Γυναίκα ντυμένη στα μαύρα του πόθου,
σε δρόμους με χαμηλά φώτα,
ψαχνω να βρω τις μυρωδιές του κόσμου που γεννήθηκα..
Τις στιγμές που περπατώ με το βήμα του αιλουροειδούς
μια δύναμη μονάχα κινεί τα μέλη μου,
της παρόρμησης και της οσμής,
γιατί τα πιο έντονα συναισθήματα τα έζησα
στην παραζάλη του πρόσκαιρου
και την αγωνία της απογνωσης,
σα να μου έταξες να μην ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά του αίματος..
Θα θελα να σε συγχωρέσω,
μα δεν μπορώ να ξεχάσω ότι εσύ μου θύμησες,
πως για να υπάρχω στη ζούγκλα τούτης εδώ της πόλης
πρέπει να παίζω με τους όρους της αγριότητας που επιβάλλει το συνάφι σου..
Μα έλα τώρα να αγκαλιαστούμε παίζοντας το παιχνίδι των χαμένων λέξεων
έλα να σταθούμε σιωπηλά στο βωμό του κενού που μας χωρίζει απ' το αληθινό
έχω ακόμα μια ελπίδα μέσα μου πως μια μέρα θα ξυπνήσω καινούρια
και θα 'χω σ' ένα όνειρο ακουμπήσει την ψυχή μου σε χέρια ασφαλή..
