Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Η πριγκίπισσα και ο Βάτραχος..


Μια φορά κι έναν καιρό, την εποχή που δεν είχαν εφευρεθεί τα σκάφη αναψυχής και κανένας δεν είχε ανακαλύψει τη θεωρία της σχετικότητας, ζούσε μια πριγκίπισσα μόνη, σ΄ένα πανέμορφο πέτρινο κάστρο. Η αλήθεια είναι πως το όμορφο κάστρο ήταν απλά η εξορία της απ' τον αληθινό κόσμο. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα απ΄την αρχή.
Η πριγκίπισσα μας γεννήθηκε με όλες τις "πριγκιπικές προυποθέσεις" ένας πατέρα βασιλιά και αμύθητα πλούτη, υπηρετικό προσωπικό, ακριβά φορέματα και φυσικά πολλούς περιορισμούς. Διότι το να είσαι πριγκίπισσα δεν είναι "παίξε-γέλασε" προυποθέτει να ακολουθείς ένα σωρό κανόνες, μα κυρίως να μαθαίνεις από μικρή πως κάποτε θα έρθει ένας όμορφος πρίγκιπας πανω σ΄ένα άσπρο άλογο, να σε πάρει και θα ζήσετε εσείς καλά κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος καλύτερα.
Όπως και να ΄χει η πριγκίπισσα μας δεν το είχε πολυκαταλάβει αυτό με το άλογο κι όποτε έβλεπε καβαλάρη,νόμιζε πως εκείνος ήταν ο εν' λόγω Πρίγκιψ που είχε έρθει να την "πάρει".
Και η αλήθεια είναι πως την "έπαιρνε", ξέρετε τώρα εσείς, σε διάφορες στάσεις "Στάση Μοναστηράκι", Στάση Πανεπιστήμιο", "Στάση Σύνταγμα" (η σειρά των στάσεων είναι εντελώς τυχαία και παρακαλώ να μην κατηγορηθεί η συγγραφεύς για ελλειπή ενημέρωση σχετικά με τις συγκοινωνίες της Πρωτεύουσας, εξάλλου ο παραλληλισμός είναι απλά συγγραφικός καθώς είμαστε σε εντελώς άλλη εποχή). Όπως λοιπόν προείπα, η πριγκίπισσα μας τους "έπαιρνε" όλους για πρίγκιπες, μια και στη ζωή της δεν είχε γνωρίσει ποτέ κανένα αληθινό πρίγκιπα.
Όμως οι γονείς της, η νόνα της, οι νταντάδες της συχνά τη μάλωναν και της έλεγαν πως μια κανονική πριγκίπισσα, δεν μπερδεύει τον κάθε τυχαίο με τον αληθινό Πρίγκιπα με Π κεφαλαίο. Αυτό πάλι το Π κεφαλαίο, ποτέ δεν το κατάλαβε και ως εκ τούτου συνέχισε τα "καμώματα" της. Ώσπου μια μέρα που "πήρε" για τον πρίγκιπα με Π κεφαλαίο, τον μαύρο σκλάβο ενός ευγενή που ήρθε ως επισκέπτης στο παλάτι, ο πατέρας της εξοργίστηκε και την έστειλε εξορία σ' ένα μακρινό κάστρο στη μέση του πουθενά. Μαζί της έστειλε μονάχα γυναίκες να την υπηρετούν. Επίσης έβαλε φρουρά ευνούχων περιμετρικά στο κάστρο ώστε κανένα αρσενικό να μην μπορεί να πλησιάσει εκτός κι αν ήταν αληθινός πριγκιπας.
Η πριγκίπισσα μας όσο περνούσαν οι μέρες έπεφτε όλο και σε μεγαλύτερη θλίψη, οι μέρες τη περνούσαν βαρετά και οι νύχτες της βασανιστικά. Δοκίμαζε συχνά με διάφορους τρόπους να απαλύνει τη θλίψη της όμως τίποτα, μα τίποτα δεν ήταν σαν τους πριγκιπες της. Τελικά το πήρε απόφαση πως η μόνη λύση ήταν να κάνει υπομονή και να περιμένει τον αληθινό πριγκιπα, αυτόν με το Π το κεφαλαίο κι επειδή δεν είχε και πολλά να κάνει άρχισε να περνάει το χρόνο της στην κοντινή λιμνούλα.
Η λιμνούλα δεν ήταν δα και κανένα τρομερό μέρος αναψυχής, κάτι νούφαρα είχε που επέπλεαν κι ένα σωρό βατράχια που μουρμούριζαν, αλλά όταν νιώθεις μοναξιά ακόμα κι η συντροφιά αυτών των καθόλα αηδιαστικών αμφίβιων μπορεί να γίνει μια μορφή παρηγοριάς.
Με τον καιρό παρατήρησε πως ένα βατράχι ερχόταν και καθόταν δίπλα της και έμοιαζε να προσπαθεί να την πλησιάσει σα να ένιωθε κι εκείνο την ανάγκη να κάνουν παρέα. Κι έτσι, με τον καιρό κι αφού ξεπέρασε την αηδία που ένιωθε για το είδος του, μια όμορφη μέρα το έπιασε στα χέρια της. Το περιεργάστηκε με προσοχή και χάιδεψε το γλιστερό του δέρμα. Τελικά δεν ήταν και τόσο αηδιαστική η υφή του δέρματος του, το έφερε κοντά στο πρόσωπο της και το κοίταξε, και σε μια παρορμητικά απελπισμένη στιγμή που ένιωσε σχεδόν αγάπη, το έφερε κοντά στο στόμα της σα να ήθελε να δοκιμάσει με τα χείλη της την αίσθηση του δέρματος του. Η στιγμή ήταν αφύσικα ερωτική, σαν εκείνες τις ερωτικές φαντασιώσεις που δεν τολμάς να πεις ούτε στον εαυτό σου, όμως ήταν πέρα για πέρα ερωτική και σύντομα τα χείλη της ήρθαν σε επαφή με το υγρό δέρμα του αμφίβιου το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη φιλούσε σαν κανονικός άντρας. Όταν άνοιξε πλέον τα μάτια της, διαπίστωσε ότι είχε μπροστά της έναν άντρα με αδαμιαία περιβολή, ένα μικρό στέμμα στο κεφάλι και μια στύση μέχρι το φεγγάρι.
Απ ' τη μια η σεξουαλική στέρηση, απ' την άλλη η κολακευτική κατεύθυνση του "ακατονόμαστου" (ξέρετε τώρα) δεν της άφησαν περιθώρια για συστάσεις και το 'ριξε στις στάσεις (ξέρετε τώρα Μοναστηράκι κλπ.τα έχουμε άλλωστε αναλύσει παραπάνω αυτά).
Τον "έστειλε" τον πρίγκιπα, που εδώ και καιρό μόνο με βατραχίνες συνευρισκόταν και ομολογουμένως δεν του άφησε και πολλά περιθώρια να πανηγυρίσει την επιστροφή του στον κόσμο των ανθρώπων και την απαλλάγή του απ' τα μάγια της ζοφερής μάγισσας που τον είχε καταραστεί να μην ξαναγίνει ανθρωπος αν δεν τον φιλήσει μια αληθινή πριγκίπισσα στο στόμα. Βλέπετε η μάγισσα έβαλε σαν όρο ελευθερίας, αυτό που της φαινόταν εντελώς απίθανο να συμβεί.
Για να μη μακρυγορώ όταν η πριγκίπισσα συνήλθε απ' το ερωτικό παραλήρημα κι ο Βάτραχος-Πρίγκιπας πήρε μερικές ανάσες, είχαν το χρόνο να συστηθούν και να αναλύσουν ο ένας στον άλλο το ρόλο που είχαν παίξει σ' αυτό το παράξενο ερωτικό παιχνίδι.
Η πριγίπισσα ήταν ενθουσιασμένη γιατί ήταν σίγουρη ότι είχε πλέον βρει τον πρίγκιπα με το Π κεφαλαίο (το συμπέρασμα ήταν η αθώα αντιμετώπιση της στην υποδοχή που της είχε επιφυλλάξει ο "ακατονόμαστος")και ο πρίγκιπας να την ευχαριστήσει που του είχε χαρίσει την ελευθερία του. Το βασίλειο του ήταν μακριά και όπως της ανέλυσε η ζωή του άρχοντα τον είχε κουράσει κι επειδή κι εκείνη είχε μπουχτίσει στα "μη" και στα "όχι" αποφάσισαν να φύγουν μακριά και να ζήσουν τον έρωτα τους.
Λένε, πως ο έρωτας τους κράτησε πολλά χρόνια και ποτέ δεν αναζήτησαν τα πλούτη που άφησαν πίσω τους, μα ξέρετε όλα αυτά είναι παραμύθια, καθώς τέτοιοι πρίγκιπες είναι θρυλικές μορφές και οι πριγκίπισσες κάποτε βαρέθηκαν να φιλάνε βατράχους και αυτοί να μένουν βάτραχοι.
΄Ομως εγώ, θα συνεχίσω να φιλάω ξεδιάντροπα βατράχους, γιατί είμαι σίγουρη πως σε κάποια λιμνούλα βρίσκεται ο δικός μου βατραχος με Β κεφαλαίο..

