ήρωες είναι παραδείγματα προς αποφυγή
εικόνες της αγριότητας του κόσμου
που μετουσιώνεται στο όνομα της θυσίας..
Κι όλοι οι ευαίσθητοι και αδύναμοι του κόσμου τούτου,
κοιτάνε με θαυμασμό ανακουφισμένοι
που και σήμερα δε γίνανε ήρωες..
Κάντε μου χώρο μαλάκες στις εξέδρες
θέλω να φύγω απ' την αρένα..
Να ζήσω
την ηδονή του ευαίσθητου θεατή,
του αδύναμου,
που σκύβει αποτροπιασμένος στο διπλανό ώμο,
να θρηνήσει
τη θυσία του ήρωα..

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Πόνος..



Ο πόνος μοιάζει με δωμάτιο νοσοκομείου
άχρωμος κι αποστειρωμένος
μυρίζει εκείνη την απροσδιόριστη μυρωδιά
του κενού,
κι έχει γεύση πικρή και στιφή..
Νοσοκομεία άσπρες μπλούζες και φιγούρες
που μεγαλώνουν στο ημίφως,
κι εσύ να προσπαθείς να συγκρατήσεις τη λογική σου
ζωγραφίζοντας πολύχρωμα λουλούδια στους παγερούς τοίχους..
Ο κόσμος συνεχίζεται καθώς τα φάρμακα κυλάνε στις φλέβες σου
για να σου πάρουνε και την τελευταία ιδέα χρώματος απ' το μυαλό..
Σκοτάδι,
το χρώμα χάνεται μαζί κι παγωνιά..
Ο καιρός θ' αλλάξει κι εσύ θα είσαι αύριο καινούρια
σκοτεινή,
αγαπημένη των άσπρων τοίχων,
χωρίς επιστροφή..
Η επιστροφή θέλει παραδοχή της αδυναμίας σου,
η ανοχή δείχνει εθισμό στη θεραπεία,
Μα εσύ θέλεις να συγκρατηθείς,
να ξεράσεις τα φάρμακα που σε ποτίσανε
για να να βλέπεις τους τοίχους άσπρους,
να χύσεις το δηλητηριασμένο αίμα σου,
να μη βαδίσεις το δρόμο του πόνου,
που δε ζήτησες,
μα σου κληρώσανε όσοι σ' αγάπησαν..

Time found you lying motionless The definition of an old love was lying on the wooden floor of memory Each day you scribble a meaningful ins...