ΔΙΑΦΑΝΗ.


Κρύβομαι,
ξετυλίγοντας αργά το κουβάρι της λήθης,
ακροβατώ στη γραμμή του ορίζοντα, 
παραδομένη στο άπειρο..
Υποφέρω απ’ το φόβο της νοσταλγίας,
σαν την παλιά αρρώστια με γυροφέρνει
η μνήμη...

Το παρελθόν μ’ αποποιήθηκε.. 
Οι θάλασσες των παιδικών μου χρόνων,
έχουν διαφημιστικές ομπρέλες  για πανιά,
οι βράχοι κατακτήθηκαν,
το σπάνιο κρίνο μαράθηκε
απ’ την πολυκοσμία..
Μόνο το νερό αφήνω να μ’ αγγίζει,
με νουθετεί σα μάνα,
μ’ αναστατώνει  σαν εραστής..
Οι λέξεις δεν έχουν φτερά,
ευτυχώς..
Χρόνια κεντώ τη διαθήκη μου,
τρυπώντας το χαρτί..
Ηθελημένα καθυστερώ την αναχώρηση,
μα η παρουσία μου γίνεται όλο και πιο διάφανη..
Εξατμίζομαι, 
διαπλέοντας τα διάφανα νερά
του Λυβικού πελάγους
Αποχαιρετώ το καλοκαίρι της απουσίας σου..
Ηττημένη..

Οι αποχρώσεις της ψυχής..μου

Έχω μια θάλασσα μέσα μου

κι έναν ουρανό,

Όλο το γαλάζιο και το μαύρο που χωράει ο ορίζοντας..

Έχω και μια στεριά να ριζώνουν τα πόδια, μιαν ακινησία..

Φάρο δεν έχω να βλέπω στο σκοτάδι..

Παγίδα θανάτου οι νύχτες..

Έχω κι έναν πόνο..

Δανεικό, δικό μου;

Ακόμα δεν έμαθα..

Πονάνε οι παλιές πληγές τα καλοκαίρια..