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Ελπίδες..



Γυναίκα ντυμένη στα μαύρα του πόθου,
σε δρόμους με χαμηλά φώτα,
ψαχνω να βρω τις μυρωδιές του κόσμου που γεννήθηκα..
Τις στιγμές που περπατώ με το βήμα του αιλουροειδούς
μια δύναμη μονάχα κινεί τα μέλη μου,
της παρόρμησης και της οσμής,
γιατί τα πιο έντονα συναισθήματα τα έζησα
στην παραζάλη του πρόσκαιρου
και την αγωνία της απογνωσης,
σα να μου έταξες να μην ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά του αίματος..
Θα θελα να σε συγχωρέσω,
μα δεν μπορώ να ξεχάσω ότι εσύ μου θύμησες,
πως για να υπάρχω στη ζούγκλα τούτης εδώ της πόλης
πρέπει να παίζω με τους όρους της αγριότητας που επιβάλλει το συνάφι σου..
Μα έλα τώρα να αγκαλιαστούμε παίζοντας το παιχνίδι των χαμένων λέξεων
έλα να σταθούμε σιωπηλά στο βωμό του κενού που μας χωρίζει απ' το αληθινό
έχω ακόμα μια ελπίδα μέσα μου πως μια μέρα θα ξυπνήσω καινούρια
και θα 'χω σ' ένα όνειρο ακουμπήσει την ψυχή μου σε χέρια ασφαλή..

Time found you lying motionless The definition of an old love was lying on the wooden floor of memory Each day you scribble a meaningful ins